Συνέντευξη από ενα μικρό ήρωα που δίνει μαθηματα δύναμης της ψυχής, Νίκο Παπαγγελή

 http://refeel.gr/

Προβληματιζόμαστε για οικονομικά προβλήματα,για προσωπικά και για χίλιους δύο λόγους. Χθες ένας καφές με έναν πραγματικό αθλητή της ζωής με έμαθε να έχω πίστη στον Θεό και σε εμένα. Την ζωή μας μια φορά την ζούμε και πρέπει να την σεβόμαστε. Ένα παιδί 15 ετών, μου έμαθε να μη τα παρατάω. 

Ποιος είναι αυτός; Ο Νίκος Παπαγγελής. Ένα παιδί που θα γράψει ιστορία στον αθλητισμό. Θα γίνει, όπως φαίνεται ένας σπουδαίος Παραολυμπιονίκης με πολλές διακρίσεις για να κάνει περήφανη την Ελλάδα και την οικογένειά του που τόσο πολύ αγαπάει όπως μου δήλωσε χθες σε μια πολύ όμορφη και πολύ ουσιαστική συνέντευξη που μου χάρισε. Στόχος του η ζωή. Δεν έμαθε να χάνει, από μικρός ήταν ο φόβος του μη του συμβεί κάτι τέτοιο. Τελικά συνέβη, ε και; Δεν έχασε, έμαθε.. και μαζί του και εμείς.

Βρεθήκαμε στον Πειραιά, μόλις τον είδα κατάλαβα ότι έχει να μου πει πολλά πράγματα. Ένα παιδί χαμογελαστό και πολύ ευγενικό. Ένιωθα σαν να τον ήξερα χρόνια.. Δεν ήξερα τι να τον ρωτήσω για μη τον φέρω σε δύσκολη θέση. Ο Νίκος όμως δεν έχει προβλήματα. Από την αρχή μου δήλωσε πως είναι μια χαρά στη ζωή του και όλα είναι τέλεια. Το δύσκολο για αυτόν πέρασε..

Συνέντευξη στη Βιβή Μπουγιούρα

<<Τον Φεβρουάριο του 2012, ξεκίνησε να με πονάει πολύ το πόδι μου το αριστερό. Έπαιζα
και ποδόσφαιρο τότε και καταλάβαινα ότι πονούσα πολύ,λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Πονούσα και στον ύπνο μου πολύ. Τότε πήγα στον γιατρό για τις κατάλληλες εξετάσεις και διαγνώστηκε μετά τη βιοψία ότι έχω οστεοσάρκωμα. Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες έκανα 6 σχήματα. Έπειτα,έκανα μια επέμβαση που έβαλα εσωτερικά στο πόδι σίδερο, άρχισα μετά σιγά σιγά την αποκατάσταση, έκανα άλλες 6 χημειοθεραπείες και ήμουν μια χαρά. Έκανα εντατικά τις εξετάσεις μου κάθε τρεις μήνες και μετά από δύο χρόνια, Φεβρουάριο του 2014 πήγα να κάνω πάλι τις εξετάσεις μου δεν είχα ούτε πόνο ούτε τίποτα και μου έβρισκαν στην ακτινογραφία μια σκιά. Διαγνώστηκε ότι είχα πάλι οστεοσάρκωμα, Μπήκα στο πρώτο χειρουργείο να κάνουμε μια βιοψία πάλι, ξεκίνησα πάλι τις χημειοθεραπείες. Έκανα μετά το πρώτο χειρουργείο για να σώσω το πόδι και  να προσπαθήσουν να καθαρίσουν το πόδι αλλά δε μπόρεσαν. Δε μπόρεσαν γιατί ο όγκος ήταν κοντά στις κεντρικές αρτηρίες του ποδιού και ήταν πολύ δύσκολο γιατί υπήρχε περίπτωση να κοπεί η αρτηρία και μετά τέλος. Έκανα και ένα δεύτερο αλλά δε μπορέσαμε γιατί είχε κοπεί μια αρτηρία και ήδη δε μπορούσα να κουνήσω τη πατούσα μου. Είχε παραλύσει. Μετά από αυτά οι γονείς μου το ήξερα ότι έπρεπε να ακρωτηριαστώ,εμένα δε μου το είχαν πει. Πήγαμε στον γιατρό και μου το είπε. Εντάξει στεναχωρήθηκα,έκλαψα δεν ήθελα. Ποιος θα ήθελε; Τις δύο πρώτες μέρες δε σκεφτόμουν τίποτα,μόνο έκλαιγα. Έμπαινα στο δωμάτιο και δε σκεφτόμουν τίποτα,τίποτα όμως. Μετά από δύο μέρες κατάλαβα και εγώ πως ήταν η καλύτερη λύση για να μη συμβεί κάτι άλλο μετά. >>

Στην ερώτηση που του έκανα, αν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί σε εμένα μου απάντησε με ένα χαμόγελο και μου λέει όλα για έναν λόγο γίνονται. Το είπα,γιατί σε εμένα; Αλλά αφού έγινε τι να κάνουμε; Δεν μπορώ να πω έγινε τέλος. Έγινε και συνεχίζουμε.

<<Μετά τον ακρωτηριασμό ήμουν μια χαρά. Στο νοσοκομείο αλήθεια ήμουν μια χαρά. Ήμουν με την μαμά μου,τον μπαμπά μου την γιαγιά μου και τον παππού μου. Εννοείται και τα αδέρφια μου και ήμουν μια χαρά. Βέβαια με βοήθησαν όλοι, και από εταιρία αποκατάστασης τον κύριο Άγγελο Χρονόπουλο, ήρθαν παιδιά με ακρωτηριασμένα πόδια και αυτά μου έδωσαν την μεγαλύτερη δύναμη. Ήρθαν να μου δείξουνε πως είναι, να τους γνωρίσω να μάθω να ζω με αυτό. Βγήκα μετά από τρεις εβδομάδες και μου φαινόταν περίεργο όταν κοιταζόμουν στον καθρέφτη αλλά είχα πάρει πολύ δύναμη από τα παιδιά που είχαν έρθει στο νοσοκομείο. Στο σπίτι βέβαια άρχισαν τα νεύρα. Μου έφταιγαν τα πάντα αλλά με βοήθησαν όλοι οι συγγενείς μου οι γονείς μου. Όλο το καλοκαίρι έκανα χημειοθεραπείες, συγχρόνως πήγαινα και στο κέντρο αποκατάστασης αλλά τότε ήμουν εντάξει. Άρχιζα και το συνήθιζα. Μου πήρε 4 μήνες να αρχίσω να περπατάω. Τον Ιανουάριο πήγα να κάνω πάλι κάποιες εξετάσεις και επειδή το 70% των περιπτώσεων με οστεοσάρκωμα σου κάνει υποτροπή στον πνεύμονα. Έκανα μια επέμβαση με λαπαροσκόπηση και δε πόνεσα καθόλου και καθάρισα από εκεί και τώρα είμαι μια χαρά , Πεντακάθαρος.>>

<< Από εκεί και πέρα κοιτάω μπροστά. Είμαι μια χαρά, κοιτάω τον αθλητισμό την παρέα μου, την οικογένειά μου. Έχω και μια κοπέλα. >>

<<Φοβήθηκα πολύ ότι θα χάσω και τη ζωή μου. Με βοήθησε πολύ η πίστη στο Θεό. Πιστεύω πάρα πολύ. Πιστεύω πολύ στις αξίες της ζωής. Όταν ήμουν στο χειρουργείο, όταν μου έκαναν την νάρκωση, αλήθεια σου λέω, είδα έναν άνθρωπο πάνω από το κεφάλι μου. Δε ξέρω ποιος ήταν, δεν ήταν γιατρός ή συγγενείς μου. Όταν έκλεισα τα μάτια μου ήταν εκεί. Και τις δύο φορές. Δε ξέρω ποιος και τι αλλά ήταν εκεί… >>

<< Το Spetsathlon ήταν ο πρώτος μου αγώνας μετά από αυτά. Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή γιατί ήταν το νησί που έχει ανώμαλο δρόμο και το πρόσθετο πόδι για αγώνες το έχω μόλις μια εβδομάδα. Το ποδήλατο έχει πάρα πολύ ανηφόρα, έμεινα και δύο φορές από λάστιχο αλλά δε τα παράτησα. Τα τελευταία 10 μέτρα πριν τον τερματισμό νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω αλλά όταν άκουσα το χειροκρότημα του κόσμου ήταν σαν να μην έχω τρέξει ούτε ένα μέτρο. Δε το περίμενα τόσο πολύ. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους όσοι ήταν εκεί, τον κόσμο στις Σπέτσες, τον Δήμαρχο και την διοργανώτρια  την κυρία Μαρίνα.>>

Στόχος μου είναι ο αθλητισμός,θέλω να προπονούμε, να συμμετέχω σε πανελλήνια πρωταθλήματα, σε Ευρωπαϊκά,Παγκόσμια και μακάρι  να πάω και σε κάποια παραολυμπιάδα όταν θα είμαι έτοιμος. Του 2020 ας πούμε. Να σπουδάσω κάτι πάνω στον αθλητισμό. Γραφεία και τέτοια δε τα μπορώ. Δε μπορώ να κάθομαι στο σπίτι μου.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τη Φλόγα, τον Άγγελο Χρονόπουλο, τον Δήμαρχο Σπετσών, την κυρία Μαρίνα και τον Κασιμάτης cycling για τη χορηγία που μου έναν ένα ποδήλατο και ακόμα τον συλλογο μου ΑΣ Καστελλάνοι και την εταιρεία Rehabline Angelos chronopoulos.

Το μήνυμα του είναι ότι πάντα θα έχουμε δυσκολίες, ο κάθε άνθρωπος έχει τις δυσκολίες του. Το θέμα είναι να τις αντιμετωπίζεις, να μη στεναχωριέσαι ή βασικά πρέπει να στεναχωρηθείς μόνο έτσι θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις αλλά μη τα παρατάς και να συνεχίζεις γιατί μία φορά ζεις.