Δάφνη Καλογεροπούλου: «Μαγδαληνές χωρίς Υπέρμαχο»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

 https://www.presspublica.gr/

Μια ιστορία που διαδραματίζεται στις φυλακές της Θήβας. Ένας παράλληλος κόσμος, όχι και τόσο μακρινός απ’ τον δικό μας. Ωστόσο, απροσπέλαστος, μια και τα χωρίσματα στην αίθουσα του επισκεπτηρίου σταματούν κάθε ανθρώπινο άγγιγμα. Δυο γυναίκες βρίσκονται αντίκρυ η μια στην άλλη με το τζάμι να τις χωρίζει όχι μονάχα μια απόσταση εκατοστών, αλλά μια απόσταση δεκαέξι χρόνων.Θα μπορέσουν να αντέξουν την ενδοψυχική τους πάλη, ή θα φτάσουν στη συντριβή; «Μαγδαληνές χωρίς Υπέρμαχο», εκδόσεις Κέδρος, της Δάφνης Καλογεροπούλου. Το πέμπτο βιβλίο της συγγραφέως, ένα ρομαντικό, όσο και ανατρεπτικό μυθιστόρημα για τις κρατούμενες του Ελαιώνα Θηβών, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, τις ψυχικές τους διεργασίες μπροστά στα φαινόμενα του ιδρυματισμού και του κοινωνικού ρατσισμού.

Τι πραγματεύεται το “Μαγδαληνές χωρίς Υπέρμαχο”;

Ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο έχοντας κατά νου την εξής ερώτηση: Τι θα γινόταν, αν ξαφνικά ο άνθρωπός μας έπρεπε να μπει άδικα μέσα; Τι θα κάναμε; Σε συναισθηματικό αλλά και πρακτικό επίπεδο.Πως θα το διαχειριζόμασταν; Θα τον αφήναμε εκεί; Θα τον ξεχνούσαμε; Θα συνεχίζαμε τη ζωή μας κανονικά; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι… αυτό θα σας αφήσω να το διαβάσετε.

Είναι, λοιπόν, μια ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στις φυλακές της Θήβας, με εμβόλιμες μικρές μαρτυρίες από πρώην κρατούμενες και πολλές πληροφορίες για τις φυλακές. Επίσης, πραγματεύεται μια ευρεία θεματολογία – τον εγκλεισμό και την ελευθερία, τον έρωτα και την απώλεια, τις διαπροσωπικές σχέσεις, το πως διεργαζόμαστε τις ψυχικές μας συγκρούσεις κτλ. Με απασχόλησαν ακόμη οι εύθραυστες ισορροπίες της νομιμότητας και της παρανομίας, της “υγείας” και της “ασθένειας”, των ψυχικών τραυμάτων και της διαχείρισής τους.

Πέραν όμως αυτών, το θέμα του εγκλεισμού μπορεί να ακούγεται εξειδικευμένο, όμως, όπως το αντιμετωπίζω δεν είναι και τόσο. Διότι υπάρχουν πολλές μορφές εγκλεισμού (και ψυχικού εγκλεισμού), πολλές μορφές ανελευθερίας, πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να νιώθει παγιδευμένος ή να μην μπορεί να είναι με τον άνθρωπό του. Συνεπώς, νομίζω ότι το θέμα με εκφράζει απόλυτα. Καθώς και τους περισσότερους ανθρώπους…

Γιατί “Μαγδαληνές χωρίς Υπέρμαχο”;

Ένα από τα βασικά θέματα του βιβλίου, όπως προαναφέρθηκε, είναι το θέμα του κοινωνικού ρατσισμού.  Πάντα νομίζουμε ότι δεν μας αφορά, ότι δεν είμαστε ρατσιστές, ότι έχουμε υπερβεί τα κοινωνικά στερεότυπα, ωστόσο, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, συχνά, σπεύδουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους.

Για μένα οι  “Μαγδαληνές” θα μπορούσαν να είναι γνωστές μας, φίλες μας, μέλη της οικογένειάς μας, αλλά κυρίως κομμάτι του εαυτού μας. Σε θα βρισκόταν κάπου ένας Υπέρμαχος, κάποιος να μας προστατέψει.

Στην περίπτωση, όμως, των γυναικών του Ελαιώνα, ο “Υπέρμαχος” απουσιάζει. Απουσιάζει η ηθική-ψυχική προστασία, μαζί και η κατανόηση των ανθρώπων για εκείνες. Ο “Υπέρμαχος”, ή το κομμάτι του “υπέρμαχου” που ο καθένας μας διαθέτει, επισκιάζεται από προδεδικασμένες κρίσεις.

Όμως, όσο μελετά κανείς τις ολοκληρωμένες ιστορίες των γυναικών εκείνων, τους λόγους που τις οδήγησαν στις φυλακές, την ιστορία και ερμηνεία που έχουν να παραθέσουν, αισθάνεται όλο και περισσότερο αδαής και όλο και λιγότερο ικανός να κρίνει τους ανθρώπους.

Η θεματολογία;

Συνήθως, επιλέγω για θέματά μου όσα με έχουν πονέσει, ντροπιάσει, στιγματίσει. Κι αυτό διότι πιστεύω πως όσα κατακρίνουμε στον εαυτό μας, είναι η δύναμή μας.

Όσα μας έχουν συνθλίψει, γίνονται η ταυτότητά μας, αν ξεπεραστούν. Νομίζω, ότι οι αναγνώστες έχουν τρομερό ένστικτο. Πάντα καταλαβαίνουν τι είναι αυθεντικό και τι όχι. Και για μένα οι πληγές, τα μυστικά, οι σκοτεινές πτυχές που απελευθερώνονται και μεταβάλλονται σε τέχνη, είναι απ’ τα πιο αυθεντικά κομμάτια που διαθέτουμε.


**ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΑΦΝΗ Η Δάφνη Καλογεροπούλου είναι απόφοιτος του Αμερικανικού Κολεγίου Αγίας Παρασκευής. Σπούδασε τραγούδι, πιάνο και ανώτερα θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών και ολοκλήρωσε τα πρώτα τρία χρόνια της Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια έκανε μουσικές σπουδές στη Βοστόνη με υποτροφία από το πανεπιστήμιο Berklee, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, μια και το ενδιαφέρον της γρήγορα τράβηξε η ψυχοθεραπεία. Επέστρεψε στην Ελλάδα, σπούδασε ψυχολογία στο Deree, απ’ όπου και αποφοίτησε με «άριστα». Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Εμπιστεύσου, ένα εγχειρίδιο συμβουλευτικής ψυχολογίας, δημοσιεύθηκε το 2007 από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος. Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτης-Διάττων η συλλογή διηγημάτων της Απεικάσματα, τα οποία είχαν προηγουμένως δημοσιευθεί στην εφημερίδα Περισκόπηση. Το 2011 εκδόθηκε Το φαινόμενο της ψυχαλούδας, ένα μυθιστόρημα φαντασίας, από τις εκδόσεις Cosmoware. Την ίδια χρονιά συμμετείχε με μια έρευνα κοινωνικής ψυχολογίας στο 12ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ψυχολογίας, που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη. Έχει πάρει τρία πανελλήνια βραβεία και μια ειδική διάκριση στον τομέα της τέχνης (1999, 2000, 2001, 2002), καθώς και πολλές άλλες διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κοραλίας Κροκοδείλου (2002, ACG). Το παρόν μυθιστόρημα αποτελεί το τέταρτο βιβλίο της