Η σκέψη μου στους λιγοστούς συμπατριώτες που βρέθηκαν με την ΕΛΔΥΚ τον Ιούλιο το 1974
και πολέμησαν σκληρά .Ηταν τότε πιτσιρικάδες 18-20 χρονών.
Δεν μιλάμε για αυτούς .Γενικά στην Ελλάδα αποφεύγουμε να μιλάμε για αυτούς που δίνουν την ζωή τους για την πατρίδα και τους ξεχνάμε.
Καιρός είναι αυτοί οι άνθρωποι να τιμηθούν και να αναδειχθούν.Δεν πρόκειται να το ζητήσουν ποτέ.
Εμείς έχουμε υποχρέωση να το πράξουμε.
Εκτός αν δεν περισσεύουν χρήματα απο τις πολιτιστικές υπερπαραγωγέςγια ένα μετάλλιο και δεν υπάρχει χρόνος για λίγα ζεστά λόγια .
Θ.Δ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου