Αρχ. Π. Ιερόθεος Λουμουσιώτης: Αν Ο Παράδεισος Έχει Μοναξιά Είναι Κόλαση Με Θρησκευτικό Μανδύα

Κήρυγμα Κυριακής των Αγίων Πάντων 2018
«Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.» (Ματθ. ιθ, 30)

http://www.orthodoxia.online

O ουράνιος κόσμος, αδελφοί μου αγαπητοί, που ζει την βασιλεία του Θεού ή καλύτερα είναι εν δυνάμει Βασιλεία του Θεού και δρέπει τους καρπούς της είναι διαφορετικός ως προς την τάξη ή μάλλον αταξία της επίγειας κοινωνίας. Εδώ στη γη είναι πρώτος ο Άρχοντας και Κυβερνήτης και ο Πατριάρχης και ο Δεσπότης, εκείνος που έχει υπεροχή θέσεως ανθρωπίνης. Ενώ στην βασιλεία του Θεού η εσχατιά – τελευταία θέση μπορεί να ευλογηθεί με την πρωτιά και η πρώτη θέση να διατεθεί και διατιμηθεί ως τελευταία. Αναποδογυρίζεται η ανθρώπινη τιμή και ευθύνη και ο Κύριος λέει ότι αλλιώς κρίνω Εγώ τον κόσμο. Βλέπω τα εσώψυχα και την προαίρεση και την διάθεση του καθενός. Δεν στέκομαι σε όσα εξωτερικά φαίνονται και όσα οι άνθρωποι κρίνουν αλλά στέκομαι στην αγαθότητα της επιλογής με την οποία επέλεξε να κάνει ότι κάνει ο άνθρωπος.

Καθότι είναι ο Κύριος μας ο ίδιος που μας είπε να μην κρίνουμε την κατ’όψιν κρίσιν, να αφήνουμε περιθώριο λάθους σε εμάς και εις τους άλλους. Ποτέ δεν πρέπει να είμεθα σκληροί και απόλυτοι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι σκέπτεται και πως δρα ο καθείς εξ ημών. Άλλος άνθρωπος, άλλη σκέψη, άλλη δράση και άλλη ιδιοσυγκρασία. Κανείς δεν είναι ίδιος ταυτοποιητικά με τον άλλον αλλά διαφέρει και ας φαίνεται στυλιζαρισμένα ίδιος.

Ο κάθε άνθρωπος συγκινείται από άλλα ερεθίσματα και έχει διαφορότροπα βιώματα που κ
αθορίζουν και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ιδιοσυστασίας του. Kανείς δεν μοιάζει του άλλου και ίσως το ότι διαφέρουμε μεταξύ μας είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει ευτυχείς διότι αλλιώς θα πλήτταμε θανάσιμα συνυπάρχοντες με πανομοιότυπους μας τύπους που και οι ίδιοι θα βαριούνταν από αυτή την ανιαρή συνύπαρξη.

Δόξα τω Θεώ που ενεργεί στους αγίους του ξέρουμε εκ της εκκλησιαστικής ζωής, εμπειρίας και ορθοδόξου μαρτυρίας ότι οι άγιοι μας είναι ο πλούτος του Θεού στη ζωή μας.΄Eίναι η παρουσία του αγίου Πνεύματος «σαρκωμένου» ανάμεσα μας. Όχι, ότι σαρκώθηκε φυσικά το άγιο Πνεύμα αλλά ότι η επιδημία του επί γης δεν έμεινε μόνο στους πρώτους μαθητές και Aποστόλους ούτε στους πρώτους τρεις χιλιάδες πιστούς Χριστιανούς της Πεντηκοστής αλλά ότι ξεχύθηκε και ξεχύνεται σε όλους εμάς.

Έχουμε μεγάλη ευλογία να ξέρουμε ότι ο καρπός του Πνεύματος επ’ εκκλησίαις και πολλαπλασιάζεται και εν αυτή υπάρχει. Αυτή την βεβαιότητα ότι είναι παρόν το Πνεύμα και ότι φωτίζει όλους εμάς είναι μια εκκλησιαστική εμπειρία του ευαγγελικού λόγου που αναφέραμε. Αυτός ο λόγος της πρωτιάς σε όποιον διακονεί τους άλλους αλλά και της τελευταίας θέσεως σε όποιον καλλιεργεί εντός του φαινόμενα αυτοδικαιώσεως και θρησκευτικού φονταμενταλισμού στην εποχή της καταβαραθρώσεως κάθε ηθικής και πνευματικής αξίας.

Χωρίς να εξαντλεί τον Χριστιανισμό σε ιδέες γλυκές και αγαπητικές αλλά θεωρητικές αλλά επίσης αξίες που έχουν μια παρρησία σε ένα αξιακό σύστημα αλλά σε μια κοινωνία γεμάτη τεχνολογία και τεχνοκρατία να μην μπορεί να υπερθεματίσει αυτές τις αξίες, ή επίσης να κανει το μήνυμα του ευαγγελίου παλαιάς τάξεως πράγμα. Αυτoχρήμα εκείνη την στιγμή χάνει την δυναμική της ευαγγελικής μαρτυρίας και την ομορφιά της εκκλησιαστικής ζωής και θεολογεί ακαδημαϊκώς χωρίς εμπειρία ζωής δήθεν για να εκφρασθεί σε έναν δυτικό κόσμο και εκκλησιοποιεί την εμπειρία της σαν να είναι σέκτα ενός αυστηρού συστήματος που δεν ήταν ποτέ το χριστιανικό μήνυμα εγκλωβισμένο εκεί.

Η ομορφιά μας είναι να χαιρόμαστε τις στιγμές που η χάρη του Θεού μας δίνει να ζούμε, να μαθαίνουμε πως το αναποδογύρισμα αυτών των κριτηρίων είναι απλά η φωνή του παραδείσου στην ιστορικότητα μας και στην εκκλησιαστικότητα μας για να μας θυμίζει ότι όλα μπορούν να ανατραπούν αν η χάρη του Θεού θελήσει. Όλα μπορούν να γίνουν «Α» σε αρχικό και εμβρυικό στάδιο και «Ω» σε ένα τελικό και εσχατολογικό προσανατολισμό. Ούτε την ομορφιά της απειρίας και την ταπείνωση του πρωτάρη θέλει να χάσει η Εκκλησία μας που δείχνει το Α, ούτε την στρογγυλοποίηση και την πληρότητα που εκφράζει το Ω θέλει να απεμπολήσει.

Όλα τελειοποιούνται χάριτι Χριστού ως «Α»γαπ«Ώ», ως κοινωνία της πρωτιάς του τελευταίου και της τελευταίας θέσης εκείνου που νόμιζε πως ήταν πρώτος.

Αδελφοί μου χριστιανοί, παιδιά του Παρακλήτου Πνεύματος, η περιόδος- φάση του Παρακλήτου στην Εκκλησία δεν τελειώνει, αλλά συνεχίζει μέχρι η γη να γίνει ουρανός, μέχρι το εγώ μου να γίνει συ, Εσύ να αγκαλιάσεις τον τρίτο άνθρωπο, εκείνος να βρει και άλλους να συναποτελέσουμε το εμείς και όλοι μαζί να λέμε σεις κάτι κάνετε το μιμούμαι και εγώ ούτως ώστε να φθάσουμε στην πληρότητα να πούμε ότι αυτοί είναι οι πνευματικοί μου αδελφοί για τους οποίους καυχώμαι και δίνω την ζωή μου όπως θα την ξανάδινε ο Χριστός αν επανήρχετο στη γη!

Δόξα τω Παρακλήτω, που οι καρποί του είναι οι άγιοι, που αγαπούν την ελάχιστη κοσμική προβολή και ζητούν μια άκρη παραδείσου με κοινωνία του Πνεύματος στη χάρη του Θεού και με τον χορτασμό της παρουσίας όλων των ανθρώπων ως αγίων στον Παράδεισο!

Αν ο παράδεισος έχει μοναξιά δεν είναι παράδεισος είναι αυτοδικαιωτική κόλαση με θρησκευτικό μανδύα. Δόξα τω Παρακλήτω Πνεύματι! Αμήν.