Κι η Μυλωνού με τους πραματευτάδες(Β.Γκατσος) ..+ νεο άρθρο του κ.Γκάτσου.

προστέθηκε νέο αρθρο του κ.Γκατσου..

Με φιλική διάθεση αλλά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

(Βασίλης Γκάτσος)

Χαρά μου είναι να μη συμφωνεί κανείς μαζί μου, άλλωστε σε κανέναν δε είπα ποτέ τι να πράξει, ούτε που να ενταχθεί για να πράξει. Απλά, διαβάζοντας να σκεφτεί, όπως και ο καθένας μας που διαβάζει κάτι.

Αλλά μόνον και μόνον ότι αντιδράτε στην προοπτική ότι το μέλλον του τόπου μας μπορεί να είναι ένα τεράστιο νταμάρι και οι κόλποι μας λιμάνια φορτοεκφόρτωσης, καταλαβαίνετε τον κίνδυνο, παρόλο που και τότε θα ζούμε οικονομικά πολύ καλά, αλλά μια άλλη ζωή, αυτή του κάμπου της Μεγαλούπολης και της Πτολεμαΐδας. Τον κίνδυνο όχι από τα αδρανή και τον ευρωπαϊκό τρόπο διαχείρισής τους, αλλά από τον ελληνικό τρόπο, τον ίδιο τρόπο που εφαρμόστηκε και στην διαχείριση της έννοιας: αγροτεμάχιο - εξοχική κατοικία.

Για να μην λοιπόν επανέρχονται οι οικολογούντες κάθε φορά ως σωτήρες της Ερμιονίδας, κάθε φορά που παρουσιάζονται επενδύσεις διάφορες του τουρισμού, και της εξοχικής κατοικίας, δηλαδή όταν ο κίνδυνος είναι εύκολο και πιασάρικο θέμα, καλό είναι τώρα που ο Δήμος είναι η Ερμιονίδα, να κάνει ένα Δημοψήφισμα με αυτό το θέμα που θα είναι και η έμπρακτη θέληση (αν αποδειχθεί από το δημοψήφισμα, γιατί κάλλιστα η πλειοψηφία μπορεί να θέλει θέσεις εργασίας απ’ όπου και αν προέρχονται) της Ερμιονίδας να διατηρήσει το τοπίο της. Εντολή δηλαδή προς τον Δήμο να δράσει όπως αρμόζει σε μια καλά διοικούμενη δημοκρατική χώρα.

Οπότε οι οργανωμένοι από το Δήμο εθελοντές πρέπει να υπογράφουν έντυπο που να λέει:

Επειδή ο Δήμος δεν μπορεί να κάνει τα παρακάτω απαραίτητα για τον τόπο μας ζητάει την εθελοντική σου συμμετοχή:

-         Για συγκρότηση συνεργείων κατεδάφισης φρακτών στις παραλίες μας, υπό την πλήρη νομική και αστυνομική κάλυψη του Δήμου μας.

-         Για συγκρότηση συνεργείων καταγραφής παράνομων γεωτρήσεων.

-         Για συγκρότηση συνεργείων καταγραφής σκαμμένων κτημάτων προς πώληση του χώματος.

-         Για συγκρότηση ομάδων που θα πηγαίνουν και θα απαιτούν να κάνουν μπάνιο σε οποιαδήποτε παραλία εξοχικού.

-         Για συγκρότηση ομάδων κ.λ.π., κ.λ.π.

Ψηφίζω συνεχώς εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια,

 Ότι στην Ερμιονίδα και στα νησιά της δεν έπρεπε και δεν πρέπει να μετακινηθεί ούτε μια πέτρα.

Ότι η δασική της έκταση και πρωτίστως η καλλιεργήσιμη γη έπρεπε να μείνει απολύτως ανέπαφη, χωρίς να επιτρέπεται το κτίσιμο παρά μόνο η επισκευή των αποδεδειγμένα παλιών αγροτικών κατοικιών που δεν ήσαν πάνω από 100 σ’ όλη την επαρχία.

Ότι η οικιστική επέκταση για εξοχική κατοικία έπρεπε νια γινόταν μόνον στους υπάρχοντες οικισμούς και σε τρεις τέσσαρες άγονες παραθαλάσσιες εκτάσεις με συγκρότηση πλήρους χωριού, σε εκτάσεις κυρίως δημόσιες (παραθαλάσσια βουνά) και σε 4-5 τουριστικά συγκροτήματα – εξοχικές κατοικίες αντίγραφα των χωριών μας.

Ότι όλη η γη μας, εκτός από αυτές τις αναγκαίες αλλαγές έπρεπε να μείνει ανέπαφη, με τα μονοπάτια μέσα στους ελαιώνες και τα περιβόλια χωρίς ίχνος συρματοπλεγμάτων, εννοείται προς οικολογικότατη καλλιέργεια.

Ότι ο Δοκός έπρεπε να μείνει παρθένος και ακατοίκητος, μόνον για τους ευλαβείς του τοπίου και της ιστορίας.

Ότι τα νησάκια που πουλήθηκαν κακώς πουλήθηκαν. Ότι το Κρανίδι, η Ερμιόνη και το Πορτοχέλι, έπρεπε να είχαν κηρυχθεί διατηρητέοι οικισμοί με διατηρητέα όλα τα σπίτια τους.

Ότι η επιχωμάτωση των Μαντρακιών είναι έγκλημα.

Ότι η θάλασσα πρέπει να προστατευτεί με δρακόντεια μέτρα.

Ότι τα υπόγεια νερά πρέπει να προστατευτούν και να γίνουν φράγματα – συλλεκτήρες.

Ότι πρέπει να μείνει αυτός ο θείος τόπος ανέπαφος και η τουριστική αξιοποίηση να μην είναι εκτατική.

Ότι τα εισοδήματα του τόπου μας πρέπει να είναι από το μυαλό και την εργασία των κατοίκων του και όχι από την πώληση της πατρογονικής γης.

Από αυτά πηγάζει και η ανάγκη μου να καταγράψω στα βιβλία μου τον θείο αυτό τόπο, πέτρα προς πέτρα, και δέντρο προς δέντρο.

Σήμερα θα είχαμε ένα τόπο πολύ υψηλών προδιαγραφών, τα κέρδη και το όφελος θα ήταν το ίδιο από το κτίσιμο εξοχικών εντός οικισμού και όχι στην ύπαιθρο χώρα, με ελεύθερες και παρθένες τις παραλίες μας για όλους και ο τουρισμός μας μεγάλος και του μέλλοντος όχι της ανάμνησης.

Όλες οι κατοικίες με φως, νερό, αποχέτευση, φύλαξη, όπου ο καθένας θα είχε πραγματικό κόσμημα το εξοχικό του μέσα και έξω όπως στην ευλογημένη Ύδρα, και όχι με δύο μαχαιροπίρουνα και μια παλιά τηλεόραση και 3 σκυλιά φύλακες στον κήπο με τη μόνιμο φόβο ότι όπου νάνε μας κουρσεύουν. Ότι οι άνθρωποι θα μένανε με τους ανθρώπους, θα είχαν σχέσεις, θα γίνονταν οι ξένοι, συγχωριανοί.

Ποια χώρα εκτός από την Ψωροκώσταινα και τις Ψωροεπαρχίες της οικοπεδοποίησε την καλλιεργήσιμη γη;

Σε ποια χώρα οι εξωραϊστικοί – περιβαλλοντικοί σύλλογοι φύτρωναν σαν μανιτάρια όχι για να υπερασπιστούν τα προαναφερόμενα αλλά για να ρυμοτομήσουν τα εξοχικά με οδούς ποιητών μας και ηρώων μας, να τις ασφαλτοστρώσουν, μόνον και μόνο για να καταφέρουν να γίνουν οικισμοί; Τι υπερασπίζεται ο σύλλογος Αχλαδίτσα εκτός από τα εξοχικά του; Πόσο νοιάστηκαν και τα 250 εξοχικά του για όσα γίνονται στο Σαλάντι ή στο Δορούφι; Γιατί έπρεπε να συνεδριάζουν μέρες όλα τα τοπικά κοινοβούλια για μια αίτηση – καταγγελία της Αχλαδίτσας; Πώς η Αχλαδίτσα δεν κάνει μια αίτηση – καταγγελία για ότι γίνεται στην παράλια ζώνη της Ντάρδιζας, όχι στην αμμουδιά της αλλά από κει και πέρα; Μόνο προς το Αλατοβούνι βλέπει;

Επειδή λοιπόν όλα αυτά τα στηρίξαμε από πολύ παλιά, γι αυτό και βγάλαμε με πολύ κόπο τις τότε πολυέξοδες τοπικές εφημερίδες (δύο σημερινούς μισθούς καθηγητού κόστιζε το κάθε φύλλο), ξανατονίζω ότι οι οικολογούντες της Ερμιονίδας (δεν λέω οι όντως ολίγοι οικολόγοι) μόνο με τα παραπάνω όντως οικολογικά δεν ασχολούνται. Και το πώς σώθηκε το Καταφύκι έχει την μεγάλη αξία του, ότι μια μικρή ομάδα νέων αρνήθηκε το ψευτοτουριστικό μέλλον του τόπου μας και υπερασπίστηκε την αιωνιότητα του τοπίου μας και τον πραγματικό τουρισμό.

Αλλά αν είναι να φτάσουμε σε σημείο να φεύγουν οι νέοι για τα ξένα, γιατί η Ερμιονίδα έτσι που έγινε δεν έχει να τους προσφέρει αξιοπρεπή εργασία και επάγγελμα, να περάσει και δρόμος από το Καταφύκι και να γίνουμε ένα μεγάλο νταμάρι όλη η Ερμιονίδα. Προέχει το ψωμί.

Σημείωση: Έχω κτήματα στην Ντάρδιζα και στο Κάμπο Ερμιόνης προς Καταφύκι. Το ατομικό συμφέρον μου είναι όπως όλων: ο νόμος να επιτρέπει όχι να κτίζω στα 2 ή στα 4 στρέμματα αλλά στο 1 μέτρο και το πατρογονικό μου σπίτι να μην κηρυχθεί ποτέ διατηρητέο, να το γκρεμίσω να κάνω μαγαζί κάτω, σπίτι πάνω.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

Αυτο που γίνεται μεταξύ μας είναι ανοιχτός δημόσιος και επώνυμος  διαλογος  όποτ ε δεν υπάρχει λογος να ανησυχειται ότι θα παρεξηγηθώ σε κατι.

Απλώς πρέπει να αποφεύγουε τις προσωπικές αιχμές (αυτο απευθύνεται σε όλους μας) ώστε να  μπορούν να συμμετεχουν όλοι. 

Σε  αρκετα συμφωνούμε  σε άλλα όχι . Και δεν εχει σημασία για μας τους δύο.

Σημασια   έχει η σύγκρουση των προσωπικών συμφερόντων των ομάδων της κοινωνία ς μας.Αυτο καθορίζει τη τελική επιλογή.Αυτός που πουλάει ενα χωραφι θέλει καλο real estate για να πάρει περισσότερα  αυτος που το αγοραζει επιθυμεί να μην πουληθεί το δίπλα για να μην του κλείσει  την θέα.

Ο ένας αφου πληρώσει εκει που πρέπει και κανει το δασικό κοματι  οικόπεδο ,καταγγέλει τον γείτονα που παει να κάνει το ίδιο.Μπορεί να επικαλεστεί και οικολογικά επιχειρηματα .Μπορεί να προσεγγίσει και μια οικολογική οργάνωση και  σε άγνοια της να την  χρησιμοποιήσει;

Πάντως η ιδεολογία που ακολουθουν οι οικολογικές οργανώσεις είναι  ακριβώς αυτη που περιγράφει το σύνταγμα της χώρας μας .Κανονικά όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε αυτό.Υπάρχουν βέβαια γραφικότητες,ατυχείς παρεμβάσεις,υπερβολές ,αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι θετικό  και μαλιστα υποχρεώνουν την πολιτεία να πλησιάσει εγγύτερα τον στόχο  της για την προστασία του περιβάλλοντος

...........................................
Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι της Ερμιονίδος έγιναν  ξαφνικά ακαμάτηδες ,και καιροσκόποι.Οι πιο πολλοί παλεύουν να επιβιώσουν σε πολύ δυσκολες συνθήκες τουλαχιστον  όσον αφορά τον πρωτογενες τομέα .Και ξέρω πολλούς που αρνούνται να πουλήσουν την γη τους .Απλα το πρωτογενες εισόδημα είναι θύμα των συμφωνιών GAT οπότε βρισκονται με την πλάτη στον τοιχο.
Ειτε το θελουμε ή οχι , οι εθνικές επιλογές εχουν περιοριστεί .Τα πεδία είναι τουρισμός,.τομείς τεχνολογίας αιχμής,εμποριο ,υπηρεσίες υψηλου επιπέδου.Στο πρωτογενές τομέα υπάρχουν μικρά παράθυρα (Οπως ειδικα βιολογικά προιόντα εκλπετυσμένου γούστου ,σαλιγγάρια,χυμος ροδιού  ) αλλα χρειάζονται γνώσεις και  πολυ καλα οργανωμενο κράτος και φυσικά αρχικά κεφαλαια για επενδύσεις. Οι συνεταιρισμοί δυστυχώς βούλιαξαν αφου λεηλάτησαν τα πάντα (και στην Ερμιονίδα βέβαια )  .
Αρα στην Ερμιονίδα μενουν συγκεκριμένες επιλογές .Σε όλες  υπαρχει η ποιότητα υλοποίησης 
Εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα.Να δώσεις εισόδημα και ποιότητα ζωής χωρίς να  διαλύσεις την περιοχή .και ερθει η επομένη γενιά και σε φασκελλώνει.


Τώρα το να θρυμματίζεις  το Μεγαλοβούνι είναι η τελευταία λύση  απελπισίας.Και πετρέλαιο υπάρχει στο Αιγαίο αλλά αν σου κάτσει μια  διαρροή σαν στον Κόλπο του Μεξικού τέλειωσες...Υπάρχουν  σοβαρά ρίσκα αλλά αποφεύγουμε να τα αναφερουμε στις προτάσεις μας.Κάποιοι που επισημαίναν  αυτες΄τις σημαντικές λεπτομέρειες  όπως πριν απο 10 χρόνια στην Αμερική τους  έλεγαν τρελλόυς  ,γραφικόυς  οικολόγους  .Οταν όμως έγινε η καταστροφή έσκυψαν όλοι το κεφάλι..................

................................................................................

 Ετσι είναι τα πράγματα .Το προσωπικό συμφέρον ειναι διαχρονικά πάνω απο ιδεολογίες.Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά παραμένουν εξαιρέσεις.Με την λογική αυτή ειναι ανόητο να αναζηταμε τον τέλειο πολίτη που είναι αμόλυντος  απο τέτοιες  συμπεριφορές.Πάντως εμείς έχουμε την ευθύνη της περιοχής στα χερια μας...

Θανασης .Δημαράκης

Κι η Μυλωνού με τους πραματευτάδες

Το S. Martin είναι ένα νησί τους συμπλέγματος των νήσων της Καραϊβικής. Ο πληθυσμός του 78000 και η έκτασή του 84 τ.χ. και δέχεται 1000000 τουρίστες το χρόνο! Η Καραϊβική είναι η πλέον τουριστική περιοχή του κόσμου και το βασίλειο της Κρουαζιέρας. Πλήθος τέτοιων νησιών, το ένα κοντά στο άλλο, κάτι σαν τις Κυκλάδες ..... αλλά μακρόστενες, με πολλά αεροδρόμια, off shore εταιρείες, τράπεζες, υπηρεσίες, φοβερό τοπίο, βροχές, ζεστέ θάλασσες, απέραντες αμμουδιές, φοβερή βλάστηση κ.λ.π. κ.λ.π.  Τα νησιά αυτά ανήκουν σε Γαλλία, Δανία, Βρετανία κ.λ.π., δηλαδή είναι σαν μικρά ανεξάρτητα κράτη που η μόνη σύνδεσή τους με την Ευρώπη είναι η αεροπορική, και μιλούν όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Οι τουρίστες είναι από τους πλουσιότερους του κόσμου και οι περισσότεροι από ΗΠΑ. Οι προορισμοί αυτοί είναι απολύτως ασφαλείς.

Δηλαδή η Ερμιονίδα έχει ως πρότυπο ανάπτυξης την Καραϊβική;

Αγαπητοί Ιχνηλάτες, με συγχωρείται αλλά δεν είναι έτσι. Η Ερμιονίδα, είναι όπως το γράψατε, πολύ πίσω σε όλα και με μέτρο την Ελλάδα και όχι άλλα προηγμένα κράτη. Τόσο πίσω που τα προβλήματα που λύνουν σε άλλα μέρη με επαγγελματικό τρόπο εμείς θα τα λύσουμε με τον εθελοντισμό τον κατευθυνόμενο από τους μισθωτούς αιρετούς και υπαλλήλους του Δήμου Ερμιονίδας. Αυτό που κάπως σώνει την κατάσταση είναι οι βιβλιοθήκες της, τα λαογραφικά της μουσεία, ο μουσικός και θεατρικός της σύλλογος, τα ιστιοπλοϊκά της κέντρα, τα φιλόπτωχα ταμεία της, ο αθλητισμός της κ.λ.π. που στηρίχθηκαν και στηρίζονται σε έναν ελεύθερο εθελοντισμό και σε μια ελεύθερη προσφορά εργασίας, μέσων και χρήματος.

Ο κόσμος αναπτύσσεται και προοδεύει με αυτά που έχει και όχι με αυτά που φαντάζεται ότι έχει. Το 90% των υλικών που χρησιμοποιούμε προέρχονται από εξόρυξη. Όλα τα μέταλλα, όλα τα καύσιμα, όλος ο άνθρακας, όλα τα οικοδομικά υλικά, τα λιπάσματα κ.λ.π. Και είμαστε οικολογικά ευαίσθητοι για τον ασβεστόλιθο, γιατί είναι και αυτός στρατηγικό απόθεμα; Σε μερικές δεκαετίες οι κατοικίες και όλα τα κτήρια θα είναι πιθανόν όλα μεταλλικά πλήρως αντισεισμικά και ανακυκλώσιμα και αυτό έχει αρχίσει να γίνεται στην Ευρώπη. Τα αδρανή θα είναι ίσως στα αζήτητα όπως σήμερα είναι στα αζήτητα τα τεράστια αποθέματα άνθρακίτη της Γερμανίας και του Βελγίου που θα μείνουν αιωνίως στη γη. Όχι σαν στρατηγικά αποθέματα, αλλά ως αζήτητα για τον πολιτισμό που έρχεται. Το ίδιο και τα κάποτε περιζήτητα πεύκα για το ξύλο τους και το ρετσίνι. Μείνανε στην εποχή μας στα αζήτητα ως δάσος.

Αν σήμερα υπάρχει μεγάλη ζήτηση αδρανών, γιατί να μην εκμεταλλευτούμε για 20 χρόνια ένα μικρό βουνό μας μήκους 1000 μέτρων, πλάτους 1000 μέτρων και ύψους 200 μέτρων και να βγάλουμε αδρανή 200000000 κ.μ. που μπορούν να δώσουν 200 με 400 εκατομμύρια € στο Δήμο Ερμιονίδας και να τον κάνουν παράδεισο; Το αεροδρόμιο δηλαδή είναι οικολογικό; Έχετε ρωτήσει τους κατοίκους της Γλυφάδας πόσο ωραία ζούσαν και πόσο ωραίο ύπνο κάνανε όταν τα αεροπλάνα στο Ελληνικό περνούσαν ακριβώς πάνω από τις ταράτσες τους; Όλοι όσοι ζούσαν στην προέκταση του διαδρόμου κοιμούνταν με ωτασπίδες. Έχετε δει μωρά να κοιμούνται με ωτασπίδες;

Και με το πέρας των 20 ετών γιατί να μη γίνει αυτή η άδεια έκταση των 1000 Χ 1000 μέτρων ένα μεγάλο φωτοβολταϊκό πάρκο;

Έχω την αίσθηση, χρόνια τώρα, ότι στην Ερμιονίδα πλανάται μια ψευτοοικολογική αντίληψη των πραγμάτων με μπόλικη πάσπαλη αριστεροειδούς φαντασίωσης, αντίληψη που απλά τώρα τελευταία με τα μέσα που προσφέρει το διαδίκτυο, βγήκε στον αφρό. Η αντίληψη αυτή δεν μπορεί να παράγει κανένα αγαθό και καμιά χρήσιμη υπηρεσία. Παράγει μονίμως αντίρρηση, μονίμως άρνηση για το θεαθήναι, το φαίνεσθαι. Και φυσικά αδράνεια. Όραμα αυτής της αντίληψης είναι ότι το μέλλον της Ερμιονίδας είναι ένα αεροδρόμιο που θα κατεβάζει χιλιάδες κουτόφραγκους που θα τους πουλάμε τους φραπέδες μας, που θα κάνουν ανάρπαστη τη γη μας, που θα γεμίσουμε εξοχικά τους κάμπους μας και έπειτα εμείς θα ..καθόμαστε! Αυτή η ψευδαίσθηση τα τελευταία 40 χρόνια υποκατέστησε σιγά σιγά (και υπούλως) την παραγωγική μας ορμή, την εργατικότητα και το ρίσκο που χαρακτήριζε την Ερμιονίδα και τα νησιά της. Αυτής της αντίληψης αποτέλεσμα είναι το να ζούμε με μολυσμένο υδροφόρο ορίζοντα, με λεηλατημένες τις θάλασσες μας, με παρατημένα τα κτήματά μας, χωρίς νερό πόσιμο, χωρίς νερό για καλλιέργειες, χωρίς βιοτεχνία, χωρίς συνεταιριστικό πνεύμα, χωρίς ικανότητες μεταποίησης και εμπορίας των όποιων προϊόντων μας. Φυσικά δεν είναι άμοιρη η σχολική μας παιδεία.

Χωρίς απολύτως καμία εριστική διάθεση,

Έρρωσθε,