-Πάμε μια βόλτα στο Μπίστι ρε παιδιά.
-Τι τώρα; Θεοσκότεινα είναι, κάτσε να βγει το φεγγάρι.
-Πάμε ρε θα πηγαίνω εγώ μπροστά, παρότρυνε ο πιο θαρραλέος.
Και μπαίναμε στα σκοτάδια του και μετράγαμε αστέρια, αστερισμούς , πυγολαμπίδες που έφτιαχνε το κύμα.
Να ο Τοξότης! Ο Καρκίνος! Ο Ωρίωνας!
Ο γλυκός ο φόβος γινόταν αφορμή να αγγιζόμαστε, να νιώθουμε μαζί.
Να και τα γέλια, τα τραγούδια σιγανά μην ξυπνήσουν οι νεράιδες και η Βιτόριζα. Και χάρτινο το φεγγαράκι και ιστορίες για υπόγειες στοές.
Πόσοι έρωτες δοκιμάστηκαν εκεί πριν βγουν στο φως και πόσοι ανυπεράσπιστοι έσβησαν εκεί σαν πεφταστέρια .
Άλλαξε η εποχή, άλλαξαν οι ανάγκες.
Αυτό το Μπίστι με τόσο φως στο σκοτάδι του, το αποχαιρετάμε. Ας είναι.
Το νέο, το φωτισμένο, να γράψει όμορφες καινούργιες ιστορίες.
Ρίνα Λουμουσιώτη
Συγχαρητήρια πάρα πολύ ωραίο.
ΑπάντησηΔιαγραφή