Παναγιώτης Γούτος:Επιλογής αξία

Πέρασαν πέντε χρόνια.

Ο χρόνος είναι συνθήκη ωρίμανσης άραγε;

Στήνονται στρατηγεία, μηχανισμοί, συσχετισμοί, συμμαχίες. Ποιό άραγε είναι το κίνητρο όσων διεκδικούν την εξουσία;

Να είναι, η επιθυμία για προσφορά, η δοτικότητα που διαθέτουν ως στοιχείο χαρακτήρα τους οι υποψήφιοι νέοι άρχοντες; Η αίσθηση καθήκοντος; Η ενσυναίσθηση μήπως, θέλοντας να απαλύνουν τον πόνο των συνανθρώπων μας; Να λύσουμε προβλήματα ατόμων και κοινωνικών ομάδων; Υψηλός πολιτισμός.

Ή μήπως η ματαιοδοξία; Ένα υπέρμετρο εγώ; Προσπάθεια με ιδιοτελή κίνητρα; Χαμηλή αυτοεκτίμηση ή ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά; Εσωτερική κενότητα ή αίσθηση κατωτερότητας; Αφροδισιακό ίσως; Φόβος για τον άλλο; Συνομωτική υπόθεση εκ φύσεως είναι η εκλογική διαδικασία. Η εξουσία είναι γλυκειά, υπέρτατη ευχαρίστηση λέει ο Αριστοτέλης.

Και οι πολίτες...;

Όλοι εμείς ένα μίγμα εκείνη την Κυριακή. Υλικά ετερόκλητα σε μία κατάσταση αυξανόμενης εντροπίας ή μήπως σε ένα κύκλο ιστορικής επανάληψης; Ποιός άραγε είναι ο μηχανισμός εκείνος που μας οδηγεί στην επιλογή μας; Είναι άραγε πράγματι αποτυπώσιμος σε ένα μαθηματικό αλγόριθμο, όπως φαίνεται να εφαρμόστηκε, πού αλλού, στις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ; Όπου μηχανές εντόπιζαν το ψυχολογικό φάσμα λειτουργίας (sic) και διοχέτευαν μηνύματα ως δούρειους ίππους, υφαρπάζωντας στην ουσία την επιλογή τους; Δυστυχώς, όλα τείνουν στη διαπίστωση ότι η κοινή γνώμη είναι χειραγωγίσιμη, όλο και περισσότερο, όλο και πιο εξελιγμένα. Από τη συμβατική μέθοδο του συγγενή ή του συνεργάτη που επιλέγεται με κριτήριο την επιρροή και όχι την ικανότητα, μέχρι τα fake news που πετάγονται σα λάσπη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το θέρος είναι ίδιο, το εκλογικό αποτέλεσμα.

Εμείς, οφείλουμε να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από την κουρτίνα. Να αναλύουμε. Να διακρίνουμε πίσω από τις δηλώσεις και τα φαινόμενα. Να αποκωδικοποιούμε συμπεριφορές, αντιδράσεις, να ενημερωνόμαστε έγκυρα. Να αναζητούμε τις πηγές, την αλήθεια, να συμμετέχουμε. Έχουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Το μέλλον μας βρίσκεται στην ψήφο μας, και η ευθύνη μας, απέναντι στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στους άλλους. Η τεκμηριωμένη αποψή είναι πολύτιμη, και απαραίτητη. Η αποχή δεν είναι στάση, είναι φυγή, αδιαφορία, ανωριμότητα.

Οι πολιτικοί;

Υπάρχει κανείς, που να θέτει τον εαυτό του υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος, και όχι διαφεντευτή; Υπάρχει;

Ήρθε η ώρα, ξανά...

Παναγιώτης Γούτος