της Μαρίλης Μέξη
Με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας ημέρας παιδιού στις 11 Δεκεμβρίου, ας θυμηθούμε ότι καμία προσπάθεια δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια για την βελτίωση του επιπέδου ζωής των παιδιών, ενώ οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της παιδικής φτώχειας απουσιάζουν εντελώς από τις πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.
Το αποτέλεσμα είναι ότι τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η παιδική φτώχεια συγκλονίζει.
Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 28,8% και είναι υψηλότερος κατά 5,7 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (βλ. Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών έτους 2013, ΕΛ.ΣΤΑΤ.).
Οι συνέπειες είναι τρομακτικές.
Τα φτωχά παιδιά έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποσιτιστούν και να υποφέρουν από την έλλειψη θέρμανσης ή την υγρασία, από ότι τα μη φτωχά.
Τα πολύτεκνα νοικοκυριά ιδίως δυσκολεύονται πιο πολύ να καλύψουν ικανοποιητικά τις
διατροφικές τους ανάγκες, ιδιαίτερα στους μη φτωχούς.
Τα παιδιά που ζουν σε φτωχά μονογονεϊκά νοικοκυριά, αντιμετωπίζουν εντονότερα προβλήματα με την υγρασία στο σπίτι και τη δυνατότητα ικανοποιητικής θέρμανσης.
Είναι θλιβερό ότι η παιδική φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα από τα ΠΙΟ επείγοντα ζητήματα δημόσιας πολιτικής.
Η έκθεση της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού για τη χώρα μας για το 2012 ήταν αποκαλυπτική. Επεσήμανε τις καθυστερήσεις στην υιοθέτηση συγκεκριμένων μέτρων καθώς και το γεγονός ότι δεν φαίνεται να δίνεται προτεραιότητα στις ανάγκες των παιδιών στον κρατικό προϋπολογισμό.
Στην Ελλάδα είναι εντελώς ασαφές ποιες δαπάνες του προϋπολογισμού προορίζονται για τις ανάγκες των παιδιών και ποιες όχι.
Σε άλλες χώρες οι δαπάνες για τα παιδιά διακρίνονται και προστατεύονται από περικοπές.
Στην χώρα μας όμως η κυβέρνηση έσπευσε αβίαστα να καταργήσει το αφορολόγητο όριο που ίσχυε για κάθε παιδί, διαλύοντας έτσι το δίχτυ κοινωνικής προστασίας προς τις οικογένειες με παιδιά και επιβαρύνοντας αναλογικά περισσότερο τις οικογένειες που έχουν περισσότερα παιδιά.
Παράλληλα, η απουσία ενός ισχυρού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης όλων των παιδιών, ανεξάρτητα από την ασφάλισή τους ή μη μέσω της ασφάλειας των γονέων τους, έχει οδηγήσει πολλά παιδιά να είναι ανασφάλιστα.
Είναι φανερό ότι το παλαιό πολιτικό σύστημα πλήττει ευθέως την ευημερία και των μέλλον των παιδιών! Και αυτό συμβαίνει την ώρα που δίνονται αναδρομικές παροχές μόνο σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών που παρουσιάζουν εκλογικό ή άλλο πολιτικό ενδιαφέρον για τα κομματικά επιτελεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να σκίσει μνημόνια και να αποκαταστήσει πελατειακές παροχές, αναπαράγοντας έτσι τα ηθικά ελλείμματα και τα δημοσιονομικά αδιέξοδα ενός προβληματικού κοινωνικού κράτους που μας πάει πίσω δεκαετίες.
Αντίθετα η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι το κοινωνικό κράτος θεμελιώνει παντού την δημοκρατική ισότητα διότι προστατεύει τους πάντες, και ιδίως τους πιο φτωχούς και τα παιδιά τους, από τις ταπεινώσεις της ανασφάλειας και της ανέχειας.
Το ερώτημα εύλογο: Μα πόσο ακόμα, το παλαιό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας θα ασελγεί ψηφοθηρικά με τις συνέπειες των επιλογών του να τις φορτώνονται οι νεότερες γενιές και τα παιδιά;
Εμείς στο Ποτάμι, βάζουμε το θέμα της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου και της προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών ψηλά στην ατζέντα.
Πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής δηλαδή, ενός Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Καταπολέμηση της Παιδικής Φτώχειας που θα προωθεί τη διάχυση της διάστασης του παιδιού (child mainstreaming) σε όλους τους τομείς πολιτικής και σε όλα τα επίπεδα άσκησης πολιτικής (κεντρική και τοπική αυτοδιοίκηση). Ένα τέτοιο Σχέδιο Δράσης θα περιλαμβάνει τον σχεδιασμό και την εφαρμογή «φιλικών» για τα παιδιά πολιτικών στην βάση στοχοθετημένων (με μετρήσιμα αποτελέσματα) προτεραιότητων δράσης όπως είναι, μεταξύ άλλων: η αύξηση της πρόσβασης όλων των παιδιών σε ποιοτικές υπηρεσίες προσχολικής και παιδικής φροντίδας καθώς και σε υπηρεσίες υγείας και ιδιαίτερα σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, η παροχή «στοχευμένης» ολοκληρωμένης υποστήριξης για τα φτωχά παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά ανέργων και για τα παιδιά ευάλωτων ομάδων πληθυσμού (συμπεριλαμβανομένων όσων ζουν σε ιδρύματα), καθώς και η αύξηση της πρόσβασης των γονέων στην αγορά εργασίας.
Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης που προτείνουμε θα ξεπερνά τον κύκλο ζωής μιας κυβέρνησης και θα εκτείνεται σε μακρύ χρονικό ορίζοντα, έχοντας επιδιώξει κοινωνική συναίνεση, έχοντας εξασφαλίσει τον συντονισμό μεταξύ των εμπλεκόμενων Υπουργείων (Οικονομικών, Εργασίας, Υγείας, και Παιδείας), έχοντας δεσμεύσει πόρους για την υλοποίησή του (π.χ. μέσω της διαμόρφωσης ιδιαίτερου κωδικού στον προϋπολογισμό για τη χρηματοδότη του συνόλου των κρατικών πολιτικών που αφορούν το παιδί), καθώς και διαδικασίες συμμετοχής όλων των αρμόδιων φορέων στον σχεδιασμό, την υλοποίηση, την παρακολούθηση και την αξιολόγησή του.
Η μεγάλη και αυξανόμενη φτώχεια των παιδιών είναι η χειρότερη μορφή κοινωνικής αδικίας που συντηρείται προκλητικά από τις πελατειακές επιλογές του παλαιού πολιτικού συστήματος.
Είναι επείγουσα ανάγκη να οργανώσουμε την φωνή μας ώστε να ξηλώσουμε τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού που στέκονται εμπόδιο μπροστά σε μια εθνική προσπάθεια για την προάσπιση της αξιοπρέπειας των παιδιών από τις ταπεινώσεις της ανέχειας.
*Η Μαρίλη Μέξη είναι υπεύθυνη του Τομέα Δικαιώματα των Παιδιών στο Ποτάμι.
11 Δεκεμβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου