Απο την χαλκιδική στην Ερμιονίδα

Στο θέμα της Χαλκιδικής το βασικό θέμα δεν είναι η "μετατροπή δάσους σε ορυχείο" αλλά η ανησυχία μόλυνσης της περιοχής απο την εξορυκτική διαδικασία ".Και φυσικά τα  οικονομικά ωφέλη της χώρας καθώς η σύμβαση είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη.
             Στο θέμα της απασχόλησης  πρέπει να σημειωθεί ότι δεν έχει την σημαντική σημασία του παρελθόντος καθώς δεν υπάρχει η έννοια του εθνικού εργαζόμενου
λόγω της  συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωπαικής Ενωση.Ετσι ένας  επενδυτής  δεν είναι δυνατό να δεσμευτεί νομικά για απασχόληση τοπικού η  γενικότερα ελληνικού προσωπικού.
  

Τώρα για  το θέμα της χρησιμότητας ύπαρξης δασών(δάσος δεν είναι μόνο το πευκοδάσος ,και οι δασικές περιοχές με βένια και φρύγανα είναι εξίσου σημαντικά),υπαρχουν πολλές απόψεις.Η κοινή λογική  λέει ότι πρέπει να υπάρχει μια αναλογία ,ώστε να υπάρχει οικολογική ισορροπία   ειδικά σε περιοχές σαν την Ερμιονίδα που είναι στις πιο επικίνδυνες για ερημοποίηση .Ενα απλό παράδειγμα είναι η αλλαγή του μικροκλίματος της Αυλώνας μετά την μεγάλη φωτιά  στο δάσος και την αισθητή άνοδο της θερμοκρασίας .

Η κοινή λογική πάντως λέει επίσης ότι μια γενιά αφήνει κάτι απο τον φυσικό πλούτο στην επόμενη ..
 Το 1930 η δάσωση της Ερμιονίδας έφτανε στο 40 % .
  Το ενδιαφερον είναι ότι ο συνολικός πληθυσμός σήμερα της περιοχής είναι μικρότερος απο τότε.
 Δλδ παρόλη την αξιοποίηση η περιοχή  συρικνώνεται πληθυσμιακά.Αρα η βιαστική και καθολική χρησιμοποίηση των φυσικών πόρων(νερό,ποιότητα θαλασσίων οικοσυστημάτων) δεν οδηγεί αναγκαστικά σε κοινωνική ανάπτυξη ούτε στην δημιουργία μια ισορροπημένης κοινωνίας με τις σωστές ηλικιακές αναλογίες(νέοι άνθρωποι κλπ).


 Η απάντηση πάντως σε αρκετές απο τις σωστές επισημάνσεις  του κ.Γκάτσου
βρίσκονται στον έννοια του χωροταξικού σχεδιασμού που στην χώρα μας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος.Οντως θα συμφωνήσω ότι σε μερικές  περιπτώσεις  υπάρχει μια αντίδραση των πολιτών σε περιπτώσεις που τα επιστημονικα' στοιχεία δεν την δικαιολογούν ,αλλα η εμπειρία έχει δείξει ότι κατά κανόνα οι καθυστερήσεις και οι ματαιώσεις επενδύσεων δεν οφείλονται σε αυτές τις αντιδράσεις αλλα σε άλλα αίτια.
(ανεπαρκής  προετοιμασία επενδύσεων που μπορεί να προσβληθεί νομικά ,διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό,ελλειπής νομοθεσία κλπ).
Την Ελλάδα δεν την κυβερνούσαν ποτέ οι  μεγάλες περιβαντολλογικές οργανώσεις(1-2% είναι η εκλογική τους δύναμη) ,αλλά όπως αποδυκνείεται σιγά ,σιγά  ευρείες κομματικές συμμοριές εθνικής εμβέλειας  με πρόσωπα υψηλού κύρους μάλιστα επικεφαλής.


"I"

Γράφει ο κ.Γκάτσος
Γιατί όταν ‘αξιοποιείται’ ιδιόκτητη καλλιεργήσιμη γη όλα είναι Ο.Κ. περιβαλλοντικά, ενώ όταν ‘αξιοποιείται’ δημόσια γη συντελείται περιβαλλοντικό έγκλημα;
Τι ‘αξίζει’ περισσότερο: ο παραγωγικότατος και ιδιόκτητος Κάμπος της Ερμιόνης εκτάσεως περίπου 4000 στρεμμάτων ή το Ασπροβούνι + Κρόθι που είναι δημόσια, με μηδενική ικανότητα παραγωγής, επιφανείας και αυτά 4000 στρεμμάτων; Και περιβαλλοντικά τι αξία έχουν τα βένια και τα λιγοστά πεύκα αυτών των βουνών μπροστά στη χρυσοπράσινη θάλασσα των ελαιώνων και άλλων καρποφόρων δέντρων του Κάμπου;

Στην Ερμιονίδα έχουν κτιστεί γύρω στα 5000 εξοχικά, όλα σε ιδιόκτητη καλλιεργήσιμη γη. Όσο και να καλλιεργήσουν τα κτήματά τους, η επιφάνεια που καλύπτουν τα κτίσματα, οι δρόμοι, τα πάρκιν, τα γηπεδάκια, οι πισίνες, και οι κάθε είδους κατασκευές αφαιρούν το λιγότερο 4000 στρέμματα από τις καλλιέργειες, δηλαδή έναν Κάμπο της Ερμιόνης. Αυτό το θεωρούμε περιβαλλοντικά και οικονομικά σωστό, μόνο που στο βάθος του …περιβαλλοντικού μυαλού υπάρχει η οικονόμα των ιδιοκτητών καλλιεργήσιμης γης μέσω αγροτεμαχίων. Αν στο βάθος του μυαλού υπήρχε η παραγωγική αξιοποίηση της καλλιεργήσιμης γης τότε το φυσικό ήτανε να διαθέσει το Δημόσιο τις πλαγιές του Κροθιού, του Δυτικού Διδύμου Όρους, του Αλατοβουνιού, κομμένες σε οικόπεδα των 500 μέτρων όπου θα γίνονταν τουριστικοί οικισμοί παραδοσιακοί και με εξαιρετική θέα. Για 5000 εξοχικά επαρκούσαν 3000 στρέμματα, δηλαδή ένα ελάχιστο των βουνών μας και μένανε άθικτοι οι παραγωγικοί μας κάμποι. Αυτό είναι λάθος από περιβαλλοντική άποψη;
Το να δοθούν 4000 στρέμματα των βουνών μας, που είναι ένα πολύ μικρό μέρος του όγκου των για παραγωγή ρεύματος μεγαλύτερης αξίας από την αξία του τουριστικού προϊόντος που παράγουν όλα μαζί τα ξενοδοχεία της Ερμιονίδας, τα οποία σημειωτέον καταλαμβάνουν και κατά συνέπεια στερούν από τους κατοίκους τις καλύτερες ακτές και παραλίες, καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες νερού, βγάζουν λύματα, είναι αυτό το δόσιμο περιβαλλοντικό έγκλημα;
Γιατί έχει θεοποιηθεί η δημόσια περιουσία γης η οποία λόγω μορφολογίας εδάφους καλύπτει το 90% της έκτασης της χώρας και έχουν επιπέσει όλοι οι περιβαλλοντολογούντες στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις και ιδιαίτερα στις παραθαλάσιες μέχρι αφανισμού τους;
Αν τα μεταλλεία Ηλιοκάστρου είχαν χρυσό και ζητούσε μία εταιρεία 4000 στρέμματα από το δημόσιο όρος Αδέρες προς εκμετάλλευση, θα ήταν περιβαλλοντικό έγκλημα. Αν όμως ο χρυσός βρισκόταν όλος σε μισοάγονες ιδιόκτητες πλαγιές του Ηλιοκάστρου σημερινής αξίας 1000 € το στρέμμα και οι εταιρεία χρυσού έδινε 10000 το στρέμμα; Και στις δύο περιπτώσεις η θέσεις εργασίας 1500 για πολλά χρόνια. Βέβαιη η απάντηση: Περιβαλλοντικά απορρίπτουμε εξίσου και τα δύο ως άνω. Βέβαιη, γιατί το παράδειγμα είναι υποθετικό, γιατί στο ισοδύναμο ερώτημα: γιατί τα εξοχικά στην καλλιεργήσιμη ιδιόκτητη γη της Ερμιονίδας και όχι κατά οικισμούς στις πλαγιές δημόσιων βουνών, ε, εδώ έχει δοθεί η ‘περιβαλλοντική’ απάντηση προ πολλού. Και ούτε καν λαμβάνεται υπόψιν ότι στην πρώτη περίπτωση εισπράττουν οι ιδιώτες, ενώ στη δεύτερη το δημόσιο άρα και το κοινωνικό σύνολο.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος