Ανθρωπιστικές αποστολές εσωτερικού .Ολο και περισσότεροι συμπατριώτες μας απευθύνονται σε ΜΚΟ για την περίθαλψή τους

Tovima.gr

Οταν πριν από περίπου τρία χρόνια άνοιξε το δεύτερο Πολυϊατρείο της οργάνωσης Γιατροί του Κόσμου, στο Πέραμα, σκοπός του ήταν να εξυπηρετούνται κυρίως οι αλλοδαποί εργάτες στην ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου – οι περισσότεροι από αυτούς ανασφάλιστοι. Αυτή τη στιγμή στην περιοχή κατοικούν πολύ λιγότεροι αλλοδαποί εργάτες. Παρ’ όλα αυτά η κίνηση στο Πολυϊατρείο είναι μεγαλύτερη. Στους καταλόγους του υπάρχουν περίπου 2.000 εξυπηρετούμενοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα συμπατριώτες μας. Ελεύθεροι επαγγελματίες που χρωστούν στον ΟΑΕΕ και έχουν χάσει το δικαίωμα περίθαλψης. Μακροχρόνια άνεργοι ή εργαζόμενοι των 300-400 «μαύρων» ευρώ. Χαμηλοσυνταξιούχοι με χρόνιες παθήσεις που αδυνατούν να πληρώσουν την αυξημένη συμμετοχή για την αγορά φαρμάκων. Και βέβαια πολλές οικογένειες που αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδα για τον εμβολιασμό των παιδιών τους.


Είναι η ημέρα που το Πολυϊατρείο δέχεται την επίσκεψη της παιδιάτρου η οποία προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της. Δυστυχώς, εκείνη την ημέρα η γιατρός έτυχε να είναι άρρωστη και κατά συνέπεια πολλά ραντεβού ακυρώνονται και πρέπει να προγραμματιστούν ξανά. Κάποιοι γονείς που φτάνουν εκεί αποχωρούν απογοητευμένοι, παρ' όλα αυτά δεν συναντάς την γκρίνια που θα περίμενε κάποιος από ανθρώπους που προσφεύγουν σε μια υπηρεσία και δεν εξυπηρετήθηκαν. «Αν δεν υπήρχε αυτό το ιατρείο απλώς δεν θα μπορούσαμε να πάμε πουθενά» λέει η «Μαρία». Ο άνδρας της είναι άνεργος εδώ και αρκετό καιρό ως αποτέλεσμα της κρίσης στην οικοδομή, ενώ η ίδια κάποτε δούλευε ως καθαρίστρια σε σπίτια που πλέον δεν έχουν τη δυνατότητα για τέτοιου είδους έξοδα. «Σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόμαστε από τις ιατρικές παροχές, αλλά και το καλάθι με τα είδη πρώτης ανάγκης που μας παρέχουν οι Γιατροί του Κόσμου». Δεν θέλει να φωτογραφηθεί ή να δώσει κάποιο παραπάνω στοιχείο για την ταυτότητά της. Οχι γιατί νιώθει ντροπή, όπως ισχυρίζεται. «Η δική μου περίπτωση δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τον μέσο κάτοικο της περιοχής. Ο μικρότερος γιος μου έρχεται κάθε μέρα από το σχολείο μεταφέροντας ιστορίες από συμμαθητές του που δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα απαραίτητα». Παρόμοια είναι και η περίπτωση της Ιωάννας Μ. «Εχουμε χάσει τα δικαιώματα περίθαλψης, ακόμη και τα πέντε ευρώ της εξέτασης στο νοσοκομείο είναι μια πολυτέλεια αυτή τη στιγμή». Η ίδια μέχρι πρόσφατα προσπαθούσε να δει το μέλλον της με αισιοδοξία. «Πλέον δεν ελπίζω σε τίποτα. Οσα παιδιά μου εργάζονταν έμειναν άνεργα. Μέχρι πρόσφατα έψαχναν για δουλειά, τώρα πλέον έχουν απογοητευθεί».

Καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του ιατρείου δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα περάσουν να αφήσουν τρόφιμα ή κουτιά με περισσευούμενα φάρμακα. «Ο αριθμός των ανθρώπων που ευαισθητοποιούνται και θέλουν να βοηθήσουν έχει αυξηθεί. Οι δυνατότητές τους είναι μειωμένες όμως» λέει ο κ. Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου στη χώρα μας. «Για αυτόν τον λόγο προωθούμε την καμπάνια του "Κουμπαρά Aξιοπρέπειας". Στόχος της είναι να πείσει πως ένα ή δύο ευρώ μπορεί να είναι αρκετά και κυρίως είναι πολύτιμα για εμάς».

Το Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου του Περάματος, όπως και εκείνο της Αθήνας στην πλατεία Κουμουνδούρου - το οποίο κάποτε επισκέπτονταν σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες, ενώ σήμερα οι Ελληνες που φτάνουν εκεί αγγίζουν το 20% -, διαθέτει γιατρούς πολλών ειδικοτήτων που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικά. Δεν μπορούν όμως παρά να προσφέρουν πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας. «Οταν απαιτείται κάτι παραπάνω, απλώς καταφεύγουμε στις προσωπικές μας γνωριμίες. Μπορεί να χρειαστούν αρκετά τηλέφωνα και διαδικασίες επίσημες ή ανεπίσημες μέχρι να βρεθεί ο γιατρός ή το νοσοκομείο που θα έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει τον ασθενή» λέει η κυρία Ελένη Χρονοπούλου, κοινωνική λειτουργός στο Πολυϊατρείο του Περάματος. Ανάμεσα στα καθήκοντά της είναι και οι επισκέψεις κατ' οίκον σε οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα. «Στην περιοχή δεν είναι λίγες οι οικογένειες που μετακόμισαν πρόσφατα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς - των μοναδικών ατόμων που έχουν ακόμα ένα εισόδημα, έστω μια μικρή σύνταξη». Εχει παρατηρήσει πως η κρίση δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη την ψυχολογία των παιδιών, ακόμα και μαθητών δημοτικού. «Ανησυχούν για τους γονείς τους, έχουν μια κακοκεφιά και μια απαισιοδοξία που δεν συμβαδίζει με την ηλικία τους. Δυστυχώς ακόμα στην ομάδα των Γιατρών του Κόσμου δεν συμμετέχει εθελοντικά κάποιος παιδοψυχίατρος ή παιδοψυχολόγος».

«Συν στο Πλην»
«Οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους»
Την εικόνα του Περάματος και της Κουμουνδούρου επιβεβαιώνει και ο πρόεδρος του  ΔΣ της οργάνωσης PRAKSIS Τζαννέτος Αντύπας. Το πολυϊατρείο της οργάνωσης λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας και εξυπηρετεί περίπου 100-120 άτομα την ημέρα. «Το 2010 το πολυϊατρείο δέχθηκε 500 έλληνες επισκέπτες. Ηδη την εφετινή χρονιά έχουν απευθυνθεί στο πολυϊατρείο μας περίπου 3.500 συμπατριώτες μας» λέει ο κ. Αντύπας. Παρατηρεί ότι πολλές φορές η προσφυγή στο πολυϊατρείο για κάποιο πρόβλημα υγείας είναι η αφορμή. «Οι άνθρωποι θέλουν πολλές φορές να απευθυνθούν σε έναν ειδικό και να μιλήσουν για τα γενικότερα κοινωνικά ή οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζουν». Αυτή την περίοδο η PRAKSIS «τρέχει» το πρόγραμμα «Συν στο Πλην», το οποίο χρηματοδοτείται από το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» και στόχο έχει να προστατεύσει οικογένειες που βρίσκονται ένα βήμα προτού καταλήξουν στον δρόμο. «Εξυπηρετούμε συνολικά 370 οικογένειες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Επιλέχθηκαν έπειτα από εξονυχιστικό έλεγχο προκειμένου να είμαστε σίγουροι πως θα βοηθηθούν οικογένειες με πραγματική ανάγκη. Καλύπτουμε έξοδά τους όπως το νοίκι και οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ και τα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης». Σε καθημερινή βάση η PRAKSIS δέχεται περίπου 20-25 προσφορές από ειδικούς όλων των ειδικοτήτων (γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κ.ά.) που θέλουν να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους. «Ο αριθμός αυτός όμως είναι μικρότερος από ό,τι στο παρελθόν. Φοβάμαι πως η συγκυρία έχει κάνει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους, να λειτουργούν αυτιστικά» λέει ο κ. Αντύπας. «Οταν ακόμη και άνθρωποι που ως πρόσφατα είχαν οικονομική άνεση δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο, είναι λογικό να γίνονται πιο διστακτικοί στο να προσφέρουν».