Η χαμένη μάχη της ελιάς

Αλλο ένα άρθρο για τα δομικά προβήματα της καλλιέργειας της Ελιάς στην Ελλάδα.
και το μπλοκάρισμα της επέκτασης της καλλιέργειας υπέρπυκνης φύτευσης στις μεγάλες πεδιάδες της Κεντρικής Ελλάδας.
"Ι"

 Γιάννης Κολλάτος
www.tovima.gr
Η μικρά και πτωχή πλην τιμία Ελλάς, το σύνθημα που κυριαρχούσε για περίπου ένα αιώνα μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, είχε ως επίκεντρο τις απαιτήσεις των λεγόμενων «παλαιοελλαδιτών» της Ρούμελης και του Μοριά προκειμένου να έχουν προτεραιότητα πρόσβασης στο δημόσιο τομέα.
Με δεδομένο ότι στα εδάφη της Θεσσαλία, της Ηπείρου , της Μακεδονίας και της Θράκης που απελευθερώθηκαν αργότερα κατοικούσαν Έλληνες οι οποίοι θα διεκδικούσαν και αυτοί θέσεις στο δημόσιο, οι «παλιοί» Έλληνες περιχαρακώθηκαν γύρω από αυτό το συντηρητικό σύνθημα για να διασφαλίσουν τα προνόμιά τους.. .Έκτοτε, σχεδόν δύο αιώνες μετά  δεν έχουν αλλάξει και πολλά
πράγματα ακόμη και στον αγροτικό τομέα και ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι που σχετίζεται με τις κοινοτικές επιδοτήσεις.
Ένα από τα προϊόντα που φιλοδοξεί να αποτελέσει την κορωνίδα των εξαγωγών της χώρας, προκειμένου η εθνική οικονομία να αποκτήσει την πολυπόθητη εξωστρέφεια  είναι το ελληνικό ελαιόλαδο. Για την τύχη αυτού του προϊόντος όμως αποφασίζουν οι αποκαλούμενοι και «φύλαρχοι», οι πρόεδροι των συνεταιριστικών Ενώσεων της Μεσσηνίας , της Λακωνίας  και φυσικά της Κρήτης. Είναι οι ίδιοι που έβαλαν «βέτο» στην ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής ανάπτυξης προκειμένου να μην προχωρήσουν τα σχέδια βελτίωσης σε πεδινές περιοχές της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας για τη φύτευση της υπέρπυκνης ελιάς και μάλιστα μιας ελληνικής φυλής της κορωνέϊκης, η οποία αποδεδειγμένα κατακτά τις παγκόσμιες αγορές και τείνει να εκτοπίσει την ελιά από τις ορεινές και ημιορεινές περιοχές της χώρας ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο και την Κρήτη, λόγω της εξαιρετικής ποιότητας και του χαμηλού κόστους παραγωγής… Οι Ισπανοί μετά από δεκαετή έρευνα κατόρθωσαν να «πατεντάρουν» τον κλώνο μιας ελληνικής φυλής λαδοελιάς με αποδεδειγμένα εξαιρετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως τις φαινόλες ( με αντικαρκινική δράση). Πρόκειται για την «κορωνέϊκη» και μάλιστα με την ονομασία Ι-38 (που υποδηλώνει και το νούμερο του κλώνου που ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της έρευνας). Έτσι  προχώρησαν στην τυποποίηση ενός κλώνου που δίνει ορθόκλαδη ελιά που δεν  ξυλοποιεί.
Κατόρθωσαν λοιπόν να φτιάξουν μία ελιά που ευδοκιμεί σε πεδινές περιοχές και έχει μεγαλύτερες αντοχές στις παγωνιές και το κυριότερο ο καρπός της μπορεί να συλλεχθεί με τρακτέρ (μηχανοσυλλογή). Έτσι κατέβασαν το κόστος συλλογής στα 60 λεπτά το κιλό, όταν στις ελληνικές καλλιέργειες με τα δίχτυα και τα εργατικά υπερβαίνει τα 2 ευρώ το κιλό.
Επίσης κατόρθωσαν να συλλέγουν καρπό ο οποίος δεν έρχεται σε επαφή με το έδαφος, άρα το ελαιόλαδο που παράγει να είναι έξτρα παρθένο με μηδέν οξύτητα. Όλες αυτές τους οι προσπάθειες τους έδωσαν τη δυνατότητα να γίνουν παγκόσμιοι leaders στο ελαιόλαδο με μία ετήσια παραγωγή που φτάνει τους 1,5 εκατομμύριο τόνους, όταν η ελληνική δεν υπερβαίνει τις 200.000 τόνους , προχωρώντας ταχύτατα και με οργανωμένο σχέδιο σε αναδιάρθρωση καλλιεργειών και μετατρέποντας τον κάμπο της Ανδαλουσίας όπου κυριαρχούσε η βαμβακοκαλλιέργεια σε έναν απέραντο ελαιώνα.
Την ίδια ώρα την ίδια ελληνική ποικιλία που έχουν όμως «πατεντάρει» οι Ισπανοί την έκαναν εξαγωγή στην Καλιφόρνια, τη Βόρεια Αφρική και την  Τουρκία σε χώρες όπου τείνει να μηδενιστεί η ζήτηση για το ελληνικό ελαιόλαδο καθώς το εκεί παραγόμενο καλύπτει  τις ανάγκες, τις προδιαγραφές και το σημαντικότερο κοστίζει φθηνότερα. Μάλιστα στη γειτονική Τουρκία οι «φίλοι μας « οι Ισπανοί προκειμένου να καλύψουν τη ζήτηση για φύτευση υπέρπυκνης  κορωνέϊκης  λαδοελιάς προχώρησαν στην κατασκευή φυτωρίου  (της Agromillio) έτσι ώστε η γειτονική χώρα να καταστεί σύντομα εξαγωγική και να εκτοπίσει το ελληνικό ελαιόλαδο από τις διεθνείς αγορές . Αντίθετα η χώρα μας  εμμένοντας στις απαρχαιωμένες μεθόδους  που προστάζουν οι θιασώτες της μικράς και πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος, κινδυνεύει να καταστεί στον τομέα του ελαιολάδου εξελικτικό απολίθωμα!
Και όλα αυτά για να μη διαταραχτούν οι επιδοτήσεις των ελαιοπαραγωγών των περιοχών του Μοριά και της Κρήτης , όπου συνήθως είχαμε και τις μεγαλύτερες ατασθαλίες και τα κοινοτικά πρόστιμα με τα περιβόητα «πανωγραψίματα». Δηλαδή η χώρα προκειμένου να διατηρηθεί ένα αμαρτωλό καθεστώς επιδοτήσεων, κινδυνεύει να χάσει αν δεν έχει χάσει οριστικά τη μάχη του ελαιολάδου στις παγκόσμιες αγορές, γιατί δεν ακολούθησε τις εξελίξεις και δεν εκμεταλλεύτηκε μία δική της φυλή, την οποία εξέλιξαν μέσα από την έρευνα οι Ισπανοί. Μπορεί οι πρωθυπουργικές αποστολές στην κίνα να διαλαλούν το ελληνικό ελαιόλαδο ωστόσο επί της ουσίας οι έλληνες πολιτικοί προμοτάρουν και προωθούν κυρίως το ισπανικό και το Τούρκικο που χρησιμοποιεί για την παραγωγή του  ελληνική φυλή με εξαιρετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, έχοντας τεράστιο περιθώριο κέρδους αφού οι δύο αυτές χώρες, προχώρησαν στην εκμηχάνιση της καλλιέργειας. Ακόμη περιμένουν νέοι αγρότες σε Θεσσαλία και Μακεδονία να ανοίξουν σχέδια βελτίωσης γατί το κόστος πρώτης εγκατάστασης είναι υψηλό για την οικονομική συγκυρία που βιώνουμε. Φαίνεται όμως ότι νυν υπερπάντων το πολιτικό κόστος.
Και έτσι με αυτά και με αυτά χάσαμε και τη μάχη στις παγκόσμιες αγορές,  του πιο πολύτιμου προϊόντος που παρήγαγε από αρχαιοτάτων χρόνων αυτός ο ευλογημένος τόπος. Γιατί η σύγχρονη Αθηνά ως θεά της σοφίας όταν είδε ότι στο νεοελληνικό κράτος κυριαρχούν οι «φύλαρχοι» και δεν …κινούνται  χείρες,  χάρισε το δέντρο με τους πολύτιμους καρπούς στην Ιβηρική χερσόνησο και στα παράλια της Μικράς  Ασίας, αφού οι κάτοικοι της από εκεί πλευράς του Αιγαίου φάνηκαν αν μη τι άλλο πιο σοφοί!