"Χωρίς τίτλο" του Αλκιβιάδη

"Αυτός που αναζητά εκδίκηση ας σκάψει δύο τάφους. Έναν για τον εαυτό του, και έναν για τον εχθρό του"
Κινέζικη παροιμία
Δεν έχω τίτλο. Βαρέθηκα τις ωραίες λέξεις. Βαρέθηκα τα άρθρα χωρίς αποδείξεις, πιασάρικες ατάκες, αλλά με πολλά ωραία συναισθήματα για να μας κάνουν like στο facebook. Βαρέθηκα αυτούς που θέλουν να τιμωρήσουν. Βαρέθηκα τους ημιμαθείς ιδεολόγους αγωνιστές που αντί να περνούν την ώρα τους να διαβάσουν κανένα βιβλίο αγορεύουν ερωτευμένοι με τον τόνο της φωνής τους για μια δημοκρατία την οποία κανένα σκοπό δεν έχουν να εφαρμόσουν.

Μια ωραία μέρα στο γραφείο. Δύο συνάδελφοι με έχουν βάλει στη γωνία. Το επιχείρημα χιλιοειπωμένο: «Ψήφισε Χρυσή Αυγή για να τους κρεμάσει και να γλιτώσουμε από τους ξεπουλημένους κλέφτες». Τα επιχειρήματά μου ότι η ΧΑ δεν λέει λιγότερα ψέματα, ότι δεν κερδίζουμε τίποτα με το να βάζουμε και άλλα σκουπίδια στο κοινοβούλιο, ότι στη δημοκρατία όταν ο ψηφοφόρος τιμωρεί τη Βουλή, όχι τον βουλευτή, τελικά τιμωρεί τον εαυτό του, όλα στο κενό. «Εξωσυστεμικοί ήταν και ο Τζήμερος και ο Μάνος, και πήραν 3% συνολικά. Τι σας τραβάει στη ΧΑ;», αναφωνώ εξασθενημένος. «Η τιμωρία», μου απαντούν.

Τιμωρία. Κρεμάλες. Το όνειρο του πάντοτε αδικημένου Έλληνα. Που ποτέ δεν έχει κλέψει στους φόρους, δεν έβαλε μέσον, δεν πείραξε τον γείτονα, δεν πέρασε με κόκκινο, δεν είπε «σας γράφω στα αρ….α μου» για να κάνει το δικό του και ας το ήξερε για λάθος. Το όνειρο αυτού του άγιου: να δει τον (όποιο) Βενιζέλο στην κρεμάλα. Να δει αίμα. Τι και αν η ιστορία του λέει ότι θα κυλήσει και το δικό του; Σάμπως τη διάβασε ποτέ; «Εγώ είμαι απόγονος του Σωκράτη, δεν χρειάζεται να διαβάσω».


Ψιτ, απόγονε… Αν σήμερα ζούσε ο Σωκράτης θα τον κράζαμε για αδερφή και θα τον εκτελούσαμε πάλι, γιατί δεν θα μας χάιδευε τα αυτιά. Η κατάρρευση του λίκνου του δυτικού πολιτισμού μέσα σε λίγα χρόνια επήλθε αφού οι πολίτες "τιμώρησαν": Τον Αριστείδη τον Δίκαιο, τον Θεμιστοκλή, τον Κίμωνα, τον Αλκιβιάδη, τον Πυθαγόρα, τον Αισχύλο, τον Ηρόδοτο, τον Ευριπίδη, τον Θουκυδίδη, τον Αριστοφάνη, τον Πλάτωνα, τον Φειδία... Ναι, δεν είναι Θουκυδίδης ο Σαμαράς, αλλά κρεμώντας τον τι θα κερδίσω; Τον πολιτισμό που μου λείπει;

Βαρέθηκα την οργή των δειλών. Όποιος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το παιδί του σε μια κρεμάλα ας στήσει και μια για τον Βενιζέλο. Όποιος έχει τον χρόνο να παίξει ξύλο με τους μπάτσους και να σχεδιάσει την επανάσταση, έχει και τον χρόνο να στήσει κανένα συσσίτιο.
Χρεοκοπήσαμε. Πάψε να κατηγορείς τους άλλους. Ο γαμημένος ο καθρέφτης μας δείχνει κάθε πρωί τον ένοχο. Δεν φταίνε οι πολιτικοί, δεν φταίει η Τρόικα, φταίει η ψήφος μας, η συμπεριφορά μας, η ανοχή και ο ωχαδερφισμός μας, ο καναπές, η βαθιά πεποίθηση ότι ο νόμος είναι για τους άλλους, τα βιβλία άχρηστα, ότι η πολιτική δεν μας αφορά όσο ο Ολυμπιακός. Το σύστημα μας δίνει το δικαίωμα να το διορθώσουμε ανά 4 χρόνια μάξιμουμ. Με χρήσιμους πολίτες που ξέρουν τι ψηφίζουν. Και που θα αντικαταστήσουν τη χειρότερη Βουλή όλων των εποχών, αυτή που ψηφίσαμε για «να τους τιμωρήσουμε», ενώ τελικά τιμωρήσαμε τον εαυτό μας, με την καλύτερη. Με τα μυαλά, με τους αληθινούς κοινωνικούς αγωνιστές, με τους καθηγητές και όχι τους ηθοποιούς και τους αθλητές.

Υ.Γ.: Στην πλατεία Guvenpark στην Άγκυρα, στέκεται ένας άνθρωπος ακίνητος. Δεν έσπασε τίποτα. Δεν τιμώρησε κανέναν. Τον είδε όλος ο κόσμος. Ο Ερντέμ Γκιουντούζ θα αλλάξει λίγο τον κ