Γράφει ο Γιώργος Βέλτσος http://www.athensvoice.gr
Η «Ποιητική» είναι ένα περιοδικό που βγαίνει κάθε εξάμηνο. Ο Βλαβιανός έχει βάλει ένα στοίχημα το οποίο, νομίζω, πετυχαίνει· να κάνει ένα εύχρηστο, ποιοτικό περιοδικό, που φιλοξενεί σε πρώτες δημοσιεύσεις επιλεγμένα κείμενα Ελλήνων και ξένων. Παρακολουθώ από τη γέννησή της την «Ποίηση», όπως ήταν ο τίτλος την εποχή που έβγαινε από τις εκδόσεις Νεφέλη, και δημοσιεύω πολύ συχνά. Ιδιαίτερα στο τελευταίο τεύχος επισημαίνω για τον αναγνώστη τρία μικρά διαμάντια. Τα ποιήματα «Cascando» του Σάμιουελ Μπέκετ, τελευταία γραφή του μεγάλου αυτού θεατρικού συγγραφέα. Ο Μπέκετ τελειώνει τη ζωή του με ένα προφητικό ποίημα που συνοψίζει όλο το έργο του – κατά σύμπτωση το τελευταίο γραπτό του πριν πεθάνει τον Δεκέμβριο 1989.
Το δεύτερο διαμάντι είναι τα ποιήματα του Βίνφριντ
Γκέοργκ Ζέμπαλντ, του γνωστού πεζογράφου δοκιμιογράφου, τα οποία δεν
ξέρω πραγματικά πού τα ξετρύπωσαν. Εδώ, λοιπόν, εμφανίζεται με μια
ιδιότητα που εγώ δεν τη γνώριζα, την ποιητική του ιδιότητα. Πρόκειται
για μια μεγάλη γκάμα
ποιημάτων με τίτλο «Αφήνει πίσω το πορτρέτο του κανείς χωρίς να θέλει». Από τις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τέσσερα βιβλία του, μεταξύ των οποίων το «Άουστερλιτς». Πρέπει να θυμίσω ότι ο Ζέμπαλντ, που γεννήθηκε το 1944, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2001, χάθηκε πολύ νέος.
Το τρίτο διαμάντι είναι ένα απόσπασμα-προδημοσίευση από το εκτεταμένο ποιητικό έργο του Ευγένιου Αρανίτση, το οποίο επεξεργάζεται τα τελευταία 22 χρόνια και το οποίο πραγματικά με εξέπληξε, κυρίως το πρώτο μέρος του. Ο γενικός τίτλος του είναι «Τάξη και αναρχία» και μιλάει για την αφή. Υπάρχει επίσης ένα αφιέρωμα στον Ζακ Ντεριντά, από ανθρώπους που συμμετείχαν στο συνέδριο που έγινε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το χειμώνα, ένα εξαιρετικό δοκίμιο της Βιρτζίνια Γουλφ «Περί της άγνοιας των αρχαίων ελληνικών» σε μετάφραση Θωμά Σκάσση, πάρα πολύ ενδιαφέρον κυρίως για τους φιλολόγους, και το κείμενο του Αντώνη Ζέρβα, τον οποίον εκτιμώ ιδιαίτερα, μεταφραστή του Πάουντ, με τίτλο «Η παουντική αφήγηση». Υπάρχει και ένα δικό μου με τίτλο «Η δύναμις του πεπρωμένου», που δημοσιεύω στην πρώτη του μορφή και πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Διάττων. Αυτά και πολλά άλλα.
Χρειάζεται ικανότητα για να μπορεί κανείς να πολιτεύεται εκδοτικά και αυτό το επιτυγχάνει ο Χάρης Βλαβιανός με τις επιλογές και τις ισορροπίες του. Ειδικά με τις δημοσιεύσεις κειμένων Ελλήνων ποιητών και δοκιμιογράφων είναι πολύ δύσκολη δουλειά το να ανθολογεί κανείς και να επιλέγει, γιατί το μεγάλο θέμα που τίθεται πάντα είναι ποιον κρατάς και ποιον αφήνεις εκτός. Επίσης έχει ένστικτο, σε κανένα από τα περιοδικά του τα οποία παρακολουθώ, δεν υπάρχει αναμάσημα ή ντεπό. Ψάχνει και βρίσκει νέα κείμενα. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η «Ποιητική» είναι σαν μια ανάσα. Μιλώ για νέους ποιητές, όπως ο Σταθόπουλος, ο Ευγένιος Αρανίτσης, οι οποίοι τη θεωρούν απαραίτητη. Άλλωστε σε χαλεπούς καιρούς είναι ακριβώς που χρειαζόμαστε, τους ποιητές.
Η «Ποιητική» είναι ένα περιοδικό που βγαίνει κάθε εξάμηνο. Ο Βλαβιανός έχει βάλει ένα στοίχημα το οποίο, νομίζω, πετυχαίνει· να κάνει ένα εύχρηστο, ποιοτικό περιοδικό, που φιλοξενεί σε πρώτες δημοσιεύσεις επιλεγμένα κείμενα Ελλήνων και ξένων. Παρακολουθώ από τη γέννησή της την «Ποίηση», όπως ήταν ο τίτλος την εποχή που έβγαινε από τις εκδόσεις Νεφέλη, και δημοσιεύω πολύ συχνά. Ιδιαίτερα στο τελευταίο τεύχος επισημαίνω για τον αναγνώστη τρία μικρά διαμάντια. Τα ποιήματα «Cascando» του Σάμιουελ Μπέκετ, τελευταία γραφή του μεγάλου αυτού θεατρικού συγγραφέα. Ο Μπέκετ τελειώνει τη ζωή του με ένα προφητικό ποίημα που συνοψίζει όλο το έργο του – κατά σύμπτωση το τελευταίο γραπτό του πριν πεθάνει τον Δεκέμβριο 1989.
ποιημάτων με τίτλο «Αφήνει πίσω το πορτρέτο του κανείς χωρίς να θέλει». Από τις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τέσσερα βιβλία του, μεταξύ των οποίων το «Άουστερλιτς». Πρέπει να θυμίσω ότι ο Ζέμπαλντ, που γεννήθηκε το 1944, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2001, χάθηκε πολύ νέος.
Το τρίτο διαμάντι είναι ένα απόσπασμα-προδημοσίευση από το εκτεταμένο ποιητικό έργο του Ευγένιου Αρανίτση, το οποίο επεξεργάζεται τα τελευταία 22 χρόνια και το οποίο πραγματικά με εξέπληξε, κυρίως το πρώτο μέρος του. Ο γενικός τίτλος του είναι «Τάξη και αναρχία» και μιλάει για την αφή. Υπάρχει επίσης ένα αφιέρωμα στον Ζακ Ντεριντά, από ανθρώπους που συμμετείχαν στο συνέδριο που έγινε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το χειμώνα, ένα εξαιρετικό δοκίμιο της Βιρτζίνια Γουλφ «Περί της άγνοιας των αρχαίων ελληνικών» σε μετάφραση Θωμά Σκάσση, πάρα πολύ ενδιαφέρον κυρίως για τους φιλολόγους, και το κείμενο του Αντώνη Ζέρβα, τον οποίον εκτιμώ ιδιαίτερα, μεταφραστή του Πάουντ, με τίτλο «Η παουντική αφήγηση». Υπάρχει και ένα δικό μου με τίτλο «Η δύναμις του πεπρωμένου», που δημοσιεύω στην πρώτη του μορφή και πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Διάττων. Αυτά και πολλά άλλα.
Χρειάζεται ικανότητα για να μπορεί κανείς να πολιτεύεται εκδοτικά και αυτό το επιτυγχάνει ο Χάρης Βλαβιανός με τις επιλογές και τις ισορροπίες του. Ειδικά με τις δημοσιεύσεις κειμένων Ελλήνων ποιητών και δοκιμιογράφων είναι πολύ δύσκολη δουλειά το να ανθολογεί κανείς και να επιλέγει, γιατί το μεγάλο θέμα που τίθεται πάντα είναι ποιον κρατάς και ποιον αφήνεις εκτός. Επίσης έχει ένστικτο, σε κανένα από τα περιοδικά του τα οποία παρακολουθώ, δεν υπάρχει αναμάσημα ή ντεπό. Ψάχνει και βρίσκει νέα κείμενα. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η «Ποιητική» είναι σαν μια ανάσα. Μιλώ για νέους ποιητές, όπως ο Σταθόπουλος, ο Ευγένιος Αρανίτσης, οι οποίοι τη θεωρούν απαραίτητη. Άλλωστε σε χαλεπούς καιρούς είναι ακριβώς που χρειαζόμαστε, τους ποιητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου