ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ – Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

Είμαστε εμείς οι πολίτες που έχουμε αλλάξει τον τόπο μας αυτά τα χρόνια και μπορούμε γι’ αυτό να κερδίζουμε θετικές εντυπώσεις.

Είμαστε εμείς οι πολίτες που μπορούμε να μεταστρέφουμε αντιλήψεις, που ανήκουν πια στο παρελθόν και μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε έμπρακτα.

Είμαστε εμείς οι πολίτες που μπορούμε με το θεατρικό όμιλο, τη χορωδία, τα μουσικά σύνολα, τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες, τα χορευτικά συγκροτήματα και τον απροσχημάτιστο εθελοντισμό μας, να ανοίξουμε προοπτικές.

Και έχουμε ένα δυνατό όχημα. Είναι ο πολιτισμός μας.

Οι αναμνήσεις του κ. Κώστα Γεωργουσόπουλου 46 χρόνια πριν αλλά και οι τωρινές του εντυπώσεις αποτυπώνονται στο άρθρο του με τον εύστοχο τίτλο «Η άλλη αντίσταση» (εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 6-5-2014) λίγες μέρες μετά τη διημερίδα, που πραγματοποιήθηκε στο Κρανίδι με τη συνδιοργάνωση του Γενικού Λυκείου Κρανιδίου και του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας.

Γιάννης Δημαράκης

Ακολουθεί το άρθρο του κ. Γεωργουσόπουλου:

Η άλλη αντίσταση

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Βρέθηκα ύστερα από 46 χρόνια στην Ερμιονίδα, όπου η χούντα με είχε δυσμενώς ξαποστείλει για να με τιμωρήσει και για τον παχυλό μου φάκελο, την οικογενειακή μου αριστερή καταγωγή και την πανεπιστημιακή μου συνδικαλιστική δράση.

Πριν από 46 χρόνια, το Κρανίδι, όπου τάχτηκα να υπηρετήσω, ήταν μια περίκλειστη
συντηρητική κοινωνία, όπου δεν κυκλοφορούσε γυναίκα στους δρόμους κάτω από τα 50. Υπήρχαν παιδιά, 12 ετών, που έρχονταν από τα γειτονικά χωριά στο Γυμνάσιο και μιλούσαν αρβανίτικα. Λόγω της δυσμένειας του καθεστώτος στο πρόσωπό μου και της γυναίκας μου, ως ήταν φυσικό, είχε ενημερωθεί η χωροφυλακή, υπήρχε διάχυτη δυσπιστία, για να μην πω εχθρότητα, του τοπικού πληθυσμού. Μόνο, όπως συμβαίνει σε κάθε παραθαλάσσιο τόπο, η Ερμιόνη, λιμάνι αλλά και με εργατικό πληθυσμό, δεδομένου ότι υπήρχαν εκεί ορυχεία, αλλά και παρουσία Μικρασιατών προσφύγων, είχε τελείως διαφορετική στάση και συμπεριφορά.

46 χρόνια μετά, το τοπίο, οικοδομικό και ανθρώπινο, έχει τελείως αλλάξει.

Ανοιχτοί άνθρωποι σ' όλο το ευρύ φάσμα των γύρω οικισμών, τουριστική συνείδηση, έξοχοι χώροι εστίασης και στέγασης, πυκνό οδικό δίκτυο και μια περιοχή, στον Αγ. Αιμιλιανό, όπου θαρρείς και βρίσκεσαι στα διεθνή κέντρα (Ιμπιζα, Κυανή Ακτή, Μονακό κ.τ.λ.) εγκατάστασης πολυτελών περίφρακτων επαύλεων του μεγάλου κεφαλαίου.

Αλλά εκεί που η έκπληξη είναι ακραία, είναι στη διαπίστωση πως υπάρχει έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Εκτός από την ύπαρξη σχολικών κτηρίων που μόνο με αγγλικά κολλέγια συγκρίνονται, με αίθουσες διαλέξεων, θεάτρου, εργαστηρίων, γύρω από τη σχολική πράξη πολώνονται μουσικά σύνολα, λαογραφικές εκθέσεις, χορωδίες, θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες με πλούσιο, υψηλών προδιαγραφών ποιότητας ρεπερτόριο (από Ευριπίδη σε Αλμπι, από Λόρκα σε Ψαθά και από Ιψεν σε Νηλ Σάιμον).

Φωτισμένοι εκπαιδευτικοί, φιλοπρόοδοι δήμαρχοι και, ναι, πρόθυμοι χορηγοί που εξασφαλίζουν μέσα και πόρους ώστε να ανθεί ένα πολυσήμαντο κύτταρο πολιτισμού που θα το ζήλευε κάθε άλλη κοινότητα.

Η Ελλάδα αντιστέκεται!