Συνεχίζονται οι θετικες αναφορές για την παράσταση του ΘΟΕ "Tρωάδες"

Απο το Blog της κ.Νίνας Κουλετάκη

Ο Νίτσε έλεγε πως δυο δυνατά θεάματα πολλές φορές αρκούν για να σου θεραπεύσουν διάφορα προβλήματα, ακόμα και τον έρωτα. Στην περίπτωσή μου χρειάστηκε μόνο ένα, αυτό που παρακολούθησα το προηγούμενο Σάββατο.

Η πρόταση ήρθε από τον Ίωνα: “ελάτε να δείτε μια καλή παράσταση”, μας είπε. Κι εμείς ξεκινήσαμε, αργά το απόγευμα, ν’ ανηφορήσουμε προς το Κρανίδι, σκάρτη μια ώρα δρόμο. Η διαδρομή γνωστή μέχρι την Τραχειά, όλο στροφιλίκια εντούτοις γοητευτική, μας έφερε μέχρι την πρωτεύουσα της Ερμιονίδας και το αλώνι της κ. Κικής Γαλανού.

Τοπίο μαγευτικό: ένα άθικτο αλώνι, ανάμεσα σε δυο μύλους που, αν και χωρίς τις φτερωτές τους, δέσποζαν στον λόφο, αγναντεύοντας το Κρανίδι. Μια εξέδρα με δυο κερκίδες των εκατό καθισμάτων η κάθε μια υψωνόταν απέναντι απ’ το αλώνι το οποίο, σκεπασμένο με άχυρο, αποτελούσε την σκηνή του δράματος.

Η παράσταση ήταν οι Τρωάδες, του Ευριπίδη, σε εξαιρετική μετάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη. Δύσκολο έργο για ερασιτεχνικό θίασο, θα σκεφτόταν -δικαιολογημένα- κανείς. Οι κίνδυνοι πολλοί, η αρχαία τραγωδία απαιτεί διδασκαλία σφιχτή, τα χορικά χρειάζονται επίπονη και επίμονη προετοιμασία. Αν αναλογιστεί κανείς πως το
συγκεκριμένο έργο περιγράφει τον θρήνο και τον κοπετό των γυναικών της Τροίας, λίγο μετά την πτώση της και πριν συρθούν σκλάβες στα καράβια των Ελλήνων, τον οδυρμό της Εκάβης για τον χαμό του άντρα και των γιων της, τον σπαραγμό της Ανδρομάχης για την απώλεια του Έκτορα και τη δολοφονία του μικρού Αστυάνακτα, την θυσία της Πολυξένης πάνω στον τάφο του Αχιλλέα και την έκσταση της Κασσάνδρας, αντιλαμβάνεται πως το όλο εγχείρημα ήταν κάτι παραπάνω από τολμηρό για έναν ερασιτεχνικό, περιφεριακό θίασο.

Όμως, οι συντελεστές του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και διασκέδασαν την οποιαδήποτε αμφιβολία. Παρουσίασαν μιαν εξαιρετική παράσταση, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις καλύτερες επαγγελματικές παραγωγές του είδους, άψογη σε όλα της τα σημεία και τις λεπτομέρειες.

Η διδασκαλία του Δημήτρη Σίδερη (που κράτησε για τον εαυτό του τον μικρό ρόλο του Ποσειδώνα) ήταν υποδειγματική, η κίνηση και η χορογραφία της Μόνικας Κολοκοτρώνη απόλυτα ενταγμένη στο πνεύμα του ποιητή και πλήρως εναρμονισμένη με τον χώρο, το σκηνικό και τα κοστούμια -που προέκυψαν από την αγαστή συνεργασία των δύο προηγουμένων- υποστήριζαν άψογα τον μύθο και το ύφος του έργου και ο χορός των 14 γυναικών -α! ο χορός!!!- ίσως ένας από τους καλύτερους που έχω δει στη ζωή μου σε αρχαία τραγωδία και -πιστέψτε με- έχω δει κάμποσους!

Οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Ίωνα Ξυπολιά και η υποβλητική μουσική του Τάκη Μανιάτη, συνέβαλαν καίρια και ουσιαστικά στο θεατρικό όλον.

Όσο για τον 26μελή θίασο αυτόν καθεαυτόν, τι να πει κανείς; Συγκλονιστική η Εκάβη της Γιούλας Καράμπελα, σπαρακτική η Βίκυ Παπάζογλου ως Ανδρομάχη, πέραν του κόσμου τούτου η Κασσάνδρα της Λίτσας Λαμπίρη. Μα και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί στους υπόλοιπους ρόλους ήταν υπέρ το δέον επαρκείς και οι ερμηνείες τους αξιοσημείωτες.

Εν κατακλείδι, τις προάλλες στο Κρανίδι υπήρξαμε κοινωνοί μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, υφασμένης με πολύ μεράκι, περίσσευμα αγάπης κι απεριόριστο σεβασμό. Υπήρξαμε μάρτυρες του τι μπορούν να κάνουν οι “εραστές της τέχνης” – ερασιτέχνες για τους πολλούς – όταν επιλέγουν την συλλογική και ομαδική δουλειά, χωρίς φιλοδοξίες προσωπικής προβολής κι επιβολής και με σεβασμό στο κοινό, ως προς την επιλογή του έργου αναφορικά με την ποιότητά του.

Ο Θεατρικός Όμιλος Ερμιονίδας μέσα σε τρία, μόλις χρόνια παρουσίας στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του Νομού Αργολίδας, έδωσε παραστάσεις με έργα των Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Τενεσσή Ουίλιαμς, Εντουάρντο ντε Φίλιππο αλλά και των Κεχαΐδη – Χαβιαρά, Ρέππα – Παπαθανασίου, Παύλου Μάτεσι και άλλων. Ανάμεσα στα μέλη τους δεν υπάρχουν επαγγελματίες του θεάτρου παρά μονάχα άνθρωποι με μεράκι, αγάπη και -κυρίως- όραμα να προσφέρουν στον τόπο τους και στην κοινωνία του υψηλής ποιότητος ψυχαγωγία, με την ουσιαστική έννοια της λέξης, χωρίς εκπτώσεις και προχειρότητες στο όνομα του ερασιτεχνισμού ή χρησιμοποιώντας τον ως άλλοθι.

Μακάρι ν’ αξιωθούμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο στο χωριό μας.

 

Υ.Γ. 1. Δεν θα ήταν σωστό να κλείσω το σημείωμα αυτό, χωρίς να κάνω αναφορά στο πρόγραμμα της παράστασης. Ένα τρίπτυχο, όλο κι όλο, μα με υλικό που θα ζήλευαν επαγγελματίες του είδους. Τα είχε όλα: μιαν εξαιρετική και χορταστική εισαγωγή στις Τρωάδες του Ευριπίδη, ένα σημείωμα του Μιχάλη Κακογιάννη, αναφορικά με την μετάφραση, κείμενα για τον Ευριπίδη και το έργο του, σημειώματα συντελεστών της παράστασης, το ιστορικό του Θ.Ο.Ε., ευχαριστίες, φωτογραφίες, τα πάντα. ‘Ενας επαρκής και πλήρης οδηγός για ανάγνωση πριν και μετά την παράσταση.

Υ.Γ. 2. Οι “Τρωάδες” του Ευριπίδη από τον Θεατρικό Όμιλο Ερμιονίδας, θα περιοδεύσουν στην Αργολίδα τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη. Αναζητείστε το και δείτε το όπου το βρείτε. Όσο για εμένα, περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο βήμα του Θ.Ο.Ε.