Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη είναι ίσως οι πλέον ενδεικτικές του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και οι άνθρωποί της. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια αναβολή του μοιραίου.
Οι πολίτες αισθάνονται ένα κράμα αμηχανίας, δισταγμού και απογοήτευσης. Το πιο σοβαρό και το πιο κραυγαλέο έλλειμμα της διαδικασίας είναι αυτό της πολιτικής ηγεσίας. Ο νήπιος πολιτικός λόγος της κας Γεννηματά, εξευτελιστικά τυποποιημένος –και λυπούμαι περισσότερο διότι είναι γυναίκα- σε σημείο που να καταλήγει στη γελοιοποίηση του αστικού πολιτικού λόγου, είναι ο αντιπροσωπευτικός λόγος ενός ΠΑΣΟΚ που δεν έχει τίποτε να πει και τίποτε περισσότερο να προτείνει από το «βασικό» και μικρό στήριγμα οποιασδήποτε κυβέρνησης και αν προκύψει. Μια αδιάντροπη πολιτική επαιτεία με σύνθημα «ψηφίστε μας για να είμαστε ο ρυθμιστικός παράγοντας». Μετά την ασύστολη κομματοκρατία, τη συντήρηση ενός πανάκριβου κομματικού στρατού που διοριζόταν με φωτογραφικές διατάξεις στο δημόσιο τομέα, που καταλήστευε επί δεκαετίες το δημόσιο χρήμα και που άφησε «ανάπηρη» την αγροτική τράπεζα με τα αβυσσαλέα χρέη
του εν λόγω κόμματος, παριστάνει τον τιμητή και άξιο παρηγορητή των «πιεσμένων» από τις διαδικασίες.
Η θεωρία του «κάναμε τα πάντα αλλά πιεστήκαμε αφόρητα» από την πλευρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ηχεί τόσο παράφωνα μετά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και αποτελεί το πολιτικό άλλοθι και το συγχωροχάρτι που προετοιμάζει ψυχολογικά και ηθικά τους Έλληνες για τις τερατογενέσεις που πρόκειται ν’ ακολουθήσουν μετεκλογικά. Φανταστείτε τον Τσόρτσιλ ή τον Ρούσβελτ να επέστρεφαν στις χώρες τους «πιεσμένοι» από τις δυνάμεις του άξονα και να παρακολουθούσαν αμήχανοι ή –τραγικά χειρότερα- να είχαν συνθηκολογήσει με το Χίτλερ επειδή «πιέστηκαν». Το κυβερνόν κόμμα έχει υποστεί τη χειρότερη πολιτική και ηθική ήττα της μεταπολεμικής μας ιστορίας.
Δεν περίμενε κανείς θαύματα από το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν κανείς τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι μέσα σε λίγες μέρες θα αυξανόταν ο βασικός μισθός στα 750 ευρώ. Περίμενε όμως, να τεθούν υπό στοιχειώδη έλεγχο οι εργασιακές σχέσεις και να μην επιτρέπεται σε αλυσίδες καταστημάτων παιχνιδιών να απασχολούν εργαζομένους με υποτιθέμενα 4ωρα που είναι στην πράξη 8ωρα και 198 ευρώ αμοιβή! Πρακτικά αυτό σημαίνει μια σύγχρονη δουλοκτησία. Δεν περίμενε κανείς να αναμορφωθεί η αγορά εργασίας από τη μια μέρα στην άλλη. Περίμενε όμως την προστασία της μητρότητας στον ιδιωτικό τομέα, όπου οι γυναίκες εξαναγκάζονται να υπογράφουν συμβάσεις με ρήτρα «μη μητρότητας» ή απολύονται λόγω εγκυμοσύνης σε μια χώρα που εξαφανίζεται από την υπογεννητικότητα. Θα περίμενε κάποιος την ανάθεση σε ένα από τα εξαιρετικά τμήματα των πανεπιστημίων μας τη δημιουργία μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας μητρότητας, μέσω της οποίας θα εξισώνονταν τα δικαιώματα των εργαζομένων γυναικών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Δεν ήταν κανένας πολίτης τόσο αφελής που να πιστέψει ότι η μάχη με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ θα ήταν εύκολη. Δεν περίμενε όμως τους σφιχτούς εναγκαλισμούς του πρωθυπουργού με αυτά και τη στροφή 180 μοιρών προς υποστήριξή του.
Είναι τουλάχιστον ύποπτο το γεγονός ότι, όχι μόνον δεν πλήρωσαν, αλλά αιφνιδίως είναι κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης.Δεν περίμενε κανείς ότι οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας θα σταματούσαν ως δια μαγείας. Περίμενε όμως μια λελογισμένη χρήση τους κι όχι εκχώρησή τους στα γερμανικά συμφέροντα όπως και το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το οποίο εξακολουθεί να είναι από τα ακριβότερα παρά τις αερολογίες περί ανταγωνιστικότητας μέσα στις συνθήκες της «ελεύθερης» αγοράς. Όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στο Εργατικό Κέντρο Ναυπλίου μας διαβεβαίωνε ότι «απλά δεν θα υπάρχει ΤΑΙΠΕΔ», κανείς δε φανταζόταν ότι θα ερχόταν από το eurogroup εμφανίζοντας ως μεγάλη επιτυχία ότι καταφέραμε να μη μεταφερθεί η έδρα του ΤΑΙΠΕΔ στις Βρυξέλλες! Λες και υπήρχε ποτέ η δυνατότητα να το μεταφέρει κάποιος χωρίς την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης!
Θα περίμενε κανείς μια εκλογική μάχη που με μεστό πολιτικό λόγο οι πολιτικοί αρχηγοί ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα προσπαθούσαν τουλάχιστον ν’ απαντήσουν στις θεμελιώδεις αγωνίες των Ελλήνων για την υγεία, την ανεργία, το ασφαλιστικό σύστημα και το μέλλον του, όσο δυσάρεστες κι αν φαίνονταν οι απαντήσεις. Αντ’ αυτού παρακολούθησαν έναν άναρθρο πολιτικό λόγο, με εξυπνακισμούς, αμερικανιές του χειρίστου είδους, μια επικοινωνιακή αποβλάκωση χωρίς τέλος. Και βέβαια με τους ευτελείς πολιτικούς σχολιασμούς των μέσων για το ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις.
Λες και αποφασίζουμε για ανόητα καλλιστεία σκύλων. Δεν τρώγονται οι εντυπώσεις κύριοι. Και τα παιδιά εξακολουθούν να πεινούν.
Απ’ την άλλη η ΝΔ, ενθαρρυμένη από τη διαπραγματευτική αποτυχία του κυβερνώντος κόμματος, ξέθαψε κάθε τετριμμένο.
Και να ‘μαστε πάλι εδώ να παρακολουθούμε την οικογένεια Μητσοτάκη να επικρίνει το σπάταλο δημόσιο την ώρα που συντηρείται ολόκληρη πλουσιοπάροχα από αδρές βουλευτικές αποζημιώσεις και συντάξεις που πληρώνονται από φόρους που επιβάλλονται σε ανέργους χωρίς εισόδημα και από την 100% προκαταβολή φόρου των πολύ μικρών επιχειρήσεων. Μετά το δικό της διαπραγματευτικό Αρμαγεδδώνα βρήκε και η ΝΔ το επιχείρημα προς άφεση αμαρτιών.
Ίσως όμως, το τραγικότερο απ’ όλα και το ιστορικά πιο επικίνδυνο να είναι ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται μόνο απογοήτευση, αλλά ματαίωση. Μια ιδεολογική και ηθική ισοπέδωση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μείνει απλώς ανερμάτιστος, ίσως ήταν και κάτι δημιουργικό, μια ιστορική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει την πορεία και τους στόχους της αριστεράς. Δυστυχώς όμως, βρήκε ως έρμα το δύσοσμο και ρεβανσιστικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ με την τραγική δήλωση ότι «δεν είχαμε στελέχη». Δε ρωτήσατε ποτέ κύριοι και κυρίες. Η αξιοκρατία πήγε περίπατο και τα έμμισθα κομματικά στελέχη τοποθετήθηκαν ως ρυθμιστές των εκλογικών ποσοστΔεν ήταν κανένας πολίτης τόσο αφελής που να πιστέψει ότι η μάχη με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ θα ήταν εύκολη. Δεν περίμενε όμως τους σφιχτούς εναγκαλισμούς του πρωθυπουργού με αυτά και τη στροφή 180 μοιρών προς υποστήριξή του.
Είναι τουλάχιστον ύποπτο το γεγονός ότι, όχι μόνον δεν πλήρωσαν, αλλά αιφνιδίως είναι κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης.Δεν περίμενε κανείς ότι οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας θα σταματούσαν ως δια μαγείας. Περίμενε όμως μια λελογισμένη χρήση τους κι όχι εκχώρησή τους στα γερμανικά συμφέροντα όπως και το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το οποίο εξακολουθεί να είναι από τα ακριβότερα παρά τις αερολογίες περί ανταγωνιστικότητας μέσα στις συνθήκες της «ελεύθερης» αγοράς. Όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στο Εργατικό Κέντρο Ναυπλίου μας διαβεβαίωνε ότι «απλά δεν θα υπάρχει ΤΑΙΠΕΔ», κανείς δε φανταζόταν ότι θα ερχόταν από το eurogroup εμφανίζοντας ως μεγάλη επιτυχία ότι καταφέραμε να μη μεταφερθεί η έδρα του ΤΑΙΠΕΔ στις Βρυξέλλες! Λες και υπήρχε ποτέ η δυνατότητα να το μεταφέρει κάποιος χωρίς την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης!
Θα περίμενε κανείς μια εκλογική μάχη που με μεστό πολιτικό λόγο οι πολιτικοί αρχηγοί ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα προσπαθούσαν τουλάχιστον ν’ απαντήσουν στις θεμελιώδεις αγωνίες των Ελλήνων για την υγεία, την ανεργία, το ασφαλιστικό σύστημα και το μέλλον του, όσο δυσάρεστες κι αν φαίνονταν οι απαντήσεις. Αντ’ αυτού παρακολούθησαν έναν άναρθρο πολιτικό λόγο, με εξυπνακισμούς, αμερικανιές του χειρίστου είδους, μια επικοινωνιακή αποβλάκωση χωρίς τέλος. Και βέβαια με τους ευτελείς πολιτικούς σχολιασμούς των μέσων για το ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις.
Λες και αποφασίζουμε για ανόητα καλλιστεία σκύλων. Δεν τρώγονται οι εντυπώσεις κύριοι. Και τα παιδιά εξακολουθούν να πεινούν.
Απ’ την άλλη η ΝΔ, ενθαρρυμένη από τη διαπραγματευτική αποτυχία του κυβερνώντος κόμματος, ξέθαψε κάθε τετριμμένο.
Και να ‘μαστε πάλι εδώ να παρακολουθούμε την οικογένεια Μητσοτάκη να επικρίνει το σπάταλο δημόσιο την ώρα που συντηρείται ολόκληρη πλουσιοπάροχα από αδρές βουλευτικές αποζημιώσεις και συντάξεις που πληρώνονται από φόρους που επιβάλλονται σε ανέργους χωρίς εισόδημα και από την 100% προκαταβολή φόρου των πολύ μικρών επιχειρήσεων. Μετά το δικό της διαπραγματευτικό Αρμαγεδδώνα βρήκε και η ΝΔ το επιχείρημα προς άφεση αμαρτιών.
Ίσως όμως, το τραγικότερο απ’ όλα και το ιστορικά πιο επικίνδυνο να είναι ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται μόνο απογοήτευση, αλλά ματαίωση. Μια ιδεολογική και ηθική ισοπέδωση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μείνει απλώς ανερμάτιστος, ίσως ήταν και κάτι δημιουργικό, μια ιστορική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει την πορεία και τους στόχους της αριστεράς. Δυστυχώς όμως, βρήκε ως έρμα το δύσοσμο και ρεβανσιστικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ με την τραγική δήλωση ότι «δεν είχαμε στελέχη». Δε ρωτήσατε ποτέ κύριοι και κυρίες. Η αξιοκρατία πήγε περίπατο και τα έμμισθα κομματικά στελέχη τοποθετήθηκαν ως ρυθμιστές των εκλογικών ποσοστών υποψηφίων βουλευτών, βουλευτές του κόμματος παζαρεύουν θέσεις και επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, διαιωνίζοντας το κομματικό κράτος με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.
Δεν ακούσαμε την αλήθεια μέχρι τώρα. Μόνο δικαιολογίες για την αποτυχία. Δεν είναι δήλωση σοβαρού πρωθυπουργού το δεν πιστεύω στο μνημόνιο αλλά το ψηφίζω και μάλιστα με την υποστήριξη όλων εκείνων που μέχρι χθες κατέκρινα για τη δειλία τους, την εξάρτησή τους από συμφέροντα, την ανικανότητά τους.
Οι δικαιολογίες ούτε τρώγονται ούτε ζεσταίνουν και μάλιστα μετά το ψαλίδισμα του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης.
Τα πολιτικά ζόμπι όπως ο κος Λαλιώτης ξαναμύρισαν αίμα.
Η ακροδεξιά απέκτησε πάλι λόγο, οι κατασκευασμένοι αρχηγοί δίνουν συνεντεύξεις τύπου και μοιράζουν γενναιοδωρία και μεγαλοψυχία στην υποστήριξη των μνημονίων, εάν φυσικά συμπεριληφθούν στο κυβερνητικό σχήμα.
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη αποτυχία της αριστεράς σήμερα και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ.
Κανείς πια δε βλέπει διαφορές και διαχωριστικές γραμμές και αυτό είναι πολύ μεγάλη ευθύνη.
Η απελπισία και η άγνοια είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι όχι μόνο στις πολιτικές αλλά και στις προσωπικές επιλογές.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε θα συνεχιστούν οι χιλιάδες αυτοκτονίες με το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, δε μπορώ να εννοήσω γιατί οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας θα είναι καλύτεροι με αριστερή κυβέρνηση, δε μπορώ να δεχτώ ότι οι ομαδικές απολύσεις είναι τώρα αναγκαίες ενώ πριν ήταν «κόκκινες γραμμές».
Θα διαφωνήσω και με τον κο Λαζόπουλο για τα μνημεία των πεσόντων.
Ναι, τα μνημεία είναι για τους πεσόντες., αλλά οι πεσόντες είναι νεκροί.
Δεν είναι ζωντανά θηρία που χαριεντίζονται με τα συστημικά μέσα. Οι πεσόντες ήξεραν ότι θα πέσουν και πήγαν δύσκολα αλλά πρόθυμα στο θάνατό τους.
Ο Λεωνίδας ήξερε. Οι χιλιάδες ανώνυμοι στρατιώτες της απόβασης στη Νορμανδία ήξεραν, οι ΄Ελληνες στην Αλβανία ήξεραν.
Εδώ βλέπουμε «πεσόντες» εντελώς όρθιους στις θέσεις εξουσίας να κουνούν το δάχτυλο.
Καμιά φορά είναι προτιμότερο να πεθάνουν οι πολιτικές φιλοδοξίες παρά ο λαός. Καμιά φορά αξίζει να περιμένεις τη δικαίωση που θα έρθει αργότερα παρά να ενδίδεις στην εφήμερη εξουσία.
Καμιά φορά αξίζει να κάνεις επανάληψη στα αρχαία ελληνικά σου και να ξαναδιαβάζεις πως εκείνοι προτίμησαν πολλές φορές έναν έντιμο θάνατο από μια ανέντιμη ζωή.
Δεν είναι στη φύση μου η απαισιοδοξία.
Ο ρεαλισμός όμως επιβάλλει να δούμε το ζοφερό μετεκλογικό τοπίο. Φοβούμαι ότι ο στρατός των ποικίλων κομματικών Ορκ θα λυμαίνεται το κουφάρι της δημοκρατίας και τα ελάχιστα απομείναντα στον κοινωνικό μας ιστό.Τέλος, για να μην αφήσω καμιά υπόνοια για την αποχώρησή μου από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω να πω ότι δεν είμαι εκείνη που θα πει στους ηλικιωμέν
Μαρίνα Κούτση.
ών υποψηφίων βουλευτών, βουλευτές του κόμματος παζαρεύουν θέσεις και επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, διαιωνίζοντας το κομματικό κράτος με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.
Δεν ακούσαμε την αλήθεια μέχρι τώρα. Μόνο δικαιολογίες για την αποτυχία. Δεν είναι δήλωση σοβαρού πρωθυπουργού το δεν πιστεύω στο μνημόνιο αλλά το ψηφίζω και μάλιστα με την υποστήριξη όλων εκείνων που μέχρι χθες κατέκρινα για τη δειλία τους, την εξάρτησή τους από συμφέροντα, την ανικανότητά τους.
Οι δικαιολογίες ούτε τρώγονται ούτε ζεσταίνουν και μάλιστα μετά το ψαλίδισμα του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης.
Τα πολιτικά ζόμπι όπως ο κος Λαλιώτης ξαναμύρισαν αίμα.
Η ακροδεξιά απέκτησε πάλι λόγο, οι κατασκευασμένοι αρχηγοί δίνουν συνεντεύξεις τύπου και μοιράζουν γενναιοδωρία και μεγαλοψυχία στην υποστήριξη των μνημονίων, εάν φυσικά συμπεριληφθούν στο κυβερνητικό σχήμα.
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη αποτυχία της αριστεράς σήμερα και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ.
Κανείς πια δε βλέπει διαφορές και διαχωριστικές γραμμές και αυτό είναι πολύ μεγάλη ευθύνη.
Η απελπισία και η άγνοια είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι όχι μόνο στις πολιτικές αλλά και στις προσωπικές επιλογές.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε θα συνεχιστούν οι χιλιάδες αυτοκτονίες με το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, δε μπορώ να εννοήσω γιατί οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας θα είναι καλύτεροι με αριστερή κυβέρνηση, δε μπορώ να δεχτώ ότι οι ομαδικές απολύσεις είναι τώρα αναγκαίες ενώ πριν ήταν «κόκκινες γραμμές».
Θα διαφωνήσω και με τον κο Λαζόπουλο για τα μνημεία των πεσόντων.
Ναι, τα μνημεία είναι για τους πεσόντες., αλλά οι πεσόντες είναι νεκροί.
Δεν είναι ζωντανά θηρία που χαριεντίζονται με τα συστημικά μέσα. Οι πεσόντες ήξεραν ότι θα πέσουν και πήγαν δύσκολα αλλά πρόθυμα στο θάνατό τους.
Ο Λεωνίδας ήξερε. Οι χιλιάδες ανώνυμοι στρατιώτες της απόβασης στη Νορμανδία ήξεραν, οι ΄Ελληνες στην Αλβανία ήξεραν.
Εδώ βλέπουμε «πεσόντες» εντελώς όρθιους στις θέσεις εξουσίας να κουνούν το δάχτυλο.
Καμιά φορά είναι προτιμότερο να πεθάνουν οι πολιτικές φιλοδοξίες παρά ο λαός. Καμιά φορά αξίζει να περιμένεις τη δικαίωση που θα έρθει αργότερα παρά να ενδίδεις στην εφήμερη εξουσία.
Καμιά φορά αξίζει να κάνεις επανάληψη στα αρχαία ελληνικά σου και να ξαναδιαβάζεις πως εκείνοι προτίμησαν πολλές φορές έναν έντιμο θάνατο από μια ανέντιμη ζωή.
Δεν είναι στη φύση μου η απαισιοδοξία.
Ο ρεαλισμός όμως επιβάλλει να δούμε το ζοφερό μετεκλογικό τοπίο. Φοβούμαι ότι ο στρατός των ποικίλων κομματικών Ορκ θα λυμαίνεται το κουφάρι της δημοκρατίας και τα ελάχιστα απομείναντα στον κοινωνικό μας ιστό.Τέλος, για να μην αφήσω καμιά υπόνοια για την αποχώρησή μου από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω να πω ότι δεν είμαι εκείνη που θα πει στους ηλικιωμέν
Μαρίνα Κούτση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου