"Διγενής Ακρίτης, στα όρια" H 3η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ του 5ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ",

"Διγενής Ακρίτης, στα όρια", άγνωστου συγγραφέα  (έμμετρο ποίημα του 11ου-12ου αιώνα)

η 3η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ του 5ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ", στον Πολυχώρο ARTίκι Μαράικε Ηλιού Ντε Κόνινγκ (περιφερειακός δρόμος Κρανιδίου-Ερμιόνης)

την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018 στις 9 μ.μ..

Πληροφορίες κρατήσεις εισιτηρίων: 697 697 2224. Είσοδος: 10€/ Φοιτητικό-Μαθητικό: 5€

Ιωσήφ Ιωσηφίδης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Διαμόρφωση ηχητικού τοπίου: Ρηνιώ Κυριαζή
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Σοφία Καραγιάννη, Βάσια Μίχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Σχεδιασμός αφίσας: Βασίλης Σελιμάς

Λίγα λόγια για το έργο

Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν τον Διγενή Ακρίτη, το ηρωικό ποίημα που είναι και το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με τον θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα, σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής.

Υπάρχει όμως ένα όριο και για αυτούς που αψηφούν τη στιγμή του τέλους. Ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους. Μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;

Η ομάδα Gaff, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε με τις παραστάσεις Ψυχολογία Συριανού

συζύγου και Μάρτυς μου ο Θεός, παρουσιάζει μια εκδοχή του έπους Βασίλειος Διγενής Ακρίτης, του έμμετρου ποιήματος του 11ου-12ου αιώνα, αγνώστου συγγραφέα, και εξιστορεί τη ζωή, τις ανδραγαθίες και τον θάνατο ενός ήρωα που έχει ταξιδέψει ανά τους αιώνες και που καταγράφηκε ως σύμβολο της ηρωικής ψυχής.

Οι τρεις «ραψωδοί» ανασύρουν από τη μνήμη της Ιστορίας έναν ήρωα με δύο γένη (συριακής και βυζαντινής καταγωγής) και τον φέρνουν αντιμέτωπο ξανά με το θάνατο, αυτόν που στην πραγματικότητα του χάρισε την αθανασία. Πώς όμως αυτός ο ήρωας διαπραγματεύεται την άγνοια της θανατικής στιγμής, μιας στιγμής που είναι ένα φυσικό ανθρώπινο άκρο; Πώς το περνάμε αυτό το όριο; Ο Διγενής είναι σε έναν ανοιχτό διάλογο με τον θάνατο, βαδίζει μαζί του, τον προκαλεί, αλλά ζητάει και χρόνο. Σαν μια παρτίδα σκάκι που λίγο πριν τελειώσει κάποιο πιόνι ψιθυρίζει… «γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα».

«Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που έχουν ντύσει αυτόν τον ήρωα με εθνοπρέπεια και του έχουν κάνει ιδεολογική κατάχρηση. Κρατάω την ψυχική του ετοιμότητα και την έντονη στάση του για ζωή. Κι ας συνεχίσει να ταξιδεύει μέσα στον χρόνο από πανηγύρι σε πανηγύρι και από πένθος σε πένθος», σημειώνει η σκηνοθέτις.