Να θυμηθούμε λίγο τα της ιχθυοκαλλιέργειας στην περιοχή μας.

To  μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλα αυτά τα σχέδια είναι η έλλειψη αξιοπιστίας  στο έλεγχο υλοποίησης απο τις κρατικές αρχές. Οτι υπάρχει ρύπανση ,δεν το μπορεί να το αρνηθεί κανείς.Και ότι κλειστοί κόλποι όπως είναι ο Αργολικός που δέχονται μεγαλο ρυπαντικό φορτίο απο ανθρωπογενείς δραστηριότητες χρειάζονται πολύ στενή παρακολούθηση .

Δεν είναι τα πράγματα άσπρα μαύρα.

Θ.Δ

 Γράφει ο κ.Γκάτσος

Από την αρχή να τονίσουμε ότι ο κλάδος αυτός φέρνει χρήμα στη χώρα μας της τάξης των 500 εκ Ευρώ από εξαγωγές, χώρια την εσωτερική κατανάλωση. Όλη η παραθαλάσσια Ελλάδα είναι σκεπασμένοι με ελαιόδενδρα και το λάδι είναι το κύριο εξαγωγικό αγροτικό προϊόν. Όμως από την εξαγωγή του έρχονται λιγότερα χρήματα από αυτά της ιχθυοκαλλιέργειας και φυσικά η μόλυνση με φυτοφάρμακα, λιπάσματα κ.λ.π. λόγω ελαιοκαλλιέργειας είναι πολλαπλή σε σχέση με αυτήν που προκαλεί η ιχθυοκαλλιέργεια. Δεν συζητιέται λοιπόν η αναγκαιότητα στήριξης της ιχθυοκαλλιέργειας σε όλες τις περιοχές της χώρας μας. Πόσο μάλλον που τώρα τα πράγματα μπαίνουν σε μια τάξη, δηλαδή ορίζονται συγκεκριμένες περιοχές που μόνον σε αυτές επιτρέπεται η ανάπτυξη μονάδων ιχθυοκαλλιέργειας και μάλιστα για κάθε περιοχή προσδιορίζεται και η μεγίστη ποσότητα παραγωγής ψαριών ανά έτος.

Η ιχθυοκαλλιέργεια ήταν στο ξεκίνημά της έντονα επιδοτούμενη, αλλιώς πώς θα ξεκινούσε. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να έχεις πάρει άδεια για μια περιοχή. Έτρεξαν λοιπόν, όχι μόνον επίδοξοι ιχθυοκαλλιεργητές αλλά και όλοι αυτοί που σκοπό είχαν να πάρουν άδεια για μια περιοχή και μετά να την μοσχοπουλήσουν σε ενδιαφερόμενους. Αυτό που γίνεται πάντα όπως και σήμερα με τα ΑΠΕ.

Εμφανίστηκαν τότε λοιπόν δύο άτομα στην περιοχή Ερμιόνης. Ο ένας έκανε αίτηση για άδεια όλου του κόλπου της Κάπαρης! Δηλαδή από το νησάκι της Κάπαρης μέχρι τα πρώτα σπίτια της Ερμιόνης! Ο άλλος αίτηση για όλο το κόλπο της Ντάρδιζας! Φυσικά υπήρξε η σχετική αναστάτωση και ανέλαβα τότε να επισκεφτώ τον επενδυτή της Κάπαρης, για να δούμε τι θέλει. Ούτε που ήξερε τι θέλει, ούτε που είχε σχέση με ιχθυοκαλλιέργεια. Απλά έτρεξε να κατοχυρώσει την άδεια. Φυσικά απορρίφθηκαν τέτοιου είδους αιτήσεις, αλλά είναι γεγονός ότι όλοι οι τότε επίδοξοι ιχθυοκαλλιεργητές πίστευαν ότι η τσιπούρα και το λαβράκι θα καλλιεργούνταν σε ρηχά και ζεστά νερά, γι’ αυτό έτρεχαν να κατοχυρώσουν κλειστούς κολπίσκους.

Αυτό όμως δεν ήταν τελικά σωστό και η πείρα αλλά και η επιστημονική έρευνα έδειξε ότι η ιχθυοκαλλιέργεια θέλει βαθιά καθαρά νερά, με ρεύματα και όχι στάσιμα νερά. Μόνο να είναι το μέρος σχετικά προστατευμένο από τη φουρτούνα, ώστε να μη κινδυνεύουν τα κλουβιά και η όλη κατασκευή.

Έτσι τελικά έγιναν μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας στο Δοκό, στο Τρίκερι, στη Κορακιά, και στους Άγριους Λιμένες (Βουρλιά). Νομίζω και σε ένα δύο άλλα μέρη. Τώρα έρχεται η πολιτεία και ορίζει συγκεκριμένες περιοχές και οι Δήμοι μπορούν να διαβουλευτούν ίσως και να έχουν και δικαίωμα γνωμοδότησης.

Τι θα προτείνει ο Δήμος μας, τι οι ψαράδες, τι οι ξενοδόχοι, τι οι κατέχοντες την παραθαλάσσια γη της Ερμιονίδας και τα εξοχικά, τι ο κάθε πολίτης, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουν προτείνουν με όποια λογικά επιχειρήματα ή και κατά το συμφέρον τους.

Αλλά για την χώρα μας ο κλάδος της Ιχθυοκαλλιέργειας είναι σημαντικότερος από την ελαιοκαλλιέργεια ως προς τα οικονομικά αποτελέσματα αλλά και ως προς τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις λιγότερο επιβαρυντικός. Και δεν είναι καθόλου εύκολος κλάδος.

Πάντως τις ιχθυοκαλλιέργειες στο Δοκό, Τρίκερι και Κορακιά  τις έχουν ξεχάσει όλοι. Εννοώ περιβαλλοντικά. Ποτέ δεν ακούστηκαν παράπονα. Για τους Αγρίους Λιμένες (Βουρλιά) έχουν γίνει παράπονα για σακούλες κυρίως από ιχθυοτροφές που τις πέταγαν στη θάλασσα και τα ρέματα τις έβγαζαν στην αμμουδιά σε Σαλάντι, Κοιλάδα κ.λ.π. Διαβάζω ότι η μόλυνση της θάλασσας από τα ιχθυοτροφία της περιοχής αυτής φτάνει στο Σαλάντι και κάνει τη θάλασσα μερικές φορές ακατάλληλη για μπάνιο. Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη και η θάλασσα βαθιά. Για να είμαστε πραγματιστές μόνο επιφανειακοί αφρισμοί θα μπορούσαν να φτάσουν στο Σαλάντι και όχι χημικά στοιχεία διαλυμένα μέσα στο νερό της θάλασσας. Αυτό το φαινόμενο της επιφανειακής ρύπανσης ήταν έντονο στο Δρέπανο αλλά το ιχθυοτροφείο που προκαλούσε αυτόν τον αφρισμό και την επιφανειακή βρωμιά ήταν μόλις 100 μέτρα δίπλα στην παραλία. Είναι πολύ εύκολο να γίνει έλεγχος. Αν συλλεχθεί αυτός ο αφρός με τα υλικά που τον συναποτελούν και πάει σε ένα εργαστήριο κατάλληλο, εύκολα θα γνωματεύσει αν είναι από τροφές ιχθυοκαλλιέργειας, αν είναι από βοθρολύματα, αν είναι από φύκια ή άλλη φυσική αιτία. Γιατί και στις μπανιέρες του Μπιστιού δημιουργείται ξαφνικά με τον μπάτη ένας αφρισμός που δεν σου κάνει κέφι για μπάνιο. Δεν είναι όμως να μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Αυτό γινόταν και όταν είμαστε παιδιά.

Όχι στην βιομηχανία, όχι στη βιοτεχνία, όχι στα ξενοδοχεία, όχι στις ιχθυοκαλλιέργειες, όχι στη βοσκή, όχι στις καλλιέργειες, όχι στο ένα, όχι στο άλλο. Πώς θα ζήσουμε; Το δημοσιοϋπαλληλίκι τελειώνει.

Με έκπληξη διάβασα ότι μάγειρας μόνιμος κάτοικος Ερμιονίδας βρήκε δουλειά για την φετινή τουριστική περίοδο στην Κάρπαθο, ενώ για προηγούμενη περίοδο στη Λευκάδα! Αυτή είναι η τουριστικά ανεπτυγμένη Ερμιονίδα;