Διαβάζω ότι σύμφωνα με μια πανευρωπαϊκή έρευνα για τα ΜΜΕ οι αναγνώστες και οι θεατές αγαπούν περισσότερο τις αρνητικές ειδήσεις και τις ιστορίες βίας και καταστροφής. Αναρωτιέμαι γιατί μια είδηση για κάποιον που βοηθά τον διπλανό του να ζήσει αξίζει λιγότερα από μια είδηση για κάποιον που στέλνει κάποιον άλλον στον άλλο κόσμο.
Κείμενο του Γκαζμέντ Καπλάνι, από το //gazikapllani.blogspot.com/
Πολύ απλά, απαντούν τα «ιερά βιβλία» της δημοσιογραφίας: οι ειδήσεις είναι εξαιρετικά γεγονότα. Η γνωστή θεωρία για την κυρία που δαγκώνει τον σκύλο. Ο δημοσιογράφος είναι σαν τον γιατρό. Απευθύνεσαι σε αυτόν για να του πεις τι δεν πάει καλά. Μόνο που συχνά αυτός ο γιατρός δεν νοιάζεται για τη θεραπεία της νόσου. Οι δυνατοί και η εξουσία επιθυμούν να υπάρχουν μόνο καλές ειδήσεις. Έζησα σε ένα καθεστώς όπου απαγορεύονταν οι κακές ειδήσεις, ενώ η δυστυχία κυριαρχούσε στην πραγματική ζωή. Τώρα, στις δημοκρατίες όπου ζούμε, φαίνεται πως συμβαίνει το αντίθετο. Το καλό σπάνια βρίσκει χώρο. Και όταν βρίσκει μετατρέπεται σε δακρύβρεχτη ιστοριούλα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, πάντως, τουλάχιστον για εμάς που κυκλοφορούμε στην πόλη με λεωφορεία: μερικές φορές η πραγματικότητα είναι καλύτερη από αυτή που περιγράφουν τα μίντια, άλλες φορές χειρότερη.
Υπάρχουν λιγότεροι δολοφόνοι και ληστές στους δρόμους της πόλης από ό,τι περιγράφεται
σε ένα δελτίο ειδήσεων. Υπάρχουν περισσότερες σκοτεινές περιοχές, ειδικά στον κόσμο του χρήματος, από αυτό που φωτίζουν οι «δάδες της ενημέρωσης». Το κακό είναι ότι, ως δημοσιογράφος, νιώθω πως είμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να αφηγούμαστε το καλό και το κακό. «Πουλάμε» αγωνία σε «μαστουρωμένους», που απαιτούν όλο και μεγαλύτερη δόση. Η πλειονότητα του κοινού, νομίζω, έχει εθιστεί τόσο ώστε δεν είναι καν σε θέση να εκτιμήσει την καλή ενημέρωση. Είναι δύσκολο πλέον να βρεις ποιος άρχισε πρώτος και γιατί. Είμαστε μαριονέτες και πλάστες μαριονετών ταυτόχρονα. Διαβάζοντας, π.χ., τα σχόλια των αναγνωστών στην εφημερίδα στην οποία γράφω, μερικές φορές με σοκάρει ο κυνισμός που συναντώ. Καθρέφτης, ίσως, μιας αναγνωστικής νοοτροπίας που μιμείται με τον χειρότερο τρόπο την κυριαρχούσα μιντιακή νοοτροπία. Παρ΄ όλα αυτά, καλές και κακές ειδήσεις δεν υπάρχουν. Υπάρχει ο τρόπος προσέγγισης. Γιατί η δημοσιογραφία είναι προπαντός τέχνη. Γιατί όμως κάθησα και τα έγραψα όλα αυτά; Ίσως επειδή τις προάλλες έλαβα ένα μήνυμα από φίλο μου στην Αμερική, που με ρωτάει πανικόβλητος τι γίνεται στην Ελλάδα.
σε ένα δελτίο ειδήσεων. Υπάρχουν περισσότερες σκοτεινές περιοχές, ειδικά στον κόσμο του χρήματος, από αυτό που φωτίζουν οι «δάδες της ενημέρωσης». Το κακό είναι ότι, ως δημοσιογράφος, νιώθω πως είμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να αφηγούμαστε το καλό και το κακό. «Πουλάμε» αγωνία σε «μαστουρωμένους», που απαιτούν όλο και μεγαλύτερη δόση. Η πλειονότητα του κοινού, νομίζω, έχει εθιστεί τόσο ώστε δεν είναι καν σε θέση να εκτιμήσει την καλή ενημέρωση. Είναι δύσκολο πλέον να βρεις ποιος άρχισε πρώτος και γιατί. Είμαστε μαριονέτες και πλάστες μαριονετών ταυτόχρονα. Διαβάζοντας, π.χ., τα σχόλια των αναγνωστών στην εφημερίδα στην οποία γράφω, μερικές φορές με σοκάρει ο κυνισμός που συναντώ. Καθρέφτης, ίσως, μιας αναγνωστικής νοοτροπίας που μιμείται με τον χειρότερο τρόπο την κυριαρχούσα μιντιακή νοοτροπία. Παρ΄ όλα αυτά, καλές και κακές ειδήσεις δεν υπάρχουν. Υπάρχει ο τρόπος προσέγγισης. Γιατί η δημοσιογραφία είναι προπαντός τέχνη. Γιατί όμως κάθησα και τα έγραψα όλα αυτά; Ίσως επειδή τις προάλλες έλαβα ένα μήνυμα από φίλο μου στην Αμερική, που με ρωτάει πανικόβλητος τι γίνεται στην Ελλάδα.
Η εικόνα που μεταδίδουν τα μίντια για την πραγματικότητα όπου ζω, είναι τόσο ζοφερή ώστε τρομάζει κάποιον που ζει στην Αμερική. Τι να του γράψω; Του γράφω πως τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά σήμερα, Καθαρά Δευτέρα, τα παιδάκια πέταξαν χαρταετούς. Όταν βγήκα από το σπίτι μου για να τρέξω στο άλσος, είδα δυο ερωτευμένους να φιλιούνται στη γωνία, κάτω από τις κρεμασμένες εφημερίδες που μιλούν για ενδεχόμενη χρεοκοπία. Του γράφω ότι θα την παλέψουμε και ελπίζω πως στην κακή στιγμή οι Έλληνες θα βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους. Το πείσμα και την ελπίδα, άλλωστε, για μια κακή μέρα τα χρειαζόμαστε. Του γράφω ότι η πραγματικότητα είναι πάντα πιο γενναιόδωρη και απρόβλεπτη από τις ειδήσεις και τις προβλέψεις των ΜΜΕ...
Πηγή :https://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου