Χάσαμε πολλές μάχες, αλλά τη μάχη της φέτας την κερδίσαμε. Δεν ειρωνεύομαι, αντίθετα πιστεύω ότι η φέτα δεν μοιάζει με το «παλιάμπελο» της παροιμίας – αν χάναμε την υπόθεση, θα κατεβαίναμε άλλο ένα σκαλί στην κατηφόρα των απωλειών μας.
Η φέτα, λοιπόν, είναι και θα είναι ελληνική - κόντρα σε μια παρακαμπτήριο που πήγε να ανοίξει τον δρόμο στην παραγωγή καναδέζικης φέτας. Το θέμα ήταν παρεμπίπτον σε μια ευρύτερη διαπραγμάτευση που έγινε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ηΕλλάδα ενεργοποιήθηκε και απέκρουσε τον κίνδυνο, εγγράφοντας παρακαταθήκη και για το μέλλον.
Το θέμα είχε συνέχεια – το διαπραγματεύθηκε απευθείας, λένε οι πληροφορίες, ο Πρόεδρος Μπαρόζο με τον Καναδό πρωθυπουργό Στίβεν Χάρπερ και τελικά, οι Καναδοί μπορούν να κάνουν χρήση του όρου «φέτα» στην ετικέτα των τυριών τους, μόνον εφόσον: 1) αναφέρονται σε «τύπου φέτας», «στυλ φέτας» ή «απομίμηση φέτας» και 2) με ευανάγνωστο τρόπο δηλώνουν τη γεωγραφική προέλευση του τυριού.
Ανάλογη διευθέτηση έγινε και γι΄ άλλα ευρωπαϊκά τυριά (όπως την γκοργκοντζόλα ή το μίνστερ), ενώ η μεγάλη αξία αυτής της ρύθμισης έγκειται στο γεγονός ότι αποτελεί προηγούμενο στη διαπραγμάτευση της εμπορικής συμφωνίας ΕΕ-ΗΠΑ, ή τέλος της ΕΕ με άλλες ασιατικές χώρες.
Με άλλα λόγια, διασφαλίστηκε ότι, ως προς τη φέτα, η παβλοφική συνάρτηση του ονόματος με την όψη και (κυρίως) τη γεύση, θα παραμείνει σταθερή. Δεν θα παραγγέλνουμε δηλαδή φέτα και θα γευόμαστε καναδέζικο ανθότυρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου