Επιτάφιος στην νήσο Δοκό.

Από το Κ ο υ τ σ ά β ι ....

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί πως σένα ερημοκλήσι ,βαμμένο με το μουντή, από ασβέστη που αστράφτει και φροντισμένο με μεράκι από ντόπιους και επισκέπτες. Δεκαέξι νοματαίοι όλοι κι όλοι, έφ
τιαξαν και εφέτος όπως κάθε χρονιά τον επιτάφιο και τον στόλισαν με αγριολούλουδα, μαργαρίτες, φασκομηλιές, χαμομήλια, παπαρούνες και έψαλλαν με κατάνυξη και σεβασμό στο θείο σκήνωμα. Η μικρή μελωδική καμπάνα στο ξωκλήσι κτυπούσε πένθιμα, με το χέρι του πιστού, όχι ηλεκτρονικά και προγραμματισμένα. Εδώ δεν υπάρχει ρεύμα και το νερό είναι βρόχινο. Όλα σ αυτόν τον τόπο είναι αληθινά, δεν είναι δήθεν ούτε καλυμμένα με ψεύτικα φτιασίδια για να κρύψουν την ντροπή του άναρχου …πολιτισμού. Η περιφορά, οι δεήσεις, οι στάσεις οι ψαλμωδίες και η συγκίνηση όλων δοσμένη με ειλικρίνεια, στο περιβάλλον και στην μοναδική φύση του πανέμορφου νησιού. Τα ελεύθερα άλογα που ζούνε στο Δοκό, το λευκό το καφέ και το μαύρο καμαρωτά και αγέρωχα συνόδευαν και αυτά διακριτικά την περιφορά του επιταφίου μέχρι την θάλασσα. Ο μάστρο Γιώργης ένας από τους ιδιοκτήτες και κατοίκους του νησιού, κρατάει κάθε χρόνο τον σταυρό στον μαρτυρικό δρόμο προς τον καθημερινό Γολγοθά της επιβίωσης όπως όλοι μας, στις δύσκολες ημέρες που περνάμε. Καλή Πασχαλιά σε όλους και του χρόνου να μη λείπει κανένας απο την παρέα .

".