Ζωγραφική:Μια χώρα ,μιά Ζωγράφος.Κολομβία και η María Fernanda Cuartas

Βιογραφία

 

Μέσα στο χρόνο στις εκθέσεις της  έχει συγχωνεύσει την αφηρημένη και τη εικονιστική, εκτελώντας μια εικαστική διαδικασία εξωραϊσμού από την αρχή της ζωής της, της αφηρημένης και τελικά της εικαστικής τέχνης, στην οποία οι δύο τελευταίες κινήσεις και αυτό κάνει μια σύνθεση για να δείξει μια νέα πρόταση. 

Κολομβιανή καλλιτέχνης (1967), που ονομάζεται "δασκάλα του χρώματος". Πρόσωπο στην πατρίδα του. Από το 2004 έχει συμμετάσχει σε ατομικές και συλλογικές εκθέσεις. Όσον αφορά τη ζωγραφική, η Cuartas είχε την αφετηρία της στο εικονιστικό και σήμερα μετακινείται στο σύγχρονο πεδίο του Neofigurative όπου το έργο του δεν είναι παρά μια παραμόρφωση της πραγματικότητας.

Η φημισμένη κολομβιανή ζωγράφος María Fernanda Cuartas, νικητής διεθνών βραβείων και εκθέσεων σε διακεκριμένες συλλογές σε μουσεία, ιδιωτικές και δημόσιες γκαλερί στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Η δουλειά της Cuartas έχει εκτεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κολομβία, την Αργεντινή, τη Βιέννη, τη Βαρκελώνη, το Ντουμπάι, το Μεξικό.

Εμφανίστηκε το 2007 και το 2010 μεταξύ των "100 Διεθνών Σύγχρονων Καλλιτεχνών" (BACE), Country Brand Artist και συμπεριλήφθηκε μεταξύ των "100 ηγετών της κοινωνίας στην Κολομβία" από το περιοδικό Gerente. Απονεμήθηκε το Τάγμα της Δημοκρατίας Simón Bolívar 

Επιλέχθηκε ως μια από τους καλλιτέχνες της περιπλανώμενης περιοδείας μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, την οποία οι Γυναίκες μαζί και τα Ηνωμένα Έθνη εκτελούν με το έργο με τίτλο "Άλλος Μενίνας" όπου κάθε καλλιτέχνης παίζει το περίφημο έργο στην ιστορία της τέχνης από τον Maestro Diego Velázquez. 

Περιγραφή του έργου της:

Δεν έχουν πρόσωπο, αλλά ο παρατηρητής βλέπει ότι αισθάνονται ότι βλέπουν ή εκφράζουν κάποια χειρονομία, επιτρέπει στον θεατή να είναι αυτός που, στο διάλογό του με το έργο, είτε μέσω της άποψης του είτε μέσω της εμπειρίας του συναισθήματος, καταλήγει και τιμωρεί την πράξη επικοινωνία που προτείνει. Τα έργα του πλαισιώνουν την τέχνη που ονομάζεται NEOFIGURATIVE , δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «παραμόρφωση στην πραγματικότητα, με αντικείμενα που αιωρούνται στον αέρα και με γραμμές που χάνονται στο αιθερικό δίνοντας σχήμα σε ό, τι είναι το σύμπαν και το άπειρο.

Έχει μεγάλη αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, στοιχηματίζει στην υπεράσπιση των γυναικών και στις αξίες που έχουν χαθεί στην κοινωνία μας. Η ζωγραφική της είναι μοναδική, της οποίας η έννοια είναι αυτό που υπάρχει και δεν μπορεί να δει. Το γνωρίζουμε όλοι, όλοι το φαντάζουμε, μερικές φορές το αγγίζουμε, αλλά μόνο με το μυαλό. Είναι σαν το οξυγόνο, η ζωγραφιά του είναι από ψυχές που αναπνέουν απλά βλέποντάς τους, αλλά είναι άυλο.