Κάτι είχε πει ο Μαρξ...

Του Δημήτρη Χρήστου 
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο ευρωσκεπτικισμός φουντώνει, καθώς η Ένωση υποτάσσεται σε νέους κανόνες τους οποίους επιβάλλει η Γερμανία στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, μηδέ της Γαλλίας του κ. Ολαντρέου εξαιρουμένης. Υπάρχει μέλλον σε αυτήν την Ένωση, όπου η οικονομική... θεραπεία με την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη συνταγή οδηγεί στην ταχύτατη οικονομική και κοινωνική καταστροφή και τελικά στην πολιτική και οικονομική υποδούλωση στο γερμανικό κέντρο; Έχουμε φτάσει ήδη στο σημείο, η μοναδική λύση που μας απομένει να είναι η έξοδος από το ευρώ;
ΠΡΙΝ ασχοληθούμε, όχι με την απάντηση, αλλά με τα στοιχεία που πρέπει να εξεταστούν, πριν καταλήξει κάποιος σε μια στέρεη γνώμη, οφείλουμε να θυμίσουμε πως το προηγούμενο κύμα ευρωσκεπτικισμού δεν αφορούσε μόνον ή κυρίως αδύναμες δημοσιονομικά η παραγωγικά χώρες, αλλά, αντιθέτως, πλούσιες περιοχές, που δεν ήθελαν ανακατανομή των πόρων, ακόμα και εντός του εθνικού χώρου, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει ακόμα με περιοχές της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε την αναφορά στη βρετανική ιδιαιτερότητα. Μένοντας εκτός του ευρωπαϊκού κέντρου, το Λονδίνο παρέδωσε δώρο τον ευρωπαϊκό χώρο στον νέο γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Η ΚΡΙΣΗ στην Ευρωζώνη γέννησε ένα πολιτικό τέρας: τη Γερμανία της “Μερκιαβέλι”, υποστηρίζει στο νέο του βιβλίο “Γερμανική Ευρώπη” ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ. Σε συνέντευξή του στον «Guardian» προσθέτει, με αφορμή το πρόσφατο μάθημα στην Κύπρο: “Ο πόνος εξαγνίζει. Ο δρόμος που περνά από την Κόλαση, ο δρόμος που περνά από την λιτότητα, οδηγεί στον Παράδεισο...”. Πρόκειται για ένα πολύ γερμανικό μάθημα, που απορρέει από τη φιλοσοφία του Λούθηρου και του Μαξ Βέμπερ και βασίζεται στην προτεσταντική ηθική.
ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ άρθρο του στους FT ο γνωστός αρθρογράφος Βόλφγκανγκ Μίνχαου σημειώνει με αφορμή την Κύπρο: “Δύο είναι οι παράγοντες που θα πρέπει να εξεταστούν πριν μια χώρα εγκαταλείψει το ευρώ: Ο πρώτος είναι εάν το τραπεζικό της σύστημα είναι βιώσιμο στο πλαίσιο μιας ατελούς τραπεζικής ένωσης - όπου στο άμεσο μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει κατανομή κινδύνου.
Ο δεύτερος είναι εάν τα χρέη του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα είναι διατηρήσιμα, δεδομένου του ρυθμού ανάπτυξης τόσο τώρα όσο και στο μέλλον. Στην Κύπρο δεν ισχύει ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος.”
ΦΥΣΙΚΑ, στην περίπτωση της Ελλάδας, υπάρχουν περισσότερα ζητήματα να εξετάσει κανείς πριν αποφασίσει. Κατ' αρχάς δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο να εγκαταλείπει κάποιος ένα ισχυρό νόμισμα για να μεταβεί σε ένα ασθενέστερο. Χώρες χωρίς εξαγωγική δυναμική και σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένες από τις εισαγωγές καυσίμων και πρώτων υλών θα αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Η Ελλάδα, παράλληλα, βρίσκεται σε γενική διάλυση. Ο παραγωγικός της ανασχεδιασμός είναι έργο τιτάνιο, που απαιτεί ηγεμονικά πολιτικά, επιστημονικά και παραγωγικά ρεύματα και σίγουρα πλατιές συνεργασίες.
ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ κεφάλαια δεν θα υπάρχουν ως καύσιμο ανάπτυξης, καθώς τα παγκόσμια οικονομικά διευθυντήρια θα επιδιώξουν την αποτυχία, ως πάθημα προς αποφυγή στις υπόλοιπες δοκιμαζόμενες και αντιδρώσες χώρες. Το έλλειμμα χρηματοδότησης δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο από ιδέες και υπομονή, χωρίς διεθνείς συμμαχίες, με τους δρόμους του διεθνούς εμπορίου να είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενοι.
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ γίνεται πόλεμος. Εκτός από μας, αγωνίζονται και άλλοι λαοί. Τι έγινε η ρήση του Μαρξ, προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε; Μένουμε σε αυτόν τον αγώνα μαζί με όλους τους αγωνιζόμενους λαούς ή την κοπανάμε; Και αν φύγουμε, ποιος εγγυάται ότι ο λαός θα μας ακολουθήσει, όταν κανείς δεν έχει μελετήσει σοβαρά το θέμα, ώστε να εξηγήσει στους πολίτες την κατάσταση και να ρωτήσει αν συμφωνούν και αν αντέχουν τις νέες δυσκολίες που θα προκύψουν; Αν δεν κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας και την παρέα μας, τότε πρέπει να μελετήσουμε σοβαρά και υπεύθυνα, με ευρωπαϊκή ενότητα και προοπτική, το μέλλον μας. Εμπρός λοιπόν. Εξηγήστε μας. Παρουσιάστε μας τις μελέτες με όλες τις εναλλακτικές λύσεις.
http://www.avgi.gr