Η βίλλα Αμαλίας και οι βίλλες της Αμαρτίας

Τα γεγονότα με την Βίλλα Αμαλίας και τους άλλους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους στην Αθήνα
δείχνουν τον παραλογισμό στην Ελλάδα της κρισης.
Τα ελλάσσονα αναδεικνύονται για να επισκιάσουν τα μείζονα.Γιατί  όμως το σύστημα εξουσίας του ελληνικού κράτους εστιάζεται σε ένα μικρό αριθμητικά πολιτικό χώρο.που κινείται στις παρυφές της ορισθείσας νομιμότητας της αστικής δημοκρατίας.;
Εϊναι ο κοινωνικός χώρος που έχει την υψηλότερη κοινωνική ετοιμότητα στην πρωτεύουσα που είναι έτοιμη να εκραγεί απο οποιοδήποτε τυχαίο γεγονός που αργα η γρήγορα μάλλον θα προκύψει.

Είναι επίσης ο μοναδικός χώρος που μπορεί να βγάλει ομάδες ένοπλης πάλης και να απειλήσει
την ζωή των πολιτικών αλλά και των αυλικών τους ,και αυτο τους φοβίζει περισσότερα  περισσότερο από όλα.Επίσης είναι ο πολιτικός χώρος  ο οποίος δεν έχει την βία σαν πρώτη επιλογή(σε αντίθεση με τις ακροδεξίες οργανώσεις που σε μια κοινωνική έκρηξη θα υποστηρίξουν το σύστημα,αλλα και σε αντίθεση με όσα διαδίδονται απο το συστημικό σύστημα ενημέρωσης),που είναι άρτια καταρτισμένος στην διαχείριση εξεγέρσεων και στην επαναστατική κοινωνική οργάνωση.
 Για αυτό γίνεται όλη αυτή προσπάθεια να διαλυθεί ,με συστηματική δίωξη των μελών του
τα οποία όμως δείχνουν αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα και προσαρμογή  .Εξ άλλου δέχονται συνεχείς ενισχύσεις καθώς η ατέλειωτη δεξαμενή των μορφωμένων απελπισμένων ανέργων (55% ανεργία στους νέους)  τροφοδοτεί τις διάφορες μορφές του κοινωνικού κινήματος .



Σε  μια λογική συζήτηση η κοινωνία δεν κινδυνεύει απο 2000 νέους ανθρώπους που έχουν καταλάβει 10 κτίρια εγκατελλειμένα κτίρια στην Αθήνα.Αν το κράτος ήθελε να δείξει την πίστη του στην ευνομία θα είχε άλλες προτεραιότητες.Θα είχε οδηγήσει στις φυλακές το μισό πολιτικό σύστημα(δλδ το μισό εαυτό του),και 20-30000 τουλάχιστον συμπολίτες μας που συμμετείχαν στην τοπική νομεκλατούρα που λεηλάτησαν αυτη τη χώρα απο την μεταπολίτευση και μετά.
Θα είχε  περιφρουρήσει την τεράστια ακίνητη του περιουσία που ανέρχεται σε δεκάδες δις ευρώ σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας και έχει καταπατηθεί απο τους πολίτες της και μάλιστα με οικονομικό κίνητρο.
Επειδή όμως δεν μπορεί το σύστημα να αυτοδιαγράψει τον εαυτό του,ούτε να αυτοακρωτηριασθεί
δαιμονοποιεί μικρές ομάδες πολιτών,τους παρουσιάζει σαν το φόβητρο της αστικής δημοκρατίας,
κάνοντας παράλληλα μια επίδειξη αστυνομικής ισχύος την ώρα που δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών του στο 90-95% της Ελληνικής επικράτειας.
Οσο δεν υπάρξει πειστική κοινωνική δικαιοσύνη  ο δρόμος που θα βαδίσει  η κοινωνία μας είναι προβλέψιμος και θα ένας δρόμος πόνου και ολέθρου.

"Ι"