Ράδο..Το ξεχασμένο χωριό.(Ενημέρωση Πελοποννήσου)

 Πηγη :http://enimerosipeloponnisou.blogspot.gr
Η «Ενημέρωση Πελοποννήσου», στο πλαίσιο της έρευνας που διεξάγει στις «γεωγραφικά» αθέατες πλευρές της Ερμιονίδας, επισκέφτηκε την προηγούμενη εβδομάδα το Ράδο. Ένα χωριό στο οποίο, κατοικούν εξήντα ψυχές, (κατά τ΄ άλλα με δικαίωμα ψήφου) οι οποίες βιώνουν εδώ και πολλές δεκαετίες, την  κοινωνική και πολιτισμική απομόνωση ως συνέπεια της εγκατάλειψης και της απαξίωσης από την εκάστοτε δημοτική Αρχή.
Σχηματίστε την δική σας εικόνα, μέσα από τις μαρτυρίες των ίδιων των «Ραδαίων» που γεμάτοι αγανάκτηση και πίκρα, μας μίλησαν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούν στο ξεχασμένο από την Πολιτεία χωριό «Ράδο».
Ο κ. Θεόδωρος Μπινιάρης, γεωργός και κτηνοτρόφος μας είπε: «Δεν έχουμε τίποτα εδώ! Θέλει ο Θεός και ζούμε! Γιατρό δεν έχουμε! Συγκοινωνία.. έστω μια φορά την εβδομάδα βρε αδερφέ, δεν έχουμε! Καφενείο δεν υπάρχει, ή ένα εμπορικό να αγοράσουμε κάτι! Αν υποφέρει ένας συγχωριανός μας, πρέπει κάποιος να τρέξει να βρει ένα αυτοκίνητο και
αν έχει βενζίνα να κινηθεί για να μεταφέρουμε τον άνθρωπο στο νοσοκομείο,.. έτσι όπως μας καταντήσανε! Είμαστε απομονωμένοι από παντού. Προεκλογικά βέβαια, «γίνονται» και «φτιάχνονται» όλα. Μας είχανε πει πως θα φτιάχνανε τον δρόμο από την Τέρκζα στο Ράδο. Στρώσανε πέντε αυτοκίνητα τσιμέντο μέχρι κει πάνω, από πίσω άντε να περάσεις. Από το νεκροταφείο και πέρα ο δρόμος είναι κατεστραμμένος».

Ο κ. Γιώργος Λάβας από το Πορτοχέλι, δηλώνει λάτρης του Ράδου και κατά διαστήματα διαμένει εδώ: «Η σύζυγός μου είναι από το Ράδο και επειδή μου αρέσει το χωριό, ερχόμαστε για τις  αγροτικές εργασίες και έτσι κάποια χρονικά διαστήματα μένουμε εδώ. Το χωριό είναι τελείως παρατημένο. Είναι αδιανόητο ένα τέτοιο μέρος, που οι περισσότεροι του κάτοικοι είναι γεροντάκια, να μην έχουν μια στοιχειώδη συγκοινωνία να πάνε να πάρουν ένα φάρμακο που θα χρειαστούν. Να αγοράσουν ψωμί, έστω λίγη ζάχαρη. Τι να σας πω! Ότι τις ημέρες που βρέχει, οι κηδείες γίνονται με απίστευτη δυσκολία λόγω της λάσπης και του κακού δρόμου! Όταν γινότανε το έργο με τις ανεμογεννήτριες περνούσαν από αυτήν την αγροτική οδό τεράστια τριαξονικά οχήματα φορτωμένα με υλικά. Ε, όπως καταλαβαίνετε, ο δρόμος δεν άντεξε και σε πολλά σημεία του, έχει υποστεί καθιζήσεις ή έχει σπάσει έχοντας δημιουργήσει τεράστιες λακκούβες. Από όσο ξέρω, είχαν δοθεί προφορικές διαβεβαιώσεις για την επισκευή του, αλλά τίποτα..»
Η κ. Μαρία Μούγιου παίρνοντας τον λόγο, μας δήλωσε για τις συνθήκες που επικρατούν στον επίμαχο δρόμο, που οδηγεί στο κοιμητήριο του χωριού: «Τις προάλλες έγινε μια κηδεία ενώ έβρεχε και δεν μπορούσε να περάσει κανείς. Δεν ήταν δυνατό από την λάσπη και τις λακκούβες να φτάσουμε μέσα στο νεκροταφείο. Τελικά ο κόσμος τα κατάφερε με μεγάλη ταλαιπωρία και δυσκολία!..»
Όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο κ. Σπύρος Θηβαίος που σήμερα στα 67  του χρόνια, συνεχίζει να κατοικεί στο χωριό: «Μας έχουν όλοι …ξεχασμένους! Εργάστηκα 30-35 χρόνια στον τουριστικό τομέα και ασφαλίστηκα στο ΙΚΑ το 1963. Σήμερα όμως δεν έχω γιατρό. Γιατί;  Από τότε που θυμάμαι, παραμονές των εκλογών, μας επισκέπτονται και μας σκουντάνε φιλικά την πλάτη και μας σφίγγουνε το χέρι, οι δήμαρχοι και οι πρόεδροι. Όλοι μας τάζουν και μετά μας ξεχνάνε. Δεν υπάρχει  γιατρός! Για μια απλή περίπτωση πρέπει όσοι διαθέτουν μεταφορικό μέσο, να κάνουν ολόκληρη εκδρομή… Το χωριό είναι γεμάτο χαλάσματα. Εγκαταλειμμένα και μισογκρεμισμένα σπίτια που δημιουργούνε μια κακή εικόνα. Κυρίως μπροστά από την εκκλησία μας, το χάλι είναι απίστευτο. Να κάνει κάτι ο Δήμος επιτέλους! Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ για να  σας αναφέρω! Το Ράδο δεν έχει καμία μέριμνα από την Πολιτεία. Έχουμε απομείνει εξήντα -εξήντα πέντε άνθρωποι όλοι και όλοι… Ας ρίξουν έστω μια ματιά και στα ξεχασμένα χωριά όπως το δικό μας, όσοι μας κυβερνάνε και οι «άνωθεν» και «κάτωθεν» γιατί αν συνεχίζουν να αδιαφορούν και δεν μας προσέξουνε κάποια στιγμή θα μας βρούνε μπροστά τους! Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο. Να 'ναι όλοι καλά!»

Η  κ. Σοφία Μπινιάρη γέννημα -θρέμμα «Ραδαία» μας μίλησε  και αυτή με λύπη και απορία, σαν να μην μπορεί ακόμη να αποδεχτεί αυτήν την τραγική κατάσταση, που δημιουργούν οι βασικές ελλείψεις στο χωριό: «Γιατρός δεν υπάρχει! Πολλές φορές άμα πέσουμε και σε τίποτα απεργίες, ταλαιπωρούμαστε όλη μέρα για να βρούμε ένα γιατρό! Εκκλησία έχουμε, αλλά παπά δεν έχουμε! Τον δρόμο, μας τον κατέστρεψαν τότε με τα φορτηγά, που πήγαιναν στα έργα στις ανεμογεννήτριες και ποτέ δεν τον επισκεύασαν! Σε πολλά του σημεία είναι επικίνδυνος! Δεν μπορούμε να φτάσουμε στα κτήματά μας να δουλέψουμε! Μας είχαν τάξει πως θα μας φτιάξουν ιατρείο, και ο Σφυρής και ο Καμιζής. Πως θα κοιτούσαν λίγο το χωριό. Πλέον δεν πιστεύουμε κανέναν τους. Όποιος και να βγει μας λέει ψέματα... Πείτε μου, ποιόν να πιστέψουμε;»

Η κ. Διαμάντω Μπινιάρη, μας μίλησε για την καθημερινή ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλονται οι λιγοστοί μικροί μαθητές του χωριού, που είναι υποχρεωμένοι, να εκδράμουν μέχρι το Λυγουριό για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του τοπικού δημοτικού σχολείου: «ο εγγονός μου και τα άλλα παιδιά πηγαίνουν στον Δήμο Ασκληπιείου. Ο «Δήμος Κρανιδίου» δεν πληρώνει το ταξί, αλλιώς θα τα στέλναμε εκεί σχολείο. Αναγκαζόμαστε, αν και ανήκουμε στον Δήμο Ερμιονίδας να πηγαίνουμε τα παιδιά αλλού!..»
Συνομιλήσαμε και με την δεκάχρονη Μαρία Μούγιου, η οποία με τη αφοπλιστική ειλικρίνεια που είθισται να  χαρακτηρίζει τα παιδιά, μας είπε πως το μόνο που θέλει, είναι να επαναλειτουργήσει το σχολείο εδώ στο Ράδο: «Μου αρέσει η ζωή στο χωριό. Μακάρι να λειτουργούσε εδώ το σχολείο  μας. Όλα τα παιδιά αυτό θέλουμε και συζητάμε. Πηγαίνουμε κάθε μέρα στο Λυγουριό... Νομίζω πως όταν μεγαλώσω και δεν αλλάξουν τα πράγματα στο χωριό, τότε θα φύγω…»