«Homo Globalis!»

Του Βασίλη Σπηλιωtόπουλου
Πρώτη δημοσίευση lifo.gr


Ας χαμογελάσουμε στον διπλανό μας κι ας χαρίσουμε μιαν ανάσα ζωής στον ίδιο μας τον εαυτό ∙ Ας γλεντήσουμε την υγειά μας και στη φθινοπωρινή μελαγχολία ας θαυμάσουμε τις αποχρώσεις του κύκλου της ζωής. Εκεί ίσως αντλήσουμε την προσδοκία, το “Just do it if”. 

Έφτασε κι Οκτώβριος, ο επονομαζόμενος και «σποριάς» ή και «βροχάρης»…
Δεύτερος μήνας του Φθινοπώρου, δέκατος του χρόνου κι όγδοος στο ημερολόγιο των Λατίνων, εξ ου και η ονομασία του.  Είναι αυτός, που σε αντίθεση με τον προηγούμενο και τον επόμενο μήνα, παραλείπει στην προφορά του το σύμφωνο (μ), κι εκείνος, που την τρίτη του ημέρα γιορτάζεται ο πολιούχος της Αθήνας, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

Να πούμε στους ασκούντες εξουσία, πάντα και οίηση, τούτους δα που απέχουν της πραγματικότητας, που σα να μας παρατηρούν από λίγο πιο μακριά ∙ Ο Οκτώβρης ονομάζεται και «μπρουμάρης», που σημαίνει ομιχλώδης, σκοτεινός…

Είναι κι ο μήνας  – με το παλιό ημερολόγιο, γιατί με το καινούργιο πέφτει Νοέμβρης- εκείνης της επανάστασης, που πολλών και μόνο η σκέψη λούζει με ιδρώτα κρύο τις κεφαλές…  Και τότε κάποιοι είχαν αποκοπεί από τον λώρο της κοινωνίας και ανύποπτοι νόμιζαν, πως κινούσαν ακόμη τα νήματα της εξουσίας τους, που όμως πια ήταν αβαθής και ξεχαρβάλωτη!

Καλό μήνα λοιπόν!  Το εννοώ – μέσα από την καρδιά μου – για όλους.
Και οι ψυχοβγάλτες της ράτσας μας, οι τζάμπα μάγκες των ονείρων μας, κι αυτοί που εξακολουθούν να τα ξεφτίζουν, άλλοτε σε εφιάλτες κατάθλιψης κι οργής, άλλοτε σε φτηνιάρικες εκδοχές του νέο-οθωμανισμού, ας συνειδητοποιήσουν οι άμυαλοι την κατάσταση, προτού έχουν πια μόνο την επιλογή παλιού ή νέου ημερολογίου (…) για να κάνουν συγκρίσεις…
Κι εμείς, ας αγνοήσουμε το θλιβερό τους καταιγισμό, ας αντέξουμε την πίσσα, που βουτούν την καθημερινότητά μας.  Άλλωστε είναι τόσο μικροί, ενδεείς και δίχως χιούμορ, που ακόμη και τα πούπουλα τα τσιγκουνεύτηκαν – δε θέλω καν να σκεφτώ, πως  τα ξέχασαν(…)!
Συνήθισαν βλέπετε –και σ’ αυτό, για να είμαστε δίκαιοι, τους βοηθήσαμε κι εμείς - να αρκεί το σχετικό, το κουτσουρεμένο, το ελάχιστο, κι ας είναι οι ψυχές ματωμένες ή και μαύρες, ξαπλωμένα κι αποκαμωμένα τα κουράγια…  Στο τέλος βολευτήκανε κιόλα!
Παλιά δε την πίστευα την τόση αναλγησία, και σίγουρα τέτοια αμορφωσιά!

Φωνάζουν και χειρονομούν μεταμορφώνοντας τις λέξεις σε κοφτερά λεπίδια, τους φθόγγους σε αιμοσταγείς μαχαιροβγάλτες, που να τεμαχίσουν επιθυμούν την καθημερινότητα μας, αυτήν, που μέχρι να την καταπιούμε, δε θα ‘πρεπε να ‘ναι άλλη από ένα νοσταλγικό και ανεπίστρεπτο πριν.
Μπολιάζουν με ξετσίπωτη θρασύτητα την πιο πικρή χολή κατεδαφίζοντας το αύριο, προτού καν φτάσει, σε συντρίμμια άχρωμα κι άοσμα!

Τόσα χρόνια παρέα τους μάθαμε να υμνούμε και να υποκλινόμαστε στη διαρκή δοσοληψία της ύλης, αυτής που απαιτεί το φούντωμα του εγωισμού, όσο βλακώδης κι αν αναδεικνύεται αυτός, τη θυσία της ουσίας, όσο ανήθικη κι αν καταλήγει τούτη.
Θεριέψαμε σ’ αυτό που ο ελβετο-ισραηλινός ψυχολόγος και φιλόσοφος Carlo Strenger ονόμασε Homo Globalis!  Άτομα οικουμενικά «info-κτυωμένα», παραδομένα στο κατόπι εντυπωσιακών καταναλωτικών κι επίπλαστων «επιτευγμάτων», ικέτες της όποιας αναγνώρισης, φοβικοί μπρος στην ασημαντότητα ∙ Ένα συνονθύλευμα επίδοξων celebrities αποχαυνωμένων στην κουλτούρα του όλα είναι εφικτά, όλα δυνατά.
“Just do it..!” 

Αγνοείστε τους λοιπόν.  Κι αυτούς και τη μαυρίλα τους και τα “do it” τους!
Ας χαμογελάσουμε στον διπλανό μας κι ας χαρίσουμε μιαν ανάσα ζωής στον ίδιο μας τον εαυτό ∙ Ας γλεντήσουμε την υγειά μας και στη φθινοπωρινή μελαγχολία ας θαυμάσουμε τις αποχρώσεις του κύκλου της ζωής.  Σε αυτές θα διακρίνουμε το νόημα του καθενός και όλων μας, κι από εκεί ίσως αντλήσουμε την προσδοκία, το “Just do it if”.
Είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις άλλωστε, που όλους θα μας στρέψουν στο νέο, αυτοί που προκύπτουν από τη σύνθεση, απ’ το συλλογικό.
Το αύριο φίλοι μου δεν ανήκει σε άτομα ή σε υποκειμενισμούς.  Ο πυρήνας του είναι η ομάδα ∙ Μακάρι ανόθευτη και άδολη η σύμπραξη!