"ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ!!! . ,Του Πτεράρχου Γεωργίου Φασιλή

To video από τους "Ι"

Του  Πτεράρχου  

Γεωργίου  Φασιλή

  

Είχα  τη  τιμή,  να  είμαι  και  εγώ  αποδέκτης,  της  επιστολής  του  συναδέλφου,  εν ενεργεία   πιλότου  μαχητικού  αεροσκάφους  της Πολεμικής   μας  Αεροπορίας,  που απέστειλε  σε  Πτεράρχους  ε.α., απευθυνόμενος  κυρίως  στην ελληνική  κοινωνία.

Στους αεροπόρους, θυμίζει τα  ανεπανάληπτα χρόνια δράσης (ξεχνιούνται;) 
και τονίζει, πόσο υπερήφανοι πρέπει  να  είμαστε, που υπηρετήσαμε την Αεροπορική  Ιδέα και προασπίσαμε  τον  εναέριο  χώρο του αγαπημένου μας Αιγαίου, με το απέραντο γαλάζιο, σε συνθήκες  πολέμου, μέρα και νύκτα, λυκόφως και λυκαυγές,  με καταιγίδες, βροχή και θυελλώδεις ανέμους, που αν χρειαζόταν να εγκαταλείψεις το αεροπλάνο, ήταν  αδύνατο να επιζήσεις.

Αλλά ποιος υπολογίζει τον θάνατο, «όταν του  Χάρου το  φιλί,  έρχεται μές’  στο  αεροπλάνο;»

Και  όλοι εμείς, αψηφώντας τον κίνδυνο  ήμασταν εκεί, γιατί έπρεπε  και  θέλαμε  να  ήμασταν  εκεί!

Ήμασταν εκεί, χειριστές πανάκριβων αεροσκαφών, πραγματικών θαυμάτων της τεχνολογίας,  με  πτητικές  απαιτήσεις, που οι ιλιγγιώδεις ταχύτητες και οι ακραίοι 
ελιγμοί, ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια,τα λάθη δεν συγχωρούνται, ο δείκτης  συναισθηματικής  κατάστασης  και  φόρτισης  είναι  στο << κόκκινο>> και ο κίνδυνος ισορροπεί με το μεγαλείο του καθήκοντος και της προσφοράς στη  πατρίδα.

Ήμασταν  εκεί, για  τις αξίες, τα ιδανικά  και  την  αγάπη  μας  στην Αεροπορική   Ιδέα!

Τώρα, που η Ελλάδα καταστράφηκε οικονομικά και η εθνική μας κυριαρχία είναι υπο αμφισβήτηση, αφού  για πολλά  χρόνια  η χώρα  πορευόταν χωρίς  εθνική  στρατηγική και κυριαρχούσαν οι μικροκομματικές αντιλήψεις, οι ιπτάμενοι  συνεχίζουν  να επιτελούν το καθήκον τους, προσηλωμένοι στη προστασία του Εθνικού εναέριου χώρου, με φάρο τους πεσόντες μας συναδέλφους αεροπόρους, που το όνομά τους κοσμεί το  Λεύκωμα  Πεσόντων Αεροπόρων, το οποίο  έχει εκατοντάδες σελίδες. Εμείς οι τυχεροί,  που όλες οι πτήσεις μας είχαν προσγείωση, ζούμε με τις αναμνήσεις μας, που πιστέψτε, δεν ξεχνιούνται αυτές οι ανεπανάληπτες  μαγικές  στιγμές της πτήσης, αλλά και με  ένα ιατρικό φάκελο, γεμάτο  με  αυχενικά σύνδρομα και κακώσεις στη σακατεμένη μας μέση, από τα  6,7,8 και 9  G`s, (επιτάχυνση της  βαρύτητας) που  δέχεται  στις  αερομαχίες.    

Ευτυχώς 'ομως, η πατρίδα δεν ταυτίζεται, με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία και όταν μπαίνεις στο "κόκπιτ" του μαχητικού ξεχνάς τα πάντα.Το αεροπλάνο και εσύ, εσύ και το αεροπλάνο. Το σέβεσαι και σε σέβεται! 

ΝΑΙ, υπάρχουν και  αυτοί οι Έλληνες.  

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Η επιστολή.

"ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ!!!

 Σαν αντικρύσω το άσπρα άλογα του Αιγαίου, χάνεται η σκέψις  μου στον Ουρανό του Θείου, του Ωραίου, του Αληθινού!

Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας! Καημένη Πατρίδα έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις και μένα.

Μπορεί να μην είμαι σε θέση να ζητήσω από την έρμη Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω !

Όλες αυτές οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου, σφίγγουν το λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου !

Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο, για πολλούς εκεί κάτω να είναι αυτό που κάνω !

Ίσως και να έχουν δίκιο, βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής!

Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι ,μελετάω και περιμένω τον Τούρκο. Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο Πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει.

Ούτε και πρέπει !

Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου, να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν Ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή. Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε και τα έπαθε!

Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς, πετάω για τον Πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, πετάω για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, πετάω για τον Παπά μας που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!

Πετάω για το ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας.

Για αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή!

Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές ,γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου.

Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζούν για μιά στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλή  αντάμωση !

Ίσως κάποιο  πρωί όταν κοιτάξεις  πολύ  ψηλά  θα  με  δεις, 
γιατί εκεί που ισιώνει ο Αετός, oι  Γλάροι δεν πετάνε!"