Διαβούλευση .Ποιός έχει δικαίωμα να ομιλεί .τελικά

 
1.Η διαδικασία διαβούλευσης είναι ωρισμένη απο το κράτος με σειρά σχετικούς νόμους.
2.Η διαβούλευση δεν γίνεται για να υπάρχει απο κοινού απόφαση της αρχής με τους συμμετέχοντες στη διαβούλευση Η απόφαση είναι ευθύνη της αρχής και η ευθύνης για το λόγο αυτό είναι ακέραια και πλήρης.
Η διαβούλευση χρησιμοποιείται πολλά χρόνια στην Ευρώπη καθώς τεστάρει στη κοινωνία τα σχέδια των αρχών.τα εμπλουτίζει,και κυρίως αποτρέπει συγκρουσεις αρχών πολιτών ,καθώς αυτές παρατηρούνται στο στάδιο της προεργασίας και όχι της εφαρμογής.
3.Εκτός απο τις δια νόμου υποχρεωτικές διαδικασίες διαβούλευσης ,που αν δεν πραγματοποιηθούν δεν είναι έγκυρες οι αποφάσεις .υπάρχουν και οι "ατυπες¨" διαβουλεύσεις .
Με κύρια μορφή την έκφραση δημόσια της γνώμης των πολιτών καθώς αυτή διαχέεται ,διαβάζεται
και διαμορφώνει  κατα περιπτώσεις τη κοινή γνώμη ,αλλα και αποφάσεις αρχών .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα "άτυπης διαβούλευσης" ειναι  η δημόσια έκφρασης γνώμης απο πολίτες ,οι οποίοι σε τακτά χρονικά διαστήματα "βομβαρδίζουν" τη κοινή γνώμη με τις απόψεις τους
 μέσα απο τα ιστολόγια  τα δικά τους ή  φιλοξενούμενοι ..
Και είναι μια απόλυτα υγιής διαδικασία.που μόνο θετικά προσφέρει στη κοινωνία μας
καθώς οι αναγνώστες φιλτράρουν τις ανακρίβειες και τις εμπάθειες που αναπόφευκτα υπάρχουν  και 'κρατούν" αυτό που πραγματικά έχει χρησιμότητα.
Είναι προτιμότερο με δύο λόγια κάποιος  που μιλάει κάθε μέρα για κάθε πράγμα που μας αφορά   κάποιον που προτιμά την ασφάλεια της "αφάνειας" στα δημόσια πράγματα .Είναι προτιμότερο αυτό ,ακόμη και αν κάποιος  "ζαλισμένοι" απο μια ψευδαίσθηση κοινωνικης αποδοχής που δίνει η πρόσβαση σε μέσα επικοινωνίας (είναι μεγάλη πλάνη η κοινωνία μετράει και άλλες παραμέτρους) ζητούν να σταματήσουν να μιλούν όλοι οι άλλοι .(σαν άσχετοι ως πρός τα κοινά θέματα  )
Αχετα αν εκεί ερχεται η γραφικότητα .

 "Ι"