www.news247.gr
O Jean Marie Stratigos είναι απεσταλμένος του Ο.Η.Ε. σε περιοχές ανθρωπιστικών κρίσεων, με πολυετή διαδρομή και εμπειρία.
Ο Βασίλης Σπηλιωτόπουλος μίλησε μαζί του
για το έργο και τον ρόλο των Ηνωμένων Εθνών στη διαχείριση ανθρωπιστικών
κρίσεων και την παροχή βοήθειας στα πιο απομονωμένα και βασανισμένα
σημεία του πλανήτη.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη:
Jean-Marie έχετε υπηρετήσει σε πολυάριθμες θέσεις ευθύνης των Ηνωμένων Εθνών για τη διαχείριση και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε κάποια από τα πιο βασανισμένα σημεία του πλανήτη γη. Ύστερα από μια τέτοια πολυετή διαδρομή, ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα, στο οποίο κατέληξε ο πολίτης Jean-Marie;
Το συμπέρασμά μου είναι, ότι η ανθρωπιστική δράση, η οποία τόσο συχνά επικρίνεται και αμφισβητείται από τα μέσα, είναι σημαντική και κρίσιμη, όχι μόνο για την ανακούφιση που παρέχει σε πληθυσμούς βασανισμένους από καταστροφές ή συρράξεις, αλλά κυρίως ως ένα βασικό μέσο
προώθησης και επιβολής του Διεθνούς Δικαίου σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Πράγματι, η κοινή γνώμη ταυτίζει τη δραστηριότητα αρωγής και ανακούφισης με τη διανομή τροφίμων και την παροχή βασικών υπηρεσιών. Τούτα πραγματοποιούνται όμως πάντα σύμφωνα με τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου, συμπεριλαμβανομένων και των νόμων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συμπερασματικά οι μηχανισμοί ανθρωπιστικής βοήθειας είναι ουσιαστικά οι προφυλακές της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων, οι οποίες διασφαλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο πιο θεμελιακό επίπεδο, ακόμη και στα πλέον ερημωμένα και απομονωμένα σημεία του πλανήτη.
Θεωρείτε, ότι η δράση των Ηνωμένων Εθνών στις περιοχές, που αντιμετωπίζουν ανθρωπιστικές και άλλες κρίσεις, γίνεται με τρόπο αποτελεσματικό; Αποτελεί πράγματι αυτή η δράση ένα βήμα προς μια πιο «ανθρώπινη» διεθνή κοινότητα;
Λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο και τους περιορισμούς, οι οποίοι ορίσθηκαν από τα κράτη-μέλη την εποχή της ίδρυσης το 1945, θα απαντούσα θετικά. Συχνά ακούω, ότι ο Ο.Η.Ε. είναι ανίκανος, άχρηστος. Τα παραδείγματα του Darfur, της κατεχομένης Παλαιστινιακής περιοχής ή ακόμη και πρόσφατα της Συρίας συνηγορούν στη διατύπωση τέτοιων συλλογισμών. Και όμως, αυτές οι συνεχείς αποτυχίες δεν αφορούν τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά τα κράτη-μέλη και την αδυναμία τους να εξουσιοδοτήσουν τον οργανισμό να δράσει.
Είναι σημαντικό να θυμούμαστε, ότι ο Ο.Η.Ε. μπορεί να δραστηριοποιηθεί μόνον και εφόσον λάβει εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας τα πέντε είναι μόνιμα και έχουν δικαίωμα βέτο∙ αυτά είναι η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Κίνα, οι Η.Π.Α. και η Ρωσία. Βασισμένες στα εθνικά ή στα στρατηγικά τους συμφέροντα, οι χώρες αυτές έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το δικαίωμα τους, ώστε να εμποδίσουν τη διεθνή κοινότητα να ανταποκριθεί σε μια κρίση μέσω των Ηνωμένων Εθνών.
Πιστεύω, ότι χωρίς τα βέτο των Η.Π.Α., της Κίνας και της Ρωσίας οι κρίσεις στο Darfur, στα κατεχόμενα και στη Συρία θα είχαν αντιμετωπισθεί με επιτυχία από τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτό πάντως, που είναι πιο ανησυχητικό, είναι οι πρόσφατες προσπάθειες -μέσα στο πλαίσιο αναμόρφωσης των Ηνωμένων Εθνών- να δοθεί το δικαίωμα αρνησικυρίας σε περισσότερες χώρες (π.χ. Βραζιλία, Ινδία), αντί του να αρθεί για όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τέτοιες ενέργειες θα δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα δράσης του Ο.Η.Ε., θα έχουν δε ως αποτέλεσμα μια ακόμη πιο δυσλειτουργική και απονεκρωμένη μορφή, όμοια με αυτή της «Κοινωνίας των Εθνών», όπου όλα τα μέλη είχαν δικαίωμα αρνησικυρίας.
Θεωρείτε, ότι αυτός, που ονομάζουμε δυτικό κόσμο, ευθύνεται για τα προβλήματα στις βασανισμένες περιοχές του πλανήτη; Εναι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, που αναπτύσσεται σε διάφορα σημεία της οικουμένης, απότοκος λανθασμένων επιλογών και πρακτικών του παρελθόντος;
Δε θα έλεγα ο δυτικός κόσμος, αλλά η αποικιοκρατία. Από το σχηματισμό των αυτοκρατοριών του 15ου αιώνα με την «ανακάλυψη» των νέων περιοχών ως και το «Συνέδριο του Βερολίνου» τον 19ο αιώνα, με τον οποίο έγινε αναδιανομή του κόσμου, και τέλος με τα τελευταία αποικιοκρατικά πειράματα του 20ου, οι χώρες, που έλαβαν μέρος σε αυτή τη διαδικασία, επηρέασαν βαθιά και με μεγάλη διάρκεια τις περιοχές, που αποίκισαν. Είτε το παρουσίασαν ως εκπολιτισμό, είτε κυνικά ως απαραίτητη διαδικασία για την οικονομική ανάπτυξη, όλη αυτή η εξέλιξη αποστείρωσε και κατέστρεψε τις γηγενείς κοινωνίες, αφήνοντας μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες πολιτιστικά «ορφανές». Χάραξαν αυθαίρετα σύνορα, από τα οποία μέχρι και σήμερα προκαλούνται οι περισσότερες τριβές και συγκρούσεις παγκοσμίως. Το 100% των σπαρασσομένων περιοχών, όπου εργάστηκα τα τελευταία 15 χρόνια, από το Ανατολικό Τιμόρ, το Νταρφούρ, το νότιο Σουδάν, ως και τα Κατεχόμενα, είναι τα διαρκή αποτελέσματα της αποικιοκρατικής πολιτικής.
Πώς οφείλουν τα κράτη και οι κοινωνίες της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν τα κύματα οικονομικών, και όχι μόνο, μεταναστών;
Οι χώρες της Δύσης οφείλουν να αντιμετωπίσουν τα κύματα μετανάστευσης σύμφωνα με τους ορισμούς του Διεθνούς Δικαίου. Είναι αναγκαίο να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ μεταναστών και οικονομικών προσφύγων. Ένας μετανάστης θα έπρεπε να αποκτά το χαρακτηρισμό του «πρόσφυγα» μόνον εφόσον, αυτός/η διατρέχει «τεκμηριωμένο κίνδυνο διωγμού για φυλετικούς, θρησκευτικούς, εθνικούς λόγους ή για συμμετοχή σε συγκεκριμένα κοινωνικά ή πολιτικά δίκτυα.». Η οικονομική μετανάστευση οφείλει να τύχει μιας όσο πιο ανθρώπινης μεταχείρισης και κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης αυτού του φαινομένου Νότου/Βορρά είναι να αναζητηθούν και να αντιμετωπισθούν οι λόγοι, που ωθούν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν σπίτια και οικογένειές, είτε αυτοί είναι οικονομικοί, είτε σχετίζονται με την ασφάλεια ή την ελευθερία.
Ποιες προκλήσεις πιστεύετε, ότι θα αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα τα προσεχή χρόνια; Είστε αισιόδοξος, ότι ο άνθρωπος θα βαδίσει σε μια οικουμενική προοπτική ή θα επιλέξει την οδό των διακρίσεων και της σύγκρουσης;
Σε έναν κόσμο, που εξελίσσεται διαρκώς πιο πολύ προς μια οικονομική παγκοσμιοποίηση, είναι παράδοξο να αντιλαμβάνεσαι αίφνης τη δυσκολία ελεύθερης μετακίνησης για λόγους ασφαλείας. Τη δεκαετία του ’70 δεν ήταν σπάνιο για τους νέους, μετά τις σπουδές τους, να οδηγούν από το Παρίσι ως την Καμπούλ μέσω Ισφαχάν και πάλι πίσω. Τη δεκαετία του ’90 μπορούσα να ταξιδέψω κατά μήκος της Μέσης Ανατολής –από την Υεμένη στην Ιορδανία μέσω Αιγύπτου- με μεγάλη αίσθηση ελευθερίας. Τι έχει απομείνει από αυτήν την ελευθερία για τη νέα γενιά? Όχι πολλά. Μεγαλώνουν συνηθίζοντας έναν κατακερματισμένο κόσμο, στον οποίο το ταξίδι είναι μια επικίνδυνη επιχείρηση, όπως με σαφήνεια υπενθυμίζουν τα μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια αναχώρησης.
Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, μπροστά στην οποία στέκεται η διεθνής κοινότητα: να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε η παγκοσμιοποίηση να μην είναι απλά οικονομική, αλλά μια καθημερινή πραγματικότητα για τους ανθρώπους όλου του κόσμου. Και δεν πιστεύω, ότι οι αναγκαίες ενέργειες είναι πόλεμοι ή μέτρα ασφαλείας. Δεν ενστερνίζομαι τη «Σύγκρουση των Πολιτισμών», όπως τη διατύπωσε ο Σάμιουελ Χάντινγκτον. Η ανθρώπινη πολιτισμική πολυμορφία είναι μια ευκαιρία, ένας θησαυρός, την οποία η ανθρωπότητα οφείλει να καλλιεργήσει, όχι να καταπολεμήσει. Ένας πιο ανοικτός, πιο ασφαλής κόσμος θα αναδειχθεί με την καλύτερη κατανομή του πλούτου∙ όταν η αλληλεγγύη υποκαταστήσει τη βουλιμία. Η καταπολέμηση της απληστίας είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον 21ο αιώνα.
Ποιος είναι ο Jean-Marie Stratigos
Με καταγωγή από τα Κύθηρα και γεννημένος στη Γαλλία το 1963 ο Jean-Marie Stratigos μεγάλωσε στο Παρίσι και το Κάιρο. Μέχρι το 1999 εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα ως επικεφαλής του γαλλικού τμήματος της γερμανικής εταιρείας “August, Jung & Soehne”, από την οποία αποχώρησε για να ενταχθεί στο δυναμικό των Ηνωμένων Εθνών. Από τότε εργάστηκε σε αποστολές στο Ανατολικό Τιμόρ, τα Κατεχόμενα της Παλαιστίνης, το Τσαντ, την Ινδονησία (Aceh), το νότιο Σουδάν, τη Μαδαγασκάρη, το Νταρφούρ, τις Φιλιππίνες και την Ταϊλάνδη, κυρίως με το «Γραφείο Συντονισμού για Ανθρωπιστικές Υποθέσεις» (OCHA). Εργάστηκε επίσης ως απεσταλμένος για την «Οργάνωση για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη» στις εκλογικές διαδικασίες της Βοσνίας και του Κοσσόβου. Παράλληλα από το 2005 διδάσκει Ανθρωπολογία στο τμήμα Διεθνών Σπουδών στο “University of the Pacific” της Καλιφόρνιας.
Ο Jean-Marie Stratigos έχει αποφοιτήσει από τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων ISG (Institut Supérieur de Gestion) των Παρισίων το 1988. Έχει λάβει μεταπτυχιακό τίτλο στην «Κοινωνική Ανθρωπολογία» από το πανεπιστήμιο της Σορβόνης και το EHESS, καθώς και PhD από το Université Paris X.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη:
Jean-Marie έχετε υπηρετήσει σε πολυάριθμες θέσεις ευθύνης των Ηνωμένων Εθνών για τη διαχείριση και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε κάποια από τα πιο βασανισμένα σημεία του πλανήτη γη. Ύστερα από μια τέτοια πολυετή διαδρομή, ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα, στο οποίο κατέληξε ο πολίτης Jean-Marie;
Το συμπέρασμά μου είναι, ότι η ανθρωπιστική δράση, η οποία τόσο συχνά επικρίνεται και αμφισβητείται από τα μέσα, είναι σημαντική και κρίσιμη, όχι μόνο για την ανακούφιση που παρέχει σε πληθυσμούς βασανισμένους από καταστροφές ή συρράξεις, αλλά κυρίως ως ένα βασικό μέσο
προώθησης και επιβολής του Διεθνούς Δικαίου σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Πράγματι, η κοινή γνώμη ταυτίζει τη δραστηριότητα αρωγής και ανακούφισης με τη διανομή τροφίμων και την παροχή βασικών υπηρεσιών. Τούτα πραγματοποιούνται όμως πάντα σύμφωνα με τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου, συμπεριλαμβανομένων και των νόμων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συμπερασματικά οι μηχανισμοί ανθρωπιστικής βοήθειας είναι ουσιαστικά οι προφυλακές της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων, οι οποίες διασφαλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο πιο θεμελιακό επίπεδο, ακόμη και στα πλέον ερημωμένα και απομονωμένα σημεία του πλανήτη.
Θεωρείτε, ότι η δράση των Ηνωμένων Εθνών στις περιοχές, που αντιμετωπίζουν ανθρωπιστικές και άλλες κρίσεις, γίνεται με τρόπο αποτελεσματικό; Αποτελεί πράγματι αυτή η δράση ένα βήμα προς μια πιο «ανθρώπινη» διεθνή κοινότητα;
Λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο και τους περιορισμούς, οι οποίοι ορίσθηκαν από τα κράτη-μέλη την εποχή της ίδρυσης το 1945, θα απαντούσα θετικά. Συχνά ακούω, ότι ο Ο.Η.Ε. είναι ανίκανος, άχρηστος. Τα παραδείγματα του Darfur, της κατεχομένης Παλαιστινιακής περιοχής ή ακόμη και πρόσφατα της Συρίας συνηγορούν στη διατύπωση τέτοιων συλλογισμών. Και όμως, αυτές οι συνεχείς αποτυχίες δεν αφορούν τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά τα κράτη-μέλη και την αδυναμία τους να εξουσιοδοτήσουν τον οργανισμό να δράσει.
Είναι σημαντικό να θυμούμαστε, ότι ο Ο.Η.Ε. μπορεί να δραστηριοποιηθεί μόνον και εφόσον λάβει εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας τα πέντε είναι μόνιμα και έχουν δικαίωμα βέτο∙ αυτά είναι η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Κίνα, οι Η.Π.Α. και η Ρωσία. Βασισμένες στα εθνικά ή στα στρατηγικά τους συμφέροντα, οι χώρες αυτές έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το δικαίωμα τους, ώστε να εμποδίσουν τη διεθνή κοινότητα να ανταποκριθεί σε μια κρίση μέσω των Ηνωμένων Εθνών.
Πιστεύω, ότι χωρίς τα βέτο των Η.Π.Α., της Κίνας και της Ρωσίας οι κρίσεις στο Darfur, στα κατεχόμενα και στη Συρία θα είχαν αντιμετωπισθεί με επιτυχία από τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτό πάντως, που είναι πιο ανησυχητικό, είναι οι πρόσφατες προσπάθειες -μέσα στο πλαίσιο αναμόρφωσης των Ηνωμένων Εθνών- να δοθεί το δικαίωμα αρνησικυρίας σε περισσότερες χώρες (π.χ. Βραζιλία, Ινδία), αντί του να αρθεί για όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τέτοιες ενέργειες θα δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα δράσης του Ο.Η.Ε., θα έχουν δε ως αποτέλεσμα μια ακόμη πιο δυσλειτουργική και απονεκρωμένη μορφή, όμοια με αυτή της «Κοινωνίας των Εθνών», όπου όλα τα μέλη είχαν δικαίωμα αρνησικυρίας.
Θεωρείτε, ότι αυτός, που ονομάζουμε δυτικό κόσμο, ευθύνεται για τα προβλήματα στις βασανισμένες περιοχές του πλανήτη; Εναι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, που αναπτύσσεται σε διάφορα σημεία της οικουμένης, απότοκος λανθασμένων επιλογών και πρακτικών του παρελθόντος;
Δε θα έλεγα ο δυτικός κόσμος, αλλά η αποικιοκρατία. Από το σχηματισμό των αυτοκρατοριών του 15ου αιώνα με την «ανακάλυψη» των νέων περιοχών ως και το «Συνέδριο του Βερολίνου» τον 19ο αιώνα, με τον οποίο έγινε αναδιανομή του κόσμου, και τέλος με τα τελευταία αποικιοκρατικά πειράματα του 20ου, οι χώρες, που έλαβαν μέρος σε αυτή τη διαδικασία, επηρέασαν βαθιά και με μεγάλη διάρκεια τις περιοχές, που αποίκισαν. Είτε το παρουσίασαν ως εκπολιτισμό, είτε κυνικά ως απαραίτητη διαδικασία για την οικονομική ανάπτυξη, όλη αυτή η εξέλιξη αποστείρωσε και κατέστρεψε τις γηγενείς κοινωνίες, αφήνοντας μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες πολιτιστικά «ορφανές». Χάραξαν αυθαίρετα σύνορα, από τα οποία μέχρι και σήμερα προκαλούνται οι περισσότερες τριβές και συγκρούσεις παγκοσμίως. Το 100% των σπαρασσομένων περιοχών, όπου εργάστηκα τα τελευταία 15 χρόνια, από το Ανατολικό Τιμόρ, το Νταρφούρ, το νότιο Σουδάν, ως και τα Κατεχόμενα, είναι τα διαρκή αποτελέσματα της αποικιοκρατικής πολιτικής.
Πώς οφείλουν τα κράτη και οι κοινωνίες της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν τα κύματα οικονομικών, και όχι μόνο, μεταναστών;
Οι χώρες της Δύσης οφείλουν να αντιμετωπίσουν τα κύματα μετανάστευσης σύμφωνα με τους ορισμούς του Διεθνούς Δικαίου. Είναι αναγκαίο να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ μεταναστών και οικονομικών προσφύγων. Ένας μετανάστης θα έπρεπε να αποκτά το χαρακτηρισμό του «πρόσφυγα» μόνον εφόσον, αυτός/η διατρέχει «τεκμηριωμένο κίνδυνο διωγμού για φυλετικούς, θρησκευτικούς, εθνικούς λόγους ή για συμμετοχή σε συγκεκριμένα κοινωνικά ή πολιτικά δίκτυα.». Η οικονομική μετανάστευση οφείλει να τύχει μιας όσο πιο ανθρώπινης μεταχείρισης και κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης αυτού του φαινομένου Νότου/Βορρά είναι να αναζητηθούν και να αντιμετωπισθούν οι λόγοι, που ωθούν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν σπίτια και οικογένειές, είτε αυτοί είναι οικονομικοί, είτε σχετίζονται με την ασφάλεια ή την ελευθερία.
Ποιες προκλήσεις πιστεύετε, ότι θα αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα τα προσεχή χρόνια; Είστε αισιόδοξος, ότι ο άνθρωπος θα βαδίσει σε μια οικουμενική προοπτική ή θα επιλέξει την οδό των διακρίσεων και της σύγκρουσης;
Σε έναν κόσμο, που εξελίσσεται διαρκώς πιο πολύ προς μια οικονομική παγκοσμιοποίηση, είναι παράδοξο να αντιλαμβάνεσαι αίφνης τη δυσκολία ελεύθερης μετακίνησης για λόγους ασφαλείας. Τη δεκαετία του ’70 δεν ήταν σπάνιο για τους νέους, μετά τις σπουδές τους, να οδηγούν από το Παρίσι ως την Καμπούλ μέσω Ισφαχάν και πάλι πίσω. Τη δεκαετία του ’90 μπορούσα να ταξιδέψω κατά μήκος της Μέσης Ανατολής –από την Υεμένη στην Ιορδανία μέσω Αιγύπτου- με μεγάλη αίσθηση ελευθερίας. Τι έχει απομείνει από αυτήν την ελευθερία για τη νέα γενιά? Όχι πολλά. Μεγαλώνουν συνηθίζοντας έναν κατακερματισμένο κόσμο, στον οποίο το ταξίδι είναι μια επικίνδυνη επιχείρηση, όπως με σαφήνεια υπενθυμίζουν τα μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια αναχώρησης.
Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, μπροστά στην οποία στέκεται η διεθνής κοινότητα: να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε η παγκοσμιοποίηση να μην είναι απλά οικονομική, αλλά μια καθημερινή πραγματικότητα για τους ανθρώπους όλου του κόσμου. Και δεν πιστεύω, ότι οι αναγκαίες ενέργειες είναι πόλεμοι ή μέτρα ασφαλείας. Δεν ενστερνίζομαι τη «Σύγκρουση των Πολιτισμών», όπως τη διατύπωσε ο Σάμιουελ Χάντινγκτον. Η ανθρώπινη πολιτισμική πολυμορφία είναι μια ευκαιρία, ένας θησαυρός, την οποία η ανθρωπότητα οφείλει να καλλιεργήσει, όχι να καταπολεμήσει. Ένας πιο ανοικτός, πιο ασφαλής κόσμος θα αναδειχθεί με την καλύτερη κατανομή του πλούτου∙ όταν η αλληλεγγύη υποκαταστήσει τη βουλιμία. Η καταπολέμηση της απληστίας είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον 21ο αιώνα.
Ποιος είναι ο Jean-Marie Stratigos
Με καταγωγή από τα Κύθηρα και γεννημένος στη Γαλλία το 1963 ο Jean-Marie Stratigos μεγάλωσε στο Παρίσι και το Κάιρο. Μέχρι το 1999 εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα ως επικεφαλής του γαλλικού τμήματος της γερμανικής εταιρείας “August, Jung & Soehne”, από την οποία αποχώρησε για να ενταχθεί στο δυναμικό των Ηνωμένων Εθνών. Από τότε εργάστηκε σε αποστολές στο Ανατολικό Τιμόρ, τα Κατεχόμενα της Παλαιστίνης, το Τσαντ, την Ινδονησία (Aceh), το νότιο Σουδάν, τη Μαδαγασκάρη, το Νταρφούρ, τις Φιλιππίνες και την Ταϊλάνδη, κυρίως με το «Γραφείο Συντονισμού για Ανθρωπιστικές Υποθέσεις» (OCHA). Εργάστηκε επίσης ως απεσταλμένος για την «Οργάνωση για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη» στις εκλογικές διαδικασίες της Βοσνίας και του Κοσσόβου. Παράλληλα από το 2005 διδάσκει Ανθρωπολογία στο τμήμα Διεθνών Σπουδών στο “University of the Pacific” της Καλιφόρνιας.
Ο Jean-Marie Stratigos έχει αποφοιτήσει από τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων ISG (Institut Supérieur de Gestion) των Παρισίων το 1988. Έχει λάβει μεταπτυχιακό τίτλο στην «Κοινωνική Ανθρωπολογία» από το πανεπιστήμιο της Σορβόνης και το EHESS, καθώς και PhD από το Université Paris X.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου